Στο μάτι του κυκλώνα το ΠΑΣΟΚ

Το να πει κά­ποιος ό­τι τα ό­σα συμ­βαί­νουν στο ΠΑ­ΣΟΚ α­πο­τε­λούν «το­πί­ο στην ο­μί­χλη», α­κό­μα κι αυ­τό εί­ναι λί­γο, με τη δρα­μα­τι­κή τρο­πή που έ­χουν λά­βει οι ε­ξε­λί­ξεις τα τε­λευ­ταί­α –κυ­ριο­λε­κτι­κά– ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρα.
Μάλ­λον θα α­πο­τύ­πω­νε κα­λύ­τε­ρα τη –σκλη­ρή– πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αν ε­πε­σή­μαι­νε κά­ποιος ό­τι το ΠΑ­ΣΟΚ βρί­σκε­ται ε­πί ξυ­ρού ακ­μής ή στο μά­τι του κυ­κλώ­να, με ό­λα τα εν­δε­χό­με­να α­νοι­χτά, α­κό­μα και τη διά­σπα­ση!
Οι αλ­λο­πρό­σαλ­λες κι­νή­σεις του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου, οι εμ­μο­νές του, η ε­ξάρ­τη­σή του απʼ την οι­κο­γέ­νεια και άλ­λα ε­ξω­θε­σμι­κά πρό­σω­πα δη­μιουρ­γούν έ­να κλί­μα ε­κρη­κτι­κό και συ­μπα­ρα­σύ­ρουν το ι­στο­ρι­κό Κί­νη­μα που ί­δρυ­σε ο Α­ντρέ­ας σε μια δί­νη α­πε­ρί­γρα­πτη.
Οι ό­ποιες συμ­μα­χί­ες, η ό­ποια δια­μόρ­φω­ση ε­σω­κομ­μα­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, θρυμ­μα­τί­ζο­νται, οι προ­σω­πι­κές στρα­τη­γι­κές τρο­φο­δο­τού­νται και α­να­κυ­κλώ­νο­νται, κά­θε ε­σω­κομ­μα­τι­κός συ­νε­κτι­κός ι­στός χά­νε­ται.
Και στο με­τα­ξύ το ΠΑ­ΣΟΚ κα­θη­με­ρι­νά βυ­θί­ζε­ται στον λα­ό και, ό­πως δεί­χνουν οι δη­μο­σκο­πή­σεις, πά­ει σε μια ε­κλο­γι­κή ήτ­τα ι­στο­ρι­κών και στρα­τη­γι­κών δια­στά­σε­ων.
Σε αυ­τό το ρευ­στό, εν πολ­λοίς α­πο­λί­τι­κο ε­σω­κομ­μα­τι­κό το­πί­ο, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των η­με­ρών που πέ­ρα­σαν εί­ναι, με­τα­ξύ άλ­λων:
• Η διά­λυ­ση της ε­σω­κομ­μα­τι­κής «τρό­ι­κας» (Λο­βέρ­δος, Δια­μα­ντο­πού­λου, Ρα­γκού­σης, με την προ­σθή­κη και του Μό­σια­λου και ο­ρι­σμέ­νων α­κό­μα στε­λε­χών). Στην ου­σί­α το κύ­κνειο ά­σμα της «έ­ψα­λε» η Ά. Δια­μα­ντο­πού­λου, η ο­ποί­α λέ­γε­ται ό­τι έ­χει έρ­θει σε συμ­φω­νία με τον Βε­νι­ζέ­λο για να γί­νει α­ντι­πρό­ε­δρος του κόμ­μα­τος, ε­φό­σον βέ­βαια ο Βε­νι­ζέ­λος ε­κλε­γεί αρ­χη­γός, διά­δο­χος του Γιώρ­γου!
• Οι υ­πο­ψη­φιό­τη­τες των Χ. Κα­στα­νί­δη, Στ. Τζου­μά­κα, που ήρ­θαν να προ­στε­θούν σε αυ­τές των Βε­νι­ζέ­λου, Λο­βέρ­δου, Χρυ­σο­χο­ΐ­δη, Λ. Κα­τσέ­λη, κα­θώς και μια πι­θα­νή υ­πο­ψη­φιό­τη­τα του Χρ. Πα­που­τσή. Ε­δώ βέ­βαια α­ξί­ζει να α­να­φέ­ρου­με ό­τι, σύμ­φω­να με το κα­τα­στα­τι­κό του ΠΑ­ΣΟΚ, για να α­να­κη­ρυ­χθεί κά­ποιος υ­πο­ψή­φιος α­παι­τού­νται οι υ­πο­γρα­φές του­λά­χι­στον του ε­νός τρί­του των με­λών του ΕΣ. Ο­πό­τε για πό­σες υ­πο­ψη­φιό­τη­τες μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με; Κά­ποιοι μά­λι­στα κά­νουν λό­γο για κά­ποιο «α­ό­ρα­το χέ­ρι» που κα­τευ­θύ­νει διά­φο­ρες υ­πο­ψη­φιό­τη­τες, με στό­χο να ευ­τε­λί­σει την ό­λη δια­δι­κα­σί­α, επʼ ω­φε­λεί­α του Γιώρ­γου!
• Η αυ­το­νό­μη­ση πά­ρα πολ­λών κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών και βου­λευ­τών, με α­πο­τέ­λε­σμα αυ­τήν τη στιγ­μή να λέ­γε­ται ό­τι η με­γα­λύ­τε­ρη ο­μά­δα εί­ναι οι «α­δέ­σπο­τοι». Πράγ­μα­τι, η πλειο­νό­τη­τα βου­λευ­τών και κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών α­πο­δε­σμεύ­ε­ται στα­δια­κά α­πό δελ­φί­νους και κο­ρυ­φαί­α στε­λέ­χη ή εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει δεν πα­ρα­μέ­νει στε­νά προ­σκολ­λη­μέ­νη σε κά­ποιες δε­σμεύ­σεις, με α­πο­τέ­λε­σμα το το­πί­ο να γί­νε­ται α­κό­μα πιο ρευ­στό.
• Η πο­λυ­διά­σπα­ση του έ­ως πρό­σφα­τα κρα­ταιού «πα­παν­δρε­ϊ­κού» στρα­το­πέ­δου, α­πο­τέ­λε­σμα α­φε­νός της κοι­νής πε­ποί­θη­σης ό­τι ο Γιώρ­γος φεύ­γει και α­φε­τέ­ρου των α­τυ­χέ­στα­των χει­ρι­σμών του κα­τά το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα.
• Η διεκ­δί­κη­ση ρό­λου α­πό στε­λέ­χη ό­πως ο Π. Ευ­θυ­μί­ου, η Β. Πα­παν­δρέ­ου, ο Δημ. Ρέπ­πας, ο Κ. Σκαν­δα­λί­δης, ο Μιλ­τ. Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου, ό­χι κατʼ α­νά­γκη πρώ­του ρό­λου, αλ­λά πά­ντως ρό­λου δια­κρι­τού και με υ­πο­θή­κη για την «ε­πό­με­νη μέ­ρα» στο ΠΑ­ΣΟΚ, που έ­τσι κι αλ­λιώς προ­βλέ­πε­ται ε­ξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρου­σα…
Ει­δι­κά ο Δημ. Ρέπ­πας έ­χει το «προ­νό­μιο» να α­πο­λαμ­βά­νει της ε­μπι­στο­σύ­νης του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, ε­νώ απʼ την άλ­λη εί­ναι προ­νο­μια­κός συ­νο­μι­λη­τής ό­λων των δελ­φί­νων, ε­πί­ση­μων ή πι­θα­νών (Βε­νι­ζέ­λος, Λο­βέρ­δος, Χρυ­σο­χο­ΐ­δης, Κα­τσέ­λη, Κα­στα­νί­δης, Πα­που­τσής). Διεκ­δι­κεί έ­τσι εκ των πραγ­μά­των έ­ναν ε­νο­ποι­η­τι­κό ρό­λο για την ε­πό­με­νη μέ­ρα και α­πό ο­ρι­σμέ­νους συ­ντρό­φους του χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται… «α­ντι­κλεί­δι» για τις ε­ξε­λί­ξεις.
Σε ό,τι α­φο­ρά το λε­γό­με­νο πα­παν­δρε­ϊ­κό μπλοκ, γί­νε­ται προ­σπά­θεια να προ­βλη­θεί μια υ­πο­ψη­φιό­τη­τα κοι­νή, ώ­στε να μην εμ­φα­νι­στεί δια­σπα­σμέ­νο. Αυ­τή η υ­πο­ψη­φιό­τη­τα μπο­ρεί να εί­ναι εκ των Λ. Κα­τσέ­λη, Χρ. Πα­που­τσή, α­κό­μα και του Χ. Κα­στα­νί­δη.
Για τη Λού­κα, η ο­ποί­α εμ­μέ­σως πλην σα­φώς έ­χει α­ναγ­γεί­λει πι­θα­νή υ­πο­ψη­φιό­τη­τά της, υ­πάρ­χει έ­νας δι­χα­σμός στο πά­λαι πο­τέ πα­παν­δρε­ϊ­κό στρα­τό­πε­δο. Άλ­λοι την εν­θαρ­ρύ­νουν, άλ­λοι ό­μως δεν τη θέ­λουν υ­πο­ψή­φια…
Ε­νώ α­κό­μα και ο Δημ. Κρε­μα­στι­νός προ­σπα­θεί να κερ­δί­σει ρό­λο σε αυ­τό το μπλοκ, και μά­λι­στα συ­σπεί­ρω­σης «α­ντι­μνη­μο­νια­κών» στε­λε­χών.