11 ΧΡΟΝΙΑ ΡΗΜΑΖΕΙ ΤΟ «ΑΚΡΟΠΟΛ»
Λέμε γι’ αυτό το κτιριακό στολίδι που είχε την ατυχία να περιέλθει στην κυριότητα του υπουργείου, ύστερα από τη χρεοκοπία της προηγούμενης επιχείρησης που το διαχειριζόταν και που η απόφαση ήταν να εγκατασταθεί εκεί ύστερα από τις σχετικές μεταρρυθμίσεις το κεντρικό «Πολιτισμικό» κτίριο και συγχρόνως άρχισε να τρέχει το χρήμα, χωρίς αποτέλεσμα, επειδή αφού φαγώθηκαν τα πρώτα εκατομμύρια για μελέτες και ομελέτες και επειδή προφανώς δεν χόρτασαν όλοι οι «μεταρρυθμιστές», ακολούθησε και δεύτερος γύρος, άλλες το 2005 και άλλες το 2006 και αβέρτα το χρήμα και όλο να ρημάζει το κτίριο και να γίνεται συνεχώς στόχος διαρρήξεων και αρπαγών, μέχρι τους πολυέλαιους και τα χρυσά πόμολα από τις πόρτες του αρπάξανε, για να καταντήσει στην εικόνα της εγκατάλειψης και της πλήρους εξαθλίωσης που είχε ως τα τελευταία του. Μια θλιβερή εικόνα στην καρδιά της πρωτεύουσας -και μέσα στην πρόσφατη δεκαετία, ούτε ένας υπουργός και από τους πρωτοκλασάτους μάλιστα των ηγετικών κομμάτων- δεν πήρε τα κλειδιά στο χέρι και δεν κατέβηκε μέχρι την Πατησίων να ενδιαφερθεί για μια από τις λεηλατημένες περιουσίες μας και ύστερα αναρωτιόμαστε «τι έγιναν τα λεφτά;». Είμαστε σοβαροί; Τους «μεταρρυθμιστές» και τους «φαταούληδες» ρωτήστε. Ούτε Πάγκαλοι ούτε Βενιζέλοι ούτε Τατούληδες, που ήταν και υφυπουργός στο πόδι του Κωστάκη, ούτε Βουλγαράκηδες ούτε Γερουλαναίοι, ενώ αν ήταν για το Μουσείο Μπενάκη, καλά, αυτά να μην τα ξαναλέμε… Όσο για τα περί «σοβαρότητας», μας είδε, λέει, η σοβαρότητα και καβάλησε μια βέσπα κι άρχισε να τρέχει και να ρωτάει «ξέρεις από πολιτισμό;», όπως ρωτούσε κάποτε κι ο μακαρίτης ο Θανάσης για το «ποιος ήξερε από βέσπα;».
Τόσο καιρό τι κάνατε,
κυρία Πλάκα;
Αμ, το άλλο; Μπήκαν, λέει, δύο κλέφτες σε κοτζάμ εκθεσιακό κέντρο, στην καρδιά της Αθήνας, και έκλεψαν έναν μοναδικό Πικάσο αμύθητης αξίας, χαρισμένος μάλιστα από τον ίδιο τον σπουδαίο ζωγράφο στην πόλη της Αθήνας. Και το δίκαιο ερώτημα είναι για το πώς μπήκαν οι κλέφτες στο «μαντρί» με τους θησαυρούς; Όχι βέβαια με τον καταπληκτικό τρόπο που σχεδίασε ο Ζυλ Ντασέν για να μπουν στο Τοπ Καπί, αλλά απλώς δίνοντας, λέει, μια κλοτσιά σε μια πρόχειρη ψευτοπόρτα και τσουπ μέσα οι δύο «ποντικοί»!
Και τώρα, δηλώνει η κατά τα άλλα συμπαθέστατη κ. Μαρίνα-Πλάκα ότι λαμβάνονται νέα μέτρα ασφαλείας για ατσάλινες πόρτες, λαμαρίνες στα ανοίγματα, μέχρι και ειδικές «φάκες» για να πιάνονται τα «ποντίκια» και μόνο αν πλησιάσουν και επιπλέον φύλακες ιδιωτικής εταιρείας και άλλα τέτοια προληπτικά πριν ανοίξει η όρεξη και σε άλλους «τρυποκάρυδους», αλλά με συγχωρείτε, κυρία Πλάκα μου, και με όλο το θάρρος, περιμένατε πρώτα να σας αρπάξουν έναν ανεκτίμητο Πικάσο για να πάρετε τα μέτρα; Τόσο καιρό τι κάνατε; Καθόσαστε και τον καμαρώνατε και λέγατε: «Έχω έναν Πικάσο – κι όποιος μου τον κλέψει – θα τρέξω να τον πιάσω;». Διότι, κυρία Πλάκα μου, των «φρονίμων τα παιδιά, πριν τα κλέψουν, τα κλειδαμπαρώνουν» και μάλιστα, όπως γίναμε, ο μόνος που δεν μας έχει έρθει ακόμα είναι ο «κλέφτης της Βαγδάτης»!