Ο επίλογος στο Γουδί;

Ειδικότερα οι 50, και πλέον, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αναζήτησαν με την αρνητική τους ψήφο στο Πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών την εξιλέωση έναντι του Λαού και του Έθνους για τη συντεταγμένη, ως λόχου, επιψήφιση των δεσμών του Μνημονίου και των εκδοχών που το ακολούθησαν (εκμηδένιση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, κατεδάφιση των Εργασιακών Σχέσεων, επιβολή μέτρων λιτότητας, σε σημείο να οδηγηθούν ευρύτατα στρώματα του Λαού σε κατάσταση λιμοκτονίας, και μετατροπή της Χώρας σε Γερμανικό Προτεκτοράτο. Εγκλήματα τα οποία από το Διεθνές Δίκαιο εξισούνται με εκείνα κατά της Ανθρωπότητας).

Διάρρηξη του φράγματος Τρομοκρατίας

Παραλλήλως, καταφέρθηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα στο «Καθεστώς της Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» και των βλέψεων των «Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης», εκφραστών – υπηρετών του Μεταπρατικού Κεφαλαίου, τα οποία λειτουργούν για την εξυπηρέτηση αλλότριων επιδιώξεων.

Ταυτοχρόνως, άρχισε να διαρρηγνύεται το φράγμα της Τρομοκρατίας και του Εκφοβισμού του Λαού για το Μέλλον του, ενώ οι «Πατέρες του Έθνους» κατανοούν ότι δεν έχουν, πλέον, περιθώρια άλλων μικροπολιτικών ελιγμών και εξαπάτησης του Εκλογικού Σώματος.

Η μόνη Ελπίδα που τους εναπομένει είναι η εκ βαθέων μεταμέλειά τους για την Εθνική Καταστροφή την οποία έχουν προκαλέσει και την αποτροπή (;) του αιωρούμενου στον ελληνικό ορίζοντα Θερμιδώρ.

Η Κοινωνική Έκρηξη βρίσκεται ήδη ante portas, είναι γνωστό δε ότι «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» και ο πέλεκυς της Νεμέσεως θα πέσει αμειλίκτως επί των κεφαλών των υπαιτίων της Εθνικής Καταστροφής που έχουν προκαλέσει.

Μόνη διέξοδος των «Πατέρων του Έθνους» -με εξαίρεση τους Κοινοβουλευτικούς Εκπροσώπους της καθόλου Αριστεράς- να αποφύγουν την καταγραφή τους για «Εθνική Αναξιότητα» στη συνείδηση του Λαού και του Έθνους είναι οι ίδιοι, επικαλούμενοι την έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών στα κόμματα καθώς και την άσκηση βίας (ψυχολογικής από τις αυταρχικές ηγεσίες σε σύμπραξη με εξωνημένα ΜΜΕ υπό την καθοδήγηση του Μεταπρατικού Κεφαλαίου, υπηρέτη ξενικών συμφερόντων), να οδηγήσουν τους υπευθύνους της Πολιτικής και Πολιτειακής Ηγεσίας στο Ειδικό Δικαστήριο, ως ενσυνειδήτως υπαιτίους για τη σημερινή κατάσταση της Εξαθλίωσης του Λαού και της Εκχώρησης σε εξωχώριες δυνάμεις της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας.

Οι πομφόλυγες
του Νεοδωσιλογισμού

Οι πομφόλυγες του Νεοδωσιλογισμού για «Πολιτικό Πολιτισμό», που συνεπάγεται στην πράξη αιτιολόγηση για την προδοσία των συμφερόντων του Λαού και του Έθνους, παραμένουν το προπέτασμα καπνού για την επισκίαση των εθνοκτόνων ενεργειών τους και τη μετάλλαξη των υπαιτίων της Εθνικής Καταστροφής σε «σωτήρες» της πατρίδας!

Η Ελληνική Ιστορία διδάσκει, ήδη από τους αρχαίους χρόνους, ποια τύχη επιφύλαξαν οι κάτοικοι αυτής της περιοχής του Ελληνικού Πολιτισμού στους ολετήρες της Πατρίδας. Να υπομνησθεί ο τραγικός τρόπος θανάτου του βασιλιά της Σπάρτης Παυσανία, όταν διανοήθηκε να προδώσει την πατρίδα του και κατέφυγε Ικέτης στο ναό της Θεάς Αθηνάς; Οι Σπαρτιάτες, με πρώτη τη μητέρα του, απέφραξαν πόρτες και παράθυρα του ναού και ο αρνησίπατρις βρήκε τον εξ ασιτίας θάνατο…

Και στη σύγχρονη Ιστορία, στον «Όρκο των Φιλικών», που θεωρείται η γενέθλια ενέργεια του Νεοελληνικού Έθνους, στον οποίο επιτάσσεται για τους παραβάτες του καθήκοντός τους:

• «… Το όνομά σου, ω Πατρίς, ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου… Τέλος, ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου…».

Ουδείς πολιτισμός παρακάμπτει την αυστηρή τιμωρία των υπαιτίων Εθνικών Καταστροφών. Ποια θα ήταν η μοίρα της Ελλάδας μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, αν οι υπαίτιοι δεν έδιναν λόγο των πράξεών τους στο Γουδί;

Ανάλογης υφής και περιεχομένου είναι και ο «Όρκος» των νεαρών Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, αλλά και ο «Όρκος Πίστης» των Αγωνιστών κατά της Επτάχρονης Τυραννίας των Συνταγματαρχών.

Η τιμωρία των ενόχων

Οι υπαίτιοι Εθνικών Καταστροφών στο σύνολο των Ευρωπαϊκών Κρατών πάντοτε και παντού αντιμετώπισαν τον πέλεκυ της Νεμέσεως.

Ο Δωσίλογος Γάλλος Πολιτικός Πιέρ Λαβάλ, αλλά και το ίνδαλμα της ίδιας Χώρας, ο στρατάρχης Πεταίν, ο μεν πρώτος τυφεκίσθηκε, ο δε δεύτερος πέθανε στη Φυλακή, καταδικασθέντες για πράξεις «Εθνικής Αναξιότητας».

Ο βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος λιθοβολήθηκε, με πρωταγωνιστή τον τότε αρχηγό του Βελγικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ανρί Σπάακ. Ο Κουίσλινγκ της Νορβηγίας καταδικάσθηκε και εκτελέσθηκε. Ο κωμικός δικτάτορας της Ιταλίας, ο Μπενίτο, κρεμάσθηκε ανάποδα, μαζί με την ερωμένη του Κλαρέτα Πετάτσι από τους Ιταλούς παρτιζάνους σε κεντρική πλατεία του Μιλάνου…

Η «Εθνική Αναξιότητα» (υπαγωγή μιας Χώρας σε οικονομική υποτέλεια σε συνδυασμό με την εκποίηση της Εθνικής της Κυριαρχίας) παραμένει μία διαρκής Τραγωδία, αν δεν επακολουθήσει η Κάθαρσις. Δηλαδή η αυστηρή τιμωρία των Ενόχων.