Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

«…Το φάρ­μα­κο που δό­θη­κε στην Ελ­λά­δα δεν έ­χει α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Τα μέ­τρα λι­τό­τη­τας δεν δου­λεύ­ουν, οι θυ­σί­ες που κά­νει ο κό­σμος δεν α­πο­δί­δουν. Εν ο­λί­γοις, η θε­ρα­πεί­α εί­ναι τό­σο ι­σχυ­ρή, που ελ­λο­χεύ­ει ο κίν­δυ­νος θα­νά­τω­σης της οι­κο­νο­μί­ας πριν α­πό την ε­ξά­λει­ψη του ελ­λείμ­μα­τος».
Ε­δώ και εί­κο­σι μή­νες ο «έλ­λη­νας α­σθε­νής» βρί­σκε­ται στην ε­ντα­τι­κή. Κά­θε τρεις μή­νες υ­πο­βάλ­λε­ται α­πό τους «θε­ρά­πο­ντες ια­τρούς» της «τρό­ι­κας» σε νέ­ο τσε­κάπ για να ε­ξα­κρι­βω­θεί η κα­τά­στα­ση της υ­γεί­ας του.
Για­τί ό­μως ο α­σθε­νής δεν πα­ρου­σιά­ζει βελ­τί­ω­ση πα­ρά τα «αλ­λε­πάλ­λη­λα φάρ­μα­κα» που του δό­θη­καν; Για­τί πο­λύ α­πλά η συ­ντα­γή ή­ταν λαν­θα­σμέ­νη, θα πει ο Χόλ­γκερ Σμί­ντιν­γκ, ε­πι­κε­φα­λής οι­κο­νο­μο­λό­γος της Μπέ­ρεν­μπερ­γκ Μπαν­κ:
«Τα μέ­τρα ή­ταν υ­περ­βο­λι­κά σκλη­ρά. Η χώ­ρα έ­κα­νε πε­ρι­κο­πές μέ­χρι τε­λι­κής πτώ­σε­ως. Αυ­τό που χρειά­ζε­ται εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρος χρό­νος προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σει να στα­θεί και πά­λι στα πό­δια της μέ­σω με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων που ευ­νο­ούν την α­νά­πτυ­ξη, ό­πως εί­ναι τα α­νοίγ­μα­τα στην α­γο­ρά ερ­γα­σί­ας και μια πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή διοί­κη­ση».
Δεν υ­πάρ­χει πιο εμ­φα­τι­κή α­πό­δει­ξη της α­πο­τυ­χί­ας της α­κο­λου­θού­με­νης πο­λι­τι­κής α­πό τα στα­τι­στι­κά στοι­χεί­α που δη­μο­σιεύ­τη­καν την προ­η­γού­με­νη ε­βδο­μά­δα και α­φο­ρού­σαν το «ό­ριο της φτώ­χειας», το ο­ποί­ο έ­χουν ή­δη πε­ρά­σει ε­κα­τομ­μύ­ρια συ­νέλ­λη­νες.
Τα στοι­χεί­α της Ε­θνι­κής Στα­τι­στι­κής Υ­πη­ρε­σί­ας εί­ναι συ­γκλο­νι­στι­κά, και μά­λι­στα α­φο­ρούν το 2010, ό­ταν α­κό­μη δεν εί­χα­με πο­λυ­νο­μο­σχέ­δια, Με­σο­πρό­θε­σμα, πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, φό­ρους, χα­ρά­τσια, α­πο­λύ­σεις, χι­λιά­δες λου­κέ­τα, α­νερ­γί­α στο 20%. Οι α­ριθ­μοί κα­τα­γρά­φουν μια Ελ­λά­δα που εί­χε 3 ε­κατ. πο­λί­τες στα ό­ρια της φτώ­χειας ή του κοι­νω­νι­κού α­πο­κλει­σμού, ή­τοι στα ό­ρια της πλή­ρους ε­ξα­θλί­ω­σης.
Πα­ράλ­λη­λα και με βά­ση τα στοι­χεί­α, το 20,1% του πλη­θυ­σμού εί­ναι στο κα­τώ­φλι της φτώ­χειας. Τα νοι­κο­κυ­ριά ε­κτι­μώ­νται σε 868.597 και τα μέ­λη τους σε 2.204.800. Χι­λιά­δες πο­λί­τες δεν έ­χουν βα­σι­κά α­γα­θά, δεν έ­χουν σπί­τι, ε­νώ 550.000 άν­θρω­ποι ζουν σε οι­κο­γέ­νειες ό­που δεν ερ­γά­ζε­ται κα­νείς ή ερ­γά­ζε­ται με με­ρι­κή α­πα­σχό­λη­ση. Παρʼ ό­λα αυ­τά το πιο τρο­μα­κτι­κό για την κα­τά­στα­ση εί­ναι πως πά­νω α­πό 1 στα 5 παι­διά (23%) η­λι­κί­ας 0-17 ε­τών κιν­δυ­νεύ­ει με φτώ­χεια. Α­πό την άλ­λη, το 21% ό­σων βρί­σκο­νται ά­νω των 65 ε­τών έ­χει ε­πί­σης τε­ρά­στιο πρό­βλη­μα ε­πι­βί­ω­σης.
Η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μί­α πρέ­πει και μπο­ρεί να πα­ρα­γά­γει πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα, με σκο­πό τη διά­χυ­σή τους κά­θε­τα και ο­ρι­ζό­ντια στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α. Α­νά­πτυ­ξη για τους λί­γους εί­ναι α­νι­σο­με­ρής α­νά­πτυ­ξη, εί­ναι διάρ­ρη­ξη της κοι­νω­νι­κής συ­νο­χής.
Και η κοι­νω­νι­κή χρε­ο­κο­πί­α εί­ναι χει­ρό­τε­ρη α­πό την οι­κο­νο­μι­κή.
Μό­νο ζη­τού­με­νο η α­νά­πτυ­ξη. Και για να υ­πάρ­ξει α­νά­πτυ­ξη, το μο­να­δι­κό φάρ­μα­κο εί­ναι μια άλ­λη συ­ντα­γή, που θα βγά­λει τη χώ­ρα α­πό την ύ­φε­ση.
Χρειά­ζε­ται Η­γε­σί­α και Ό­ρα­μα για να πε­ρά­σου­με α­πό τη δια­χεί­ρι­ση των πο­λι­τι­κών προ­βλη­μά­των σε πο­λι­τι­κές δια­χεί­ρι­σης των προ­βλη­μά­των για τη βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών ζω­ής της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.
Τρί­α πράγ­μα­τα χρειά­ζο­νται:
1. Ε­μπι­στο­σύ­νη στις δυ­νά­μεις μας.
2. Α­πόρ­ρι­ψη του χρε­ο­κο­πη­μέ­νου μο­ντέ­λου της Με­τα­πο­λί­τευ­σης.
3. Α­να­νέ­ω­ση του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού της χώ­ρας.
Για­τί η Ελ­λά­δα έ­χει μέλ­λον…