ΜΕ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΚΤΟΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Όπως, για παράδειγμα, η καθ’ υπαγόρευσιν προσαρμογή των αμυντικών δαπανών (άρα και των σχεδιασμών και δυνατοτήτων) προς τις επιταγές τρίτων!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρξουν και σε αυτόν τον τομέα κάποιες περιστολές. Αλλά δεν μπορεί αυτές να μη συνάδουν προς τις αντικειμενικές αναγκαιότητες επαρκούς διασφαλίσεως της εθνικής κυριαρχίας σε κρίσιμες ζώνες της ελληνικής επικράτειας, οι οποίες δυνάμει βρίσκονται υπό σκιάν προφανών κινδύνων. Γιατί, εάν αφεθούν να αποδομηθούν ουσιαστικά οι εθνικές αμυντικές δυνατότητες, μπορεί μεν να εξοικονομηθούν κάποια κονδύλια, θα έχουν όμως ενδεχομένως απολεσθεί γεωπολιτικά δικαιώματα! Και τα μεν οποιαδήποτε κονδύλια μπορεί αργά ή γρήγορα να επανακτηθούν. Τα μέρη όμως της εθνικής γεωγραφίας ή οι ζώνες ασκήσεως δικαιωμάτων, εφόσον χαθούν, δεν επανακτώνται. Δεν κινδυνολογούμε. Κάθε άλλο. Είμεθα, μάλιστα, υπέρ το δέον ρεαλιστές.
Αλλά δεν μπορεί να μην ανησυχούμε (και, κατ’ ακρίβειαν, να μην αγωνιούμε) όταν η Άγκυρα επίσημα προαναγγέλλει ζώνες δικού της ενδιαφέροντος, οι οποίες σε ό,τι αφορά τα νοτιοδυτικά της όρια όχι απλώς διεμβολίζουν τα ελληνικά, αλλά και εξικνούνται μέχρι αυτά της Αιγύπτου! Κάτι που μέσα στον σάλο περί 13ου και 14ου και περί τοποτηρητείας ή μη πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Ή, τουλάχιστον, δεν προκάλεσε τις ημέτερες αντιδράσεις που έπρεπε. Γιατί δεν αφορά την καθημερινότητα ούτε και άπτεται του ανοικτού οικονομικού τραύματος, που με την παροξυνόμενη οδύνη και τις υποτροπές του περισπά την προσοχή των πολιτών.
Ο φόβος είναι μήπως αίφνης ανακύψουν τετελεσμένα τέτοιας φύσεως και τέτοιου βαθμού, που να μην είναι αναστρέψιμα. Οπότε και ως Έλληνες θα βρεθούμε μπροστά σε μια κατάσταση πραγμάτων που θα επαπειλεί να διαβρώσει καίρια (εάν όχι θανάσιμα) την εθνική κυριαρχία, με όρους ακόμη και γεωγραφικών ακρωτηριασμών. Γιατί, εάν τελικά η Τουρκία αιφνιδιάσει με ανακήρυξη ΑΟΖ στην περιοχή του Καστελλορίζου, ενώνοντάς τη με αυτήν της Αιγύπτου, η μεν Κύπρος θα έχει αποκοπεί εντελώς, με διάσπαση της θαλάσσιας ενότητάς της με τον ελλαδικό χώρο, η δε Ελλάδα θα περιορισθεί από άποψη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης εντεύθεν της Ρόδου! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει τραυματική περιστολή εθνικής κυριαρχίας σε επίπεδο γεωπολιτικών ορίων.
Και βεβαίως δεν είναι μόνον αυτά. Οι τουρκικές πολιτικές και βλέψεις απεργάζονται ουσιαστικότερες αμφισβητήσεις σε άλλα κρίσιμες αιγαιωτικές περιοχές. Κάτι που και πριν και μετά τα Ύμια ποτέ δεν έκρυψε. Αντιθέτως, τις εκδηλώνει και ρητορικώς και με προκλητικές αεροναυτικές παραβιάσεις, που αφενός υπενθυμίζουν συνεχώς τις βλέψεις της Άγκυρας και αφετέρου τείνουν να δημιουργήσουν de facto τετελεσμένο για να προαχθεί, συν τω χρόνω και εκβιαστικώς, διαπραγματευτικό έρεισμα σε μελλοντικές διαδικασίες επιλύσεως ελληνοτουρκικών προβλημάτων και διαφορών. Οι οποίες διαφορές κανονικά δεν υφίστανται, αλλά δημιουργούνται για να διευκολύνουν τον υφέρποντα επεκτατισμό.
Το ποια σχέση έχουν αυτά με όσα καταθλιπτικά επισυμβαίνουν στην αποδομούμενη οικονομία μας και στις έξωθεν παρεμβάσεις των δανειστών μπορεί ο καθένας να το αντιληφθεί εάν μεταφράσει την κατάσταση της δυνάμει χρεοκοπίας με αποδυνάμωση των ελληνικών αντιστάσεων, καθώς και τις προοπτικές που δημιουργούνται από τη χειραγώγηση των προϋπολογισμών της χώρας από ξένα κέντρα. Τα οποία, ενώ προάγουν αμυντικές περιστολές, δεν εγγυώνται τουλάχιστον ως εταίροι την ασφάλεια και την ακεραιτότητα της Ελλάδος, ως ώφειλαν να είχαν πράξει και πριν υπάρξουν τέτοια προβλήματα, δεδομένου ότι ο ελληνικός εθνικός χώρος είναι δυνάμει ευρωπαϊκό έδαφος και τα ελληνικά όρια είναι εδαφικά σύνορα της ευρωπαϊκής επικράτειας.
Και επειδή αυτό δεν γίνεται, ο Ελληνισμός (εντός και εκτός μητροπολιτικού χώρου) οφείλει να μεριμνήσει και να μην αφήσει άλλους να του δέσουν τα χέρια ή να του ακρωτηριάσουν τις δυνατότητες.
Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…