Το μέλλον το χτίζουμε με τις επιλογές μας…

Η ίδια μας είπε πολλά και κυρίως για τη δύναμη της μουσικής και της τέχνης: «Ο Έλληνας με μια ωραία μουσική παίρνει δύναμη για ζωή, δεν παραδίνει τα όπλα», «ο καλλιτέχνης γεννιέται για να γιατρεύει τις ψυχές των ανθρώπων, όχι για να γεμίζει την τσέπη του. Δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης και άπληστος».

Στα νέα παιδιά δίνει συμβουλές όπως «Τίποτα μεγάλο δεν γίνεται γρήγορα», «Τα παιδιά που πηγαίνουν στα τάλεντ σόου χωρίς υποδομή τα λυπάμαι, γιατί δεν ξέρουν τι τους περιμένει». Και όσον αφορά την κρίση, αναφέρει: «Τα δάνεια ήταν η μεγάλη κομπίνα και η καταστροφή της μεσαίας τάξης». Συνεχίζει ωστόσο να είναι αισιόδοξη: «Δεν θα μπορούσα να ολοκληρωθώ ως άνθρωπος αν δεν είχα κάνει οικογένεια. Για τις κόρες μου και τον άνδρα μου οφείλω να πιστεύω σ’ ένα ουράνιο τόξο»…

// Τα Σαββατοκύριακα στην Αθήνα έχουν ένα άρωμα από γαλλικό Μουλέν Ρουζ, από βερολινέζικο καμπαρέ του μεσοπολέμου, από Μπρόντγουεϊ, από Μπόλιγουντ, από βραδιές Όσκαρ. Τελικά, τι είσαι; Σοπράνο της Λυρικής, που έδρεψε δάφνες στις οπερέτες του «Ακροπόλ» -γιατί έτσι σε γνωρίσαμε- ή μια σόου-γούμαν που ερμηνεύει τραγούδια σε δέκα ξένες γλώσσες;
Είμαι αυτό που θέλει η ψυχή μου! Θα έλεγα ότι είμαι περφόρμερ! Αυτό που ήθελα πάντα από φοιτήτρια ήταν να τραγουδάω όπερες και μελωδίες από όλο τον κόσμο! Και αυτό να το δένω με ρόλους πάνω στη σκηνή με ωραία κοστούμια, με χορό και από πίσω να περνούν εικόνες από τον κινηματογράφο ή κλιπάκια από διάφορα όμορφα μέρη του κόσμου. Αυτό που με πολύ μεράκι σκέφτηκα να καθιερώσω στην Αθήνα είναι ένα σόου βαριετέ με πολλή λάμψη και αισθητική! Μια παράσταση που να σε ταξιδεύει μέσα σ’ ένα βράδυ σ’ όλο τον κόσμο, κόντρα στην κρίση και στην «τρόικα».

// Ο τίτλος του προγράμματος «Bla-Bla και Cha-cha-cha» λίγο τηλεοπτικός μου ακούγεται…
Όχι, όχι. Οδηγούσα στο αυτοκίνητο, ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου και άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο ένα παλιό ιταλικό τραγούδι που είχε ως τίτλο «Bla-bla και Cha-cha-cha». Μα, τι ρυθμός! Καταπληκτικός! Χόρευα στο αμάξι! Και τότε μου ήρθε η τρελή ιδέα ότι όταν θα γεννήσω με το καλό, θα φτιάξω ένα πρόγραμμα με πολύ τραγούδι, χορό, με ωραία σκετσάκια και πολλά νούμερα και έτσι έγινε. Στο πλατύ κοινό μπορεί να έγινα γνωστή μέσα από τη σειρά του ALPHA «Αρχιπέλαγος» ως η μουσουλμάνα που παντρεύτηκε τον Έλληνα ναυτικό, που υποδυόταν ο Γιώργος Βογιατζής, αλλά για μένα η τηλεόραση ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι η προτεραιότητά μου. Θα έκανα τηλεόραση μόνο αν δεν είχα δουλειά στη Λυρική ή στα μιούζικαλ.

// Ο Έλληνας έχει την παιδεία να εκτιμήσει μια Ελληνίδα περφόρμερ, που τραγουδά και μεταμορφώνεται ως μια άλλη Liza Minnelli; Του αρέσει στη διασκέδασή του να ακούει τραγούδια της Έντιθ Πιάφ, του Φρανκ Σινάτρα, της Γουίτνεϊ Χιούστον, της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, της Σίρλεϊ Μπάσεϊ, του Λουτσιάνο Παβαρότι;
Ο Έλληνας έχει στο DNA του τη διασκέδαση. Ήθελε πάντα να ξεφεύγει από την καθημερινότητα. Και το τραγούδι είναι η ψυχοθεραπεία του. Στον δυτικό κόσμο μπορεί οι ψυχολόγοι να είναι στοιχείο του πολιτισμού τους, αλλά εμείς στην Ελλάδα έχουμε τα νυχτερινά μαγαζιά και το τραγούδι για να ξεχνάμε τα βάσανα. Ο Έλληνας ακούει μια ωραία μουσική και παίρνει δύναμη για ζωή, δεν παραδίνει τα όπλα! Προσαρμόζεται. Στην τουρκοκρατία είχε τα δημοτικά τραγούδια και τους κυκλωτικούς χορούς, στην προσφυγιά τα ρεμπέτικα, τους αμανέδες από τη Μικρασία, στην Κατοχή τη Βέμπο, στη χούντα τον Ξυλούρη και τον Θεοδωράκη.
Έχουμε μεγάλη μουσική ιστορία και μουσικό αυτί.

// Αυτί για Λούτσιο Ντάλα έχει ο Έλληνας;
Αν έχεις μουσικό αυτί, έχεις για όλες τις όμορφες μελωδίες, από Μπιτλς μέχρι Ντέμη Ρούσσο. Όλα τα Επτάνησα έχουν ιταλικές καντάδες. Πάντως, για να μην το ξεχάσω, θα ήθελα να σας πω ότι ο καλλιτέχνης γεννιέται για να γιατρεύει τις ψυχές των ανθρώπων, όχι για να γεμίζει την τσέπη του. Ναι μεν θέλω να ζω από την τέχνη μου αξιοπρεπώς, όχι όμως να πλουτίσω. Το να είσαι καλλιτέχνης είναι λειτούργημα. Δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης και άπληστος. Απαλύνεις τον πόνο, τον έρωτα, δεν εξαγριώνεις. Δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να σκέφτεσαι τον εαυτό σου και τον κουμπαρά σου. Για μένα είναι μεγάλη τιμή να έρχεται ο κόσμος να με δει. Γι’ αυτό και πάντα στα μαγαζιά που τραγουδούσα είχα λογικές τιμές, για να έρθουν όλοι, να φάνε ένα ωραίο φαγητό και να δουν ένα πρόγραμμα ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Και φυσικά αυτήν την περίοδο έχω κατεβάσει και την αμοιβή μου για να συνεισφέρω με τον τρόπο μου. Το θεωρώ υποχρέωσή μου να ανεβάσω το ηθικό του κόσμου.

// Πόσο εύκολο είναι να περνάς από τη Λυρική Σκηνή στο «Copacabana show»;
Πάντως, δεν είμαι σχιζοφρενής (γέλια…). Ναι, έχω κλασική παιδεία, όπερα έχω σπουδάσει, από το Ωδείο Πατρών ξεκίνησα και μέχρι το Λονδίνο έφτασα για θεωρία. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να μην αγαπάω και τα άλλα είδη μουσικής, όπως την τζαζ, τη ροκ. Όλες οι μουσικές έχουν ως υποδομή την κλασική μουσική. Με βάση αυτό το αξίωμα μπορώ να αντεπεξέλθω σε όλα τα είδη μουσικής. Και νιώθω όσο μεγαλώνω ότι ανήκω παντού, από τη Μαρία Κάλλας μέχρι τη Νάνα Μούσχουρη. Δεν μπορείς να βάλεις στοπ στη δημιουργία.

// Για ποιο λόγο έγινες καλλιτέχνης;
Όχι για να γίνω αναγνωρίσιμη! Από σπουδάστρια ήθελα να συμμετέχω συνεχώς σε παραστάσεις για να χορεύω και να τραγουδάω. Αυτό κουβαλούσα στο μυαλό μου ως άβγαλτο και αθώο κοριτσάκι, αυτό κάνω και τώρα. Αυτό που έχω μέσα μου, αυτό θέλω να βγάλω. Αλλά για να κάνω το μεράκι μου έριξα πάρα πολλή δουλειά. Πολύ σκληρή δουλειά, θα έλεγα, και αγώνα. Ώρες στα μαθήματα φωνητικής και στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Δεν με κινούσε όμως η ανάγκη για αναγνωρισιμότητα και επιβεβαίωση. Η αναγνώριση χτίστηκε σιγά-σιγά, αλλά δεν ήταν το ζητούμενο. Ξέρετε κάτι; Τα παιδιά που πηγαίνουν στα τάλεντ-σόου χωρίς υποδομή και επιζητούν το χειροκρότημα απλά τα λυπάμαι, γιατί δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Αυτά που έχουν υποδομή και πηγαίνουν στα τάλεντ-σόου για να βρουν μια ευκαιρία τους λέω μπράβο. Εγώ ξεκίνησα στη Λυρική ως σοπράνο το 2000 και το βαριετέ το ξεκίνησα το 2006. Και όλο αυτό που γίνεται κάθε χρόνο στο «Casablanca» έχει μια εξέλιξη!

// Το κοινό εκπαιδεύεται;
Φυσικά. Γιατί με κοιτάτε με έκπληξη; Όταν ξεκίνησα τα μιούζικαλ στο «Casablanca» όλοι μου μαύριζαν την ψυχή. Όταν είδαν ότι το κοινό διψά για το καινούργιο, τους είπα γιατί δεν του δίνατε τόσα χρόνια την ευκαιρία; Η ευκαιρία στην εκπαίδευση δημιουργεί συνήθεια. Η μουσική είναι γλώσσα διεθνής. Μπορείς να κλάψεις με ένα τραγούδι που δεν ξέρεις τα λόγια. Δεν τα χρειάζεσαι, απλά η μουσική σε αγγίζει και σε συγκινεί. Εγώ είχα κολλήσει με ένα σέρβικο τραγούδι που δεν ήξερα καθόλου τι έλεγε, αλλά η μουσική του γλυκά με μελαγχολούσε. Η μουσική ανήκει σε όλη την οικουμένη.

// Το μέλλον πώς χτίζεται;
Από τις επιλογές μας. Αν θέλουμε ένα δρόμο εύκολο, μέσω της αρπαχτής θα πορευθούμε. Αν ο στόχος που βάλαμε στη ζωής μας είναι δύσκολος, με πολλή δουλειά, θυσία και σεβασμό θα τα καταφέρουμε και αυτό μακροπρόθεσμα. Τίποτα μεγάλο δεν γίνεται γρήγορα. Οι γονείς μου με έμαθαν να είμαι πολύ προσγειωμένη. Δεν επιδίωξα τα πολλά εφέ στη ζωή μου. Δούλευα χειμώνα – καλοκαίρι από 20 χρόνων που τελείωσα τη σχολή. Αλλιώς, κακά τα ψέματα, δεν μπορείς να αποκτήσεις εμπειρία πάνω στη σκηνή.

// Ξέρω ότι σου έχουν γίνει προτάσεις για να φύγεις στο εξωτερικό, γιατί δεν το τόλμησες;
Γιατί ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά. Επαγγελματικά μπορεί να είχα φτάσει σε ένα σημείο, αλλά ήθελα να γίνω μάνα, να έχω έναν καλό σύντροφο. Δεν θα μπορούσα να ολοκληρωθώ ως άνθρωπος αν δεν είχα κάνει οικογένεια. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον. Τώρα που έχω την οικογένειά μου, που έχω μάθει να τραγουδάω σωστά -είναι μέρος της δουλειάς μου οι ξένες γλώσσες-, τώρα μπορώ να δεχθώ το χέρι βοήθειας που μου δίνεται από το εξωτερικό. Χρονικά βρίσκομαι στην κατάλληλη στιγμή, γιατί σ’ όλα αυτά με στηρίζει ο άνδρας μου.
// Πώς κερδίζει ένας καλλιτέχνης το κοινό;
Όλα είναι θέμα χημείας στη ζωή και στην τέχνη! Ακόμη και το πιο δύσκολο κοινό κάμπτεται με τη ζεστασιά. Έχω βρει μηχανισμούς και τους χαλαρώνω, τους ξεκλειδώνω. Κατ’ αρχάς θα τραγουδήσω ανάμεσά τους, θα μου δώσουν παραγγελιές, θα τους χαϊδέψω στην πλάτη, θα τους δώσω το μικρόφωνο, θα τους κατακτήσω. Έρχονται κάποιοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας για να με ακούσουν, δύσκολοι στα ακούσματα, γιατί έχουν ακούσει και μεγάλες φωνές στο παρελθόν και μου λένε «κυρία Λοτσάρη, είχα χρόνια να πάω στο καμαρίνι τραγουδίστριας, αλλά για εσάς αξίζει ο κόπος». Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου. Όταν βγαίνω στη σκηνή λέω «Νίνα, εσύ είσαι οικοδέσποινα, πρέπει να τους κάνεις να περάσουν καλά». Σέβομαι τα χρήματα του πελάτη και θέλω να φύγουν και να πουν ότι άξιζαν που τα έδωσαν για να με ακούσουν και με το παραπάνω. Γι’ αυτό και δεν κάνω εκπτώσεις στη φωνή, στα μαλλιά, στα ρούχα, στον χορό, στα κοσμήματα. Ένα πλούσιο σόου!

// Πώς νιώθεις που έκλεισε το «Ακροπόλ»;
Το «Ακροπόλ» έκλεισε λόγω της κρίσης και μεταφέρθηκε στην κεντρική σκηνή της Λυρικής Σκηνής. Με λυπεί που η χώρα μας, ενώ έχει ένα αρκετά μεγάλο κοινό που παρακολουθεί όπερα -όλες οι παραστάσεις είναι σολντ άουτ-, δεν έχει το κατάλληλο κτίριο. Οι καλλιτέχνες που εργάζονται στη Λυρική Σκηνή, στα στενά καμαρίνια, στις επικίνδυνες σκάλες, στις μικρές σκηνές κάνουν έναν άθλο. Χρειάζεται τρομερή προσοχή και υπομονή. Ελπίζω το 2015 να δούμε στο Δέλτα Φαλήρου τη Λυρική Σκηνή που μας αξίζει ως χώρα.

// Το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης σας ικανοποιεί;
Θεωρώ αυτό που γίνεται σήμερα πολύ άδικο για τους Έλληνες ηθοποιούς. Μια τηλεόραση χωρίς αυτούς. Χωρίς δράμα και κωμωδία; Ο Έλληνας ηθοποιός δεν αγόραζε δεύτερο αμάξι από την τηλεόραση, επιβίωνε. Σκέφτομαι πόσο τυχερή ήμουν στη ζωή μου που δεν επένδυσα μόνο στην υποκριτική και είχα την πολυτέλεια να κάνω σπουδές στο τραγούδι. Η Ελλάδα σήμερα μου θυμίζει την Ελλάδα μετά τον πόλεμο του 1950, όπου οι μισοί έφευγαν για μετανάστες και οι άλλοι μισοί ζούσαν από συσσίτια, από τα σκουπίδια, από τη γειτονιά. Η κρίση είναι ένα ντόμινο. Όλοι οι κλάδοι πλήττονται.

// Πώς φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε μέχρι και για χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή;
Τρέλαναν τους Έλληνες οι τράπεζες! Σου πλάσαραν μια ζωή με δανεικά. Να, το δέλεαρ! Δάνεια ανοιχτά για να καταναλώνεις. Πώς θα τα ξεχρεώσεις, δεν σου το έλεγαν. Να, η μεγάλη κομπίνα! Επίπλαστη ευμάρεια. Εμένα με είχε προβληματίσει από καιρό αυτή η απλοχεριά και η γενναιοδωρία των τραπεζών. Τώρα οι Έλληνες έμειναν με το γλυκό στο στόμα! Δεν το κατάπιαν καν. Αλλά δεν φταίνε και αυτοί. Ποιος δεν θέλει ένα σπίτι, ένα εξοχικό, ένα αμάξι; Ποιος λέει όχι στις ανέσεις; Είναι στη φύση του ανθρώπου η πλεονεξία. Τώρα θα τους τα πάρουν πίσω. Η μεγάλη καταστροφή της μεσαίας τάξης. Ένα καταπληκτικό παιχνίδι των πλουσίων της γης, το οποίο ύφαιναν χρόνια και έβγαλαν και πολλά χρήματα από τα δανεισμένα νοικοκυριά των μεσοαστών που τώρα θα μείνουν και χωρίς σπίτι και χωρίς μία.

// Είσαι αισιόδοξη;
Εκ φύσεως! Οφείλω να είμαι αισιόδοξη, γιατί έχω φέρει δυο παιδιά στον κόσμο και έχω την υποχρέωση να βλέπω φως στο τούνελ. Για τον άνδρα μου και για τις κόρες μου πρέπει να συνεχίσω να είμαι χαρούμενη ακόμη και σε ένα συννεφιασμένο τοπίο με βάσανα. Και αν συνεχίσω να βλέπω τον κόσμο όμορφο θα βγει και το ουράνιο τόξο!