Με ταχύτητα στον γκρεμό
Όσο περνούν οι μέρες, όλο και πιo φανερό γίνεται πως μόνη λύση είναι η μη αναγνώριση του περίφημου χρέους, η κατάργηση της διαδικασίας του τοκογλυφικού PSI και η άσκηση του δικαιώματος της Ελλάδας να πάρει μόνη αποφάσεις που αφορούν την εθνική της υπόσταση και κυριαρχία. Υποτίθεται ότι η ρύθμιση για τη μείωση του χρέους γίνεται για το καλό της οικονομίας, των ανθρώπων, της χώρας. Δεν φαίνεται να είναι καθόλου έτσι. Η μείωση του χρέους, η δανειακή σύμβαση, οι διαρκείς «βοήθειες» συσσωρεύονται ως διαχρονικός βρόχος γύρω από τον λαιμό της χώρας, υποθηκεύοντας το μέλλον της και θέτοντάς τη σε διαρκή εξάρτηση. Κατά την επιτυχημένη έκφραση, οι μεγάλοι σύμμαχοι και κυβερνήτες της Ευρώπης μάς οδηγούν σε «μία φρίκη δίχως τέλος». Όταν βαρεθούν να ασχολούνται με την καθημαγμένη Ελλάδα, όταν πια δεν θα φοβούνται αναταράξεις στις δικές τους χώρες από μια πιθανή χρεοκοπία της Ελλάδας, τότε θα την αφήσουν να τιναχτεί στον αέρα, κουβαλώντας μαζί με τα εγγενή της προβλήματα και τα επαχθή βάρη των δανείων και των «διευκολύνσεων» που κάνουν οι διεθνείς τοκογλυφικοί τραπεζικοί οργανισμοί, οι οποίοι κατευθύνονται βεβαίως από τα κράτη-δυνάστες της Ευρώπης. Γιατί συνεχίζουμε στον ολισθηρό δρόμο της εξάρτησης μέσω PSI, δανείων, σύμβασης κ.λπ.; Πιθανώς γιατί κανένας από τους πολιτικούς μας ηγέτες δεν έχει το θάρρος να πάρει και να στηρίξει την απόφαση της εθνικής περηφάνιας, που θα φέρει μεν δυσκολίες, αλλά θα διατηρήσει τη χώρα ως έχει και όχι υποθηκευμένη. Δυσκολίες όχι μεγαλύτερες απ’ αυτές που περνάμε σήμερα, παρά τις απειλητικές κραυγές των κοράκων του ευρώ και του ευρωδιευθυντηρίου ότι πιθανή αποχώρηση από το ευρώ θα μας φέρει πίσω «στα κάρα και στα μουλάρια». Αλήθεια, το 2000, το 2001, που δεν ήμασταν στο ευρώ, ζούσαμε με κάρα και μουλάρια; Τόσο κοντή μνήμη θεωρούν ότι έχει ο κόσμος;
Τώρα πια σημαντικοί ηγέτες μεγάλων χωρών μιλούν ανοιχτά για το δράμα της Ελλάδας και για το τι έχασε. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πρωθυπουργός της Ρωσίας και πιθανότατα επόμενος Πρόεδρός της (έχει ήδη διατελέσει Πρόεδρος της Ρωσίας για μία οκταετία στο πρόσφατο παρελθόν) μιλώντας την Πέμπτη στο ιδιαίτερης αξίας διεθνές οικονομικό φόρουμ «Ρωσία 2012» στη Μόσχα, περιέγραψε με σαφήνεια την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας:
«Στέρησαν από την Ελλάδα και τη δυνατότητα να υποτιμήσει το εθνικό της νόμισμα, γιατί δεν έχει εθνικό νόμισμα, της στέρησαν τη δυνατότητα αύξησης της ρευστότητας, εφόσον δεν διαθέτει δικό της κέντρο έκδοσης χρήματος (emission centre)», είπε ο κ. Πούτιν. Μας θύμισε έτσι ότι… δεν έχουμε καν εθνικό νόμισμα να υποτιμήσουμε, άρα δεν έχουμε ένα από τα διεθνή οικονομικά όπλα αντιμετώπισης κρίσεων. Τι έχουμε; Ένα δύσκαμπτο, πανάκριβο (για τα μέτρα και τα δεδομένα μας) ευρώ, που ως κοινό νόμισμα 17 χωρών δεν υποτιμάται και γενικώς δεν μεταβάλλεται. Ποιος φταίει που βρεθήκαμε σε αυτό το σύστημα, άραγε; Μάλλον αυτοί που βιάστηκαν να μας εντάξουν εκεί με μια παράλογη ισοτιμία (1 ευρώ = 340,75 δραχμές), την ώρα που η οικονομία μας δεν άντεχε ισοτιμία πάνω από 270 δραχμές. Το αποτέλεσμα είναι ότι ήρθε η ύφεση, τα άθλια μέτρα στερήσεων και οι αποφάσεις των ξένων που βρέθηκαν να διοικούν την Ελλάδα. Γι’ αυτό όμως ο Βλαντιμίρ Πούτιν λέει ποιος φταίει: «Ευθύνεται η κυβέρνηση, το κόμμα που κέρδισε στις εκλογές. Είναι αδύνατον να λάβεις αποφάσεις υπό αυτές τις συνθήκες και το εργαλείο που θα επέτρεπε να λυθεί το πρόβλημα, το προσεκτικό εργαλείο, τους το αφαίρεσαν. Επί της ουσίας, η φύση των προβλημάτων είναι η ίδια. Στέρησαν την Ελλάδα από ορισμένα εργαλεία, ειδικότερα από τη δυνατότητα να υποτιμήσει το δικό της νόμισμα, ενώ όταν η κυβέρνηση της Αργεντινής κάποτε συνέδεσε υπερβολικά στενά το δικό της εθνικό νόμισμα με το δολάριο, στέρησε την οικονομία της από την ευελιξία. Από άποψη ουσίας είναι πολύ όμοιες οι αιτίες». Δηλαδή δέχτηκε η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του 2009 να της επιβληθεί καθεστώς επιτροπείας και να μην εφαρμόσει η ίδια μέτρα, αλλά οι ξένοι τοποτηρητές. Όσο για το τι σημαίνουν τα δάνεια και οι δήθεν βοήθειες των ξένων, με μηδενική μάλιστα ανάπτυξη και προοπτική ανάπτυξης, ο Πούτιν είναι αποκαλυπτικός. Με χαμένη τη δυνατότητα της υποτίμησης, στην Ελλάδα έμενε ο δρόμος για «απευθείας μείωση των κοινωνικών δαπανών και αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Το να επανεξοπλίσεις όλη την οικονομία, τη βιομηχανία, τον πραγματικό τομέα της οικονομίας χωρίς επενδύσεις είναι αδύνατον. Αλλά και το να προσελκύσεις επενδύσεις σε αυτή την κατάσταση είναι επίσης αδύνατον. Στην Ελλάδα συγκεκριμένη βοήθεια από το εξωτερικό, προς το παρόν, δεν προσφέρουν».
Και πού φτάνουμε σήμερα; Πού πάει η Ελλάδα; Ένας άλλος σημαντικός ομιλητής, παρών στο ίδιο φόρουμ, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν το ξεκαθαρίζει: «Η ελληνική κατάσταση είναι ουσιαστικά αδύνατη. Θα χρεοκοπήσουν. Στην πραγματικότητα, έχουν ήδη χρεοκοπήσει. Το ζήτημα είναι εάν θα φύγουν από το ευρώ, για το οποίο πιστεύω σε αυτό το σημείο ότι είναι και το πιο πιθανό». Και χρεοκοπία βλέπει και έξοδο από το ευρώ. Αφού πάμε (προς τα) εκεί, γιατί η πολιτική ηγεσία δεν φροντίζει να αποτρέψει τον εθνικό διασυρμό;