Απομόνωση και αδιέξοδα

Την ιστορία μας τη διηγήθηκαν σαν πέρα για πέρα αληθινή. Νεανική παρέα, τα περισσότερα παιδιά μεγαλωμένα σε περιβάλλον με άνεση, αυτό που λένε «αστικό». Περιβάλλον που στη σύγχρονη Ελλάδα περιλαμβάνει νεόπλουτους του σήμερα, πλούσιους του χθες, αλλά και νεόπτωχους των τελευταίων χρόνων. Η παρέα περιλαμβάνει παιδιά γνωστών, αλλά και λιγότερο γνωστών Αθηναίων. Ορισμένα δε από αυτά, σωστά και όπως πρέπει μεγαλωμένα, δεν κάνουν κοινωνικούς αποκλεισμούς, περιλαμβάνοντας στην παρέα τους και παιδιά φτωχότερων ή και φτωχών τάξεων.

Η ιστορία αναφέρεται σε ένα από αυτά τα παιδιά, κάποιου «διαφορετικού Θεού». Τελείωσε το σχολείο, κάποια ανώτερη τεχνική σχολή, βγήκε στη ζωή, δουλεύοντας και κερδίζοντας οριακά τα προς το ζην.

Γονείς υπερήλικες, συνταξιούχοι. Οι συνθήκες της τωρινής συγκυρίας τούς ανάγκασαν να περιορίσουν, σχεδόν δραματικά, το επίπεδο διαβίωσής τους. Το παιδί τους αποφάσισε να μετακομίσει από το λιτό διαμέρισμα, όχι εξυπηρετώντας προσωπικές του επιθυμίες, αλλά από καθαρά χωροταξικές ανάγκες, αφού ο πολύ περιορισμένος χώρος του δεν μπορούσε να στεγάσει τις ανάγκες δύο ηλικιωμένων και ενός νεαρού ατόμου. Επιπλέον, από το γλίσχρο εισόδημά του συμπλήρωνε τη μίζερη σύνταξη των ηλικιωμένων γονιών του.

Με πολύ αξιοπρεπή συμπεριφορά, ουδέποτε παραπονέθηκε. Είναι η περηφάνια των φτωχών ανθρώπων και η έντιμη ζωή τους που τους εμποδίζει. Να συμβιβάζονται με κάθε έννοια εύκολου και ανήθικου κέρδους.

Η ιστορία θα ήταν μια απλή επανάληψη παρόμοιων φαινόμενων που συναντάει κανείς στην Ελλάδα του 2012. Αν δεν ερχόταν κάτι να ταράξει τις συνειδήσεις των φίλων του νεαρού βιοπαλαιστή. Το παιδί, τις τελευταίες μέρες, δεν είχε καν τη δυνατότητα να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη διατροφή του. Το παιδί απλούστατα πείναγε. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά δυστυχώς αληθινό… Κι έτσι, «τυχερό» στην ατυχία του, βρήκε αποκούμπι στους φίλους του, που με μεγάλη διακριτικότητα, πρόθυμα ανέλαβαν τη διατροφή του.

Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς γιατί εντυπωσιαστήκαμε από μια τέτοια ιστορία, όταν είναι γνωστό ότι σήμερα, σε όλη τη χώρα, υπάρχουν χειρότερες ακόμη περιπτώσεις – φαινόμενα οικονομικής ανέχειας. Φτωχοί, άνεργοι, άστεγοι, άρρωστοι που δεν μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, πεινασμένοι, ρακένδυτοι. Ο ήρωας της ιστορίας μας δεν είναι άνεργος, έστω κι αν δεν έχει να φάει. Δεν είναι άστεγος, αφού έτυχε, οι φίλοι του, εκ περιτροπής, να προθυμοποιηθούν να του διαθέσουν στέγη.

Πόσοι όμως άλλοι θα βρεθούν στην ίδια κατάσταση; Σύντομα, ίσως πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Θα έχουν άραγε την ίδια «τύχη» με το παιδί της ιστορίας μας, που εν πάση περιπτώσει βρήκε κάποια στέγη και ένα πιάτο φαγητό;

Ήδη, σε σχολεία της χώρας μας παρουσιάστηκαν κρούσματα υποσιτισμού, γεγονός που αποτελεί ίσως προμήνυμα κάποιας «παιδικής φτώχειας» που μπορεί να προκύψει…

Η πείνα δεν ξεπερνιέται. Οδηγεί σε απομόνωση και αδιέξοδα. Και αν φτάσουμε ως εκεί, τότε οι συνέπειες θα είναι δραματικές.