Να συνέλθουμε για να μη βρεθούμε αδυσωπήτως με λιγότερη Ελλάδα!

Οι οποίοι (βαλλόμενοι ως γραφικοί εθνικιστές) προσπάθησαν να την εξουδετερώσουν. Ματαίως βεβαίως. Γιατί αποδοχές τέτοιας μορφής και με το ανίσχυρο σκέλος (τους Έλληνες) να προσυπογράφει κείμενα και όρους (χωρίς εν πολλοίς να τους γνωρίζει!) δεν αναστρέφονται. Ούτε και αναιρούνται. Όταν μάλιστα και τα εναπομείναντα κατάλοιπα ισχύος εξανεμίζονται, καθώς η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση δυνάμει χρεωκοπίας. Η πικρή αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ακριβώς ότι αυτές οι εκ δανειστικού εκβιασμού δεσμεύσεις μετεβλήθησαν σε βρόχο που περιελίχθη στον ελληνικό τράχηλο. Και απειλεί να στραγγαλίσει τη χώρα όχι μόνο οικονομικά, με τις υφεσιακές δυναμικές του, αλλά και με τον έως και βάναυσο ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας.

Διότι, συν τοις άλλοις, «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί» κατά Μένανδρον. Διαχρονική διαλεκτική, που και ο τελευταίος πολίτης, ακόμη και αν δεν γνωρίζει, τουλάχιστον διαισθάνεται. Στα καθ’ ημάς βεβαίως, αυτό ήδη βιώνεται ως αδυσώπητη πραγματικότητα.

Θα ήτο λοιπόν θετική τέτοια μεταστροφή. Που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχε οδηγήσει στη σύμπηξη ευρύτατου πολιτικού μετώπου, έναντι όχι μόνον όσων έγιναν (διότι δεν ξεγίνονται), αλλά κυρίως αποσοβήσεως των ακόμη χειρότερων που αναποδράστως θ’ αναπαραχθούν. Και όσοι δεν βλέπουν τι ακριβώς επέρχεται (και με ποιους όρους θα μεταφρασθεί στον καθημαγμένον εθνικό βίο) ή μυωπάζουν ή εθελοτυφλούν.

Γιατί, ως Ελληνισμός ευρύτερα, θα εισπράξουμε τα επίχειρα δυσεξηγήτων εγκληματικών λαθών και προδήλων πολιτικών αδυναμιών, ολιγωριών και ανομημάτων. Κυρίως όμως γιατί ενώ πρόκειται περί σαφώς προαγγελθείσης τραγωδίας, εντούτοις όταν αυτή συνετελέσθη, αιφνιδίασε ακόμη και αυτούς που τη διείδαν. Η άλλη αλήθεια.

Αν και είναι κομμάτι αργά για μεταστοιχείωση των παθημάτων σε μαθήματα (αυτό θα προέλθει στη συνέχεια μέσα από πικρότατα τραύματα), εντούτοις δεν είναι αργά για εθνική επανασύνταξη. Που πρέπει να περάσει απαραιτήτως από άκρως επώδυνη και οπωσδήποτε ειλικρινή αυτοκριτική.

Και η οποία πρέπει να μεταφρασθεί με όρους περιεκτικών πολιτικών συγκλίσεων και κυρίως αλλαγής νοοτροπιών και πρακτικών. Πρέπει να μαζέψουμε ως Ελληνισμός (κι εδώ, στον μητροπολιτικό μας χώρο, και αλλού, όπου βρισκόμαστε) τις σάρκες και τις τραυματισμένες μας δυνατότητες.

Και να εγείρουμε, με ρεαλιστική μεν αλλ’ αποφασιστική διαχείριση, μέτωπο στρατηγικών αντιστάσεων. Με αποτρεπτικές δυναμικές. Και με στόχο την επαναφορά οραμάτων, ανασυνταξιακών ρυθμών και ανάλογων προοπτικών. Πέραν και πάνω από το σημερινό όνειδος που βιώνουμε. Και που εάν δεν αναιρεθεί, θα κληροδοτηθεί στις αμέσως επόμενες γενεές.

Έναντι των οποίων οι νυν θα είμεθα υπόλογοι. Και δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι θα ντρεπόμαστε να κοιτάξουμε τους γόνους μας στα μάτια για όσα θα τους αφήσουμε δίκην ερειπίων ζωής. Στα οποία θα υποχρεωθούν να ζήσουν. Με προφανείς κινδύνους να ζήσουν βεβαίως σε πατρίδα πολύ μικρότερη από αυτήν που τους είπαμε ότι έχουν. Λιγότερη δηλαδή Ελλάδα!

Κι αυτό θα ήτο χειρότερο και από εφιάλτης.Να μη φοβηθούμε να επισημάνουμε τα προφανή. Γιατί μόνον έτσι μπορεί να συνέλθουμε. Να ενδοσκοπηθούμε. Να εγερθούμε. Και με συνετή αποφασιστικότητα να πράξουμε όχι μόνον όσα παρελείψαμε, αλλά και όσα συναπαιτούνται για να επανορθώσουμε αυτά που διεπράξαμε. Είτε από ανικανότητα οι μεν. Είτε από επιπολαιότητα οι δε. Είτε από αδιαφορία, ενδεχομένως, όλοι.

Δεν υπάρχει άλλη οδός. Καθώς μονοδρομούμεθα σε νέο Μνημόνιο με καταθλιπτικότερους όρους. Και καθώς κάποιοι, όμοροι και μη, ενεδρεύουν και «συναγλείφονται» για κοψίδια που θα προκύψουν σε αμφισβητούμενα όρια της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Να συνέλθουμε!