Θα τους πάρει μαζί του στον πολιτικό του «τάφο»

Η κατάσταση είναι όχι απλώς απογοητευτική, αλλά απελπιστική. Ένας δοτός πρωθυπουργός, διορισμένος από τους δανειστές μας και τους διεθνείς κερδοσκόπους, προΐσταται ενός κυβερνητικού συνονθυλεύματος, αποτελούμενου από έκπτωτους στη συνείδηση του λαού κομματικούς εκπροσώπους, που αγωνίζονται για την ατομική και κομματική τους επιβίωση, χωρίς να διαθέτουν το ελάχιστο όριο αυτοσεβασμού, αξιοπρέπειας, πολιτικής ευθύνης απέναντι σ’ έναν ολόκληρο λαό.

Σ’ αυτό το «καρτέλ» ατομικών και κομματικών συμφερόντων το Κοινοβούλιο, η περίφημη νομοθετική εξουσία, χρησιμεύει απλώς ως τυπικός νομιμοποιητικός μηχανισμός των επιλογών και των βουλήσεων των αφεντικών μας, των συστημικών μνημονιακών συμφερόντων, εγχώριων και ξένων. Οι βουλευτές έχουν μετατραπεί σε αθύρματα, ενώ ιδιαίτερα εκείνοι του ΠΑΣΟΚ -οι πλείστοι των οποίων βιώνουν ήδη τον «πολιτικό τους θάνατο»- τελούν σε πλήρη απόγνωση και ορισμένοι από αυτούς σε σχιζοειδή κατάσταση.

Η Δημοκρατία, οι θεσμοί της, τα πολιτικά πρόσωπα ευτελίζονται και γίνονται βορά στον «Μινώταυρο» του Μνημονίου. Η περίπτωση Χρυσοχοΐδη αποτελεί το «ανώτατο στάδιο» του πολιτικού «σαλτιμπαγκισμού», της αναξιοπρέπειας και του αυτοεξευτελισμού. Συνιστά ένα ακραίο αλλά κατάδηλο «δείγμα» της ηθικής και πολιτικής κατάρρευσης του κομματικού συστήματος.

Κι όμως: Αυτό το ευτελισμένο, απαξιωμένο, πολιτικά ανίκανο και ανεύθυνο κυβερνητικό συμπίλημα διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας και του λαού της στην πιο κρίσιμη περίοδο που ζήσαμε στην περίοδο της μεταπολίτευσης… Διαπραγματεύεται το PSI, τη βιωσιμότητα του χρέους και προστρέχει να υπογράψει ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ-ΔΙΚΑΙΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ.

Ένας «θίασος σκιών», τα νήματα του οποίου κατευθύνει η διεθνής κερδοσκοπία και το 4ο Ράιχ αποφασίζει και προσυπογράφει την καταστροφή και την υποδούλωση της χώρας.

«Πυρήνας» της «μαύρης οπής» που «καταπίνει» και αποσυνθέτει το πολιτικό σύστημα, τους κομματικούς φορείς, τα πολιτικά πρόσωπα είναι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η ηγετική του ομάδα, που ακολουθούν μια πορεία αυτοδιάλυσης. Η ηγετική αυτή ελίτ και τα μνημονιακά συμφέροντα θεώρησαν ότι η απομάκρυνση του Γ. Παπανδρέου και η μετατροπή του σε «αποδιοπομπαίο τράγο» θα οδηγούσαν στη «λύτρωση» των υπολοίπων, σε ένα είδος αυτοκάθαρσης που θα «διέσωζε» το υπόλοιπο -υποχείριο στα ίδια συμφέροντα- τμήμα της ηγετικής ελίτ του ΠΑΣΟΚ.

Όμως ο Γ. Παπανδρέου έχει, καθώς φαίνεται, σκοπό να τους πάρει όλους μαζί του στον «πολιτικό του τάφο». Κρατώντας κλειστές ο ίδιος τις βαλβίδες «εκτόνωσης», η οποία θα μπορούσε να προέλθει από μια άμεση αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, τους οδηγεί συλλογικά σε «πολιτική ασφυξία» και σε απόγνωση.

Ήδη Ε. Βενιζέλος, Α. Λοβέρδος και Μ. Χρυσοχοΐδης, είτε γνωρίζουν προσωπικές ήττες είτε οδηγούνται σε πράξεις πολιτικής αυτοκτονίας… Όταν, και εάν, θα φθάσει η ώρα της εκλογής του διαδόχου του Γ. Παπανδρέου, η διαδικασία της εκλογής νέου ηγέτη θα έχει προσλάβει τον χαρακτήρα ενός «πολιτικού μνημόσυνου» για το ΠΑΣΟΚ και τους «δελφίνους»… Ήδη το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις βρίσκεται πλέον κάτω από το ποσοστό του 1974 (13,56%)… Ο Γ. Παπανδρέου, «ολοκληρώνοντας» το έργο του Κ. Σημίτη, οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην πλήρη ιστορική απαξίωση και στη διάλυση. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση «πατροκτονίας» που θα καταγραφεί στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Φθάσαμε πλέον στα όρια: Η αποσύνθεση είναι προφανής, σε όλους σχεδόν τους τομείς. Τα Μνημόνια, τα νέα μέτρα, ο πέλεκυς της δημοσιονομικής πειθαρχίας συγκροτούν μια συνειδητή και σχεδιασμένη επιχείρηση συστηματικής απαξίωσης και διάλυσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του πληθυσμού της. Δεν υπάρχει πολιτική-κυβερνητική ηγεσία στη χώρα ικανή να προασπίσει τα εθνικά και κοινωνικά μας συμφέροντα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν επί της ουσίας διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, αλλά επιβολή των αποφάσεών τους άνευ ουδεμίας αντιδράσεως ή αντιστάσεως από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτή η διαδικασία ακολουθείται και στο PSI και στην επιβολή των νέων μέτρων και στην υιοθέτηση του αγγλικού δικαίου, στην περίπτωση αδυναμίας εκπλήρωσης των δανειακών μας «υποχρεώσεων»…

Όσο αυτή η νόθα κατάσταση που επιβλήθηκε στο πολιτικό σύστημα συνεχίζεται, τόσο λιγοστεύουν οι προοπτικές για την αποτροπή μιας εθνικής καταστροφής.

Ο λαός, οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες και τις αποφάσεις τους. Οι εκλογές μπορούν να αποτελέσουν όχι τη λύση, αλλά ένα πρώτο βήμα προς τη διέξοδο.