Το «κουαρτέτο» της συμφοράς
«Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
για πόλεμο στο μακρινό το Ιράν.
Ο πρώτος από πόλεμο δεν κάτεχε.
Ο δεύτερος τις κακουχίες δεν άντεχε.
Ο τρίτος ήταν υποκείμενο γελοίο.
Κι ο τέταρτος φοβότανε το κρύο.
Τέσσερις στρατηγοί κινάν και παν
αλλά δεν φτάνουνε ποτέ στο Ιράν.
(«Ο κύκλος με την κιμωλία», Μπέρτολτ Μπρεχτ, απόδοση στίχων: Οδυσσέας Ελύτης, μουσική:
Μάνος Χατζιδάκις.)
Το δικό μας θλιβερό «κουαρτέτο», αποτελούμενο από έναν δοτό πρωθυπουργό και τρεις ανύπαρκτους, «σκιώδεις» πολιτικούς ηγέτες, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους «τέσσερις στρατηγούς»: την ανικανότητα, τη γελοιότητα, την ενδοτικότητα, την αποτυχία…
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το δικό μας δεν ξεκίνησε να πάει «πουθενά»: Γιατί οι δήθεν διαπραγματεύσεις που διεξάγει με τους εκβιαστές κερδοσκόπους-δανειστές μας και τους «χιτλερίσκους» υπαλλήλους τους αποτελούν στην πραγματικότητα μια οργανωμένη θεατρική παράσταση -με σπόνσορες και οργανωτές τα διατεταγμένα ΜΜΕ- που μόνο στόχο έχει την τρομοκράτηση, την υποταγή, την εξαπάτηση ενός ολόκληρου λαού.
Το δικό μας «κουαρτέτο της συμφοράς» αποτελείται από πολιτικές μαριονέτες που κινούνται σπασμωδικά, μιλώντας με τη «φωνή του κυρίου τους». Τα τέσσερα θλιβερά πρόσωπα που το αποτελούν βρίσκονται στην πράξη «καλωδιωμένα» με το ΔΝΤ, τους τραπεζίτες, το 4ο Ράιχ και αναπαράγουν τις διαταγές και τις βουλήσεις τους.
Ο Λ. Παπαδήμος όχι μόνον δεν διαπραγματεύεται και δεν προασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας, αλλά στην πράξη αποτελεί «υπομόχλιο» των πιέσεων των δανειστών μας, ένα είδος πολιτικού «ντελίβερι» του ΔΝΤ και της Μέρκελ.
Ρίχνει, στην πράξη, όλο το πολιτικό βάρος της αποτυχίας στους τρεις αρχηγούς, αφού ο ίδιος αισθάνεται και λειτουργεί ως «ξένο σώμα» προς τις λαϊκές ανάγκες και απαιτήσεις, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία.
Ο Γ. Παπανδρέου αγωνίζεται να διασφαλίσει το «ακαταδίωκτο», εν όψει της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας να διαμορφώσει ίσως έναν δικό του «πόλο» στην εσωκομματική σκακιέρα, ώστε να αποφύγει ανεξέλεγκτες καταστάσεις…
Όσο για τη «διαπραγμάτευση», έχει αναθέσει εν λευκώ το θέμα στον Λ. Παπαδήμο…
Όσο για τους δύο ετέρους αρχηγούς, αυτοί έχουν μπροστά τους ένα ανοικτό πεδίο «αυτογελοιοποίησης», αφού επιχειρούν να διαφοροποιηθούν σε επιμέρους θέματα, υποτασσόμενοι τελικώς στους «σιδηρούς νόμους» της «σωτηρίας της πατρίδας» μέσω του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης…
Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα εξουσίας βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης και αποσύνθεσης.
Για πρώτη φορά ένα κυβερνητικό σχήμα, ένα Κοινοβούλιο ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλα όσα υπογραφούν τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες θα διαλύσουν πλήρως την παραγωγική δομή και θα δημιουργήσουν, μέσα σε λίγους μήνες, ένα νέο κύμα ανεργίας, που θα τεθεί εκτός ελέγχου, αφού ο συνολικός αριθμός των ανέργων θα φτάσει και θα ξεπεράσει ίσως το ενάμισι εκατομμύριο…
Η πλήρης εξουθένωση και φτωχοποίηση, η εξαθλίωση του ελληνικού λαού αποτελεί κεντρικό στόχο των εγχώριων και ξένων μνημονιακών συμφερόντων. Μάλιστα, ορισμένα εγχώρια συμφέροντα -γνωστοί και ως «κουκουλοφόροι»- υποδεικνύουν στην «τρόικα» μέτρα για την κατάργηση των εργασιακών συμβάσεων, του κατώτερου μισθού, των εργασιακών δικαιωμάτων… Όπως ακριβώς ενεργούσαν οι αντίστοιχοι κουκουλοφόροι στην περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Ο δεύτερος βασικός στόχος είναι να ισοπεδώσουν τις όποιες αντιρρήσεις διατυπώνονται ακόμα από ορισμένα κόμματα (ακόμα και προσχηματικές), ώστε μετά τις εκλογές να μπορούν να διαμορφώσουν ένα κυβερνητικό «παζλ» αποτελούμενο από μνημονιακούς εντολοδόχους…
Γι’ αυτό βιάζονται να «κλείσουν» άμεσα όλα τα θέματα, να δεθεί πισθάγκωνα το σύστημα διακυβέρνησης, ώστε να αποφευχθούν τα απρόοπτα…
Υπάρχουν, όμως, δύο ανεξέλεγκτες παράμετροι: Η πρώτη αφορά μια εκτεταμένη και εκτός ελέγχου κοινωνική αντίδραση, που μπορεί κάλλιστα να επεκταθεί σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Η δεύτερη αφορά ένα εκλογικό αποτέλεσμα που θα «κουρέψει» σημαντικά τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΝΔ και θα δώσει μια σημαντική πολιτική και κοινοβουλευτική δύναμη στην «αντιμνημονιακή» στάση, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ (ΤΥΠΙΚΗΣ) ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ.
Ο φόβος της επόμενης ημέρας έχει οδηγήσει ήδη αρκετούς πολιτικούς και δημοσιογραφικούς υμνητές και φανατικούς υποστηρικτές του Μνημονίου να υποκρίνονται σήμερα τους «μετανοημένους» και να καταγγέλλουν μάλιστα τις λανθασμένες επιλογές του Μνημονίου και του Γ. Παπανδρέου…
Ας γνωρίζουν όμως από τώρα ότι «στον Άδη δεν υπάρχει μετάνοια»… Ούτε για τους πρωταγωνιστές ούτε για τα «κλειδοκύμβαλά» τους.