Η διαπραγμάτευση στο Green Tree… πορεία υποθήκευσης του μέλλοντος της Κύπρου
Σε σχέση και με τις αναμενόμενες, όπως θα έπρεπε να ήταν και για τον Πρόεδρο, πιέσεις που ασκήθηκαν από τον βρετανικό και τον αμερικανικό παράγοντα για υποχρεωτική, εξαναγκαστική θα λέγαμε, πορεία διευθέτησης του Κυπριακού πριν από τον Ιούνιο, δηλαδή πριν από την ανάληψη της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Πολλά πράγματα από τις διαπραγματεύσεις δεν δημοσιοποιούνται, πλην όμως προσλαμβάνονται ως παραινέσεις και πιέσεις που εκδηλώνονται μεταξύ των γραμμών των κειμένων και των δηλώσεων των συμμετεχόντων στη διάσκεψη.
Είναι σαφής ο στόχος του αγγλοαμερικανικού παράγοντα και της Τουρκίας να προλάβουν να επιτύχουν μια λύση, χρησιμοποιώντας το εκβιαστικό δίλημμα της άρσης του διεθνούς ενδιαφέροντος για το Κυπριακό. Πρόκειται για έναν κλασικό εκβιασμό, που χρησιμοποιήθηκε και στο πλαίσιο του Σχεδίου Ανάν ανεπιτυχώς, αφού είναι γνωστό πως στη διεθνή πολιτική τίποτα δεν είναι στατικό και όλα κινούνται και διαμορφώνονται εάν έχει κάποιος στρατηγικό σχέδιο και ξέρει τι θέλει.
Η Κύπρος πρέπει να αποφύγει πάση θυσία τη θρυλούμενη και πολλάκις προτεινόμενη διεθνή διάσκεψη για το Κυπριακό, που με βάση τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ο σημερινός Πρόεδρος κατά τη διάρκεια της διετούς διαπραγμάτευσης με τους κατοχικούς ηγέτες Ταλάτ και Έρογλου, θα είναι εις βάρος της Κύπρου, θα οδηγήσει στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη δημιουργία ενός «κράτους»-παρωδία, το οποίο θα σημάνει το τέλος της Κύπρου ως πολιτισμού και πολιτικής, ως κρατικής υπόστασης οργανωμένης δημοκρατικά και ευρωπαϊκά, αλλά και το τέλος ενός τμήματος του Ελληνισμού με 3.000 και πλέον χρόνια ιστορίας. Η σημερινή κατάσταση, με βάση τον τωρινό συσχετισμό ισχύος αλλά και τη μέχρι τούδε άνιση και αρνητική για τα κυπριακά συμφέροντα διαπραγμάτευση, μετατρέπει την Κύπρο σε προτεκτοράτο της Τουρκίας. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας πήγε στο Green Tree χωρίς την απαραίτητη διαπραγματευτική τακτική, που σημαίνει πως οφείλαμε εκ των προτέρων να είχαμε αξιοποιήσει τις συμμαχίες που διαθέτουμε στην Ουάσινγκτον, όπως το εβραϊκό λόμπι, στη Ρωσία και στη Γαλλία, προκειμένου να κερδίσουμε χρόνο.
Δηλαδή, να μη μας οδηγήσουν σε μια υποχρεωτική διαδικασία εξαναγκασμού, σε πλαίσια που θα οδηγούσαν σε λύση τώρα, αλλά, αγοράζοντας χρόνο, να μεταφέρονταν οι διαδικασίες αυτές σε έναν χρονικό ορίζοντα που θα επέτρεπε στην Κυπριακή Δημοκρατία να αξιοποιήσει διαπραγματευτικά τη γεωπολιτική της αναβάθμιση από το ενεργειακό όπλο που διαθέτει από σήμερα και στο μέλλον, ώστε να μπορέσει να διαμορφώσει συνθήκες επίλυσης του Κυπριακού βάσει των συμφερόντων της Κύπρου και όχι τρίτων. Δηλαδή, να επιτύχει λύση που να συνάδει με τις συνθήκες και τους θεσμούς της Ευρώπης, τη Δημοκρατία, τις ελευθερίες όλων των πολιτών.
Αυτό προϋποθέτει ένα στρατηγικό πλάνο που να δουλέψει σε βάθος χρόνου και να αποβλέπει στην επανατοποθέτηση του Κυπριακού σε ένα πλαίσιο βιώσιμου και πραγματικά λειτουργικού κράτους.
Κάτι που σημαίνει οργάνωση ομάδων επιρροής στα διεθνή κέντρα αποφάσεων, όπως η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες, σημαίνει υπομονή και συστηματική δουλειά, με κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του έθνους, Αθήνας και Λευκωσίας, με στόχο τη δικαίωση της Κύπρου και την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στο νησί.
Πεποίθηση όλων πρέπει να είναι πως δεν μας ενδιαφέρει οποιαδήποτε λύση, αλλά εκείνη η διευθέτηση που θα διασφαλίζει την επιβίωση της Κύπρου ως πολιτισμού και πολιτικής και ως κρατικής οντότητας.