Βυζάντιον

Δυστυχώς, διαρκεί μόνο μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά, επειδή κάθε της μέρα κυλάει πιο σιγά, μπορείς να την απολαύσεις περισσότερο. Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν αγαπάς τον χειμώνα, επειδή δεν μπορείς πια να κυνηγάς τα καλοκαίρια. Τον αγαπάς και δεν θέλεις να φύγει, δεν περιμένεις την άνοιξη ή το καλοκαίρι με την προσμονή της νιότης – γνωρίζεις ότι έρχονται για να σου πάρουν ζωή. Φανταστείτε με, λοιπόν, να βαδίζω χαρούμενος στο κρύο. Σκουφί στο κεφάλι, χέρια στις τσέπες και μικρά πηδηματάκια, για να αποφύγω τα περιττώματα των σκύλων.

Συνήθως περνάω από ένα σημείο όπου βρίσκεται όχημα τύπου Fiat, εντός του οποίου διαμένει άστεγος αλλοδαπός, που οι μοναδικές του ιδιότητες προσδιορίζονται ως πρώην. Πρώην καταστηματάρχης και πρώην οικογενειάρχης. Του είπα, με χαρά είναι η αλήθεια, πως οφείλει να επιχαίρει μετά την αναγνώριση, από την κυβέρνηση, νομικής υπόστασης στον άστεγο. Αν μη τι άλλο, στην πατρίδα του δεν θα μπορούσε ποτέ να εγείρει αντίστοιχες απαιτήσεις. Ακολούθως του εξήγησα ότι το να είσαι άστεγος στην Ελλάδα συνεπάγεται πλέον μία σειρά από ευνοϊκές διακρίσεις, που καθιστούν την απόκτηση της ιδιότητας ενδιαφέρουσα προοπτική. Πρώτον, δεν έχεις τη γνωστή επιβάρυνση μέσω των φόρων. Δεύτερον, μία φορά τον χρόνο μπορείς να γευματίζεις με τον πρωθυπουργό και να του σφίγγεις το χέρι. Τρίτον, ουδείς πλέον μπορεί να σε προσβάλλει λέγοντας «γαμώ το σπίτι σου». Τέταρτον και κυριότερο, είσαι το σύγχρονο πρόσωπο της χώρας προς το εξωτερικό.
•••

Όπως σας έχω πει, οι παλαιότεροι από μας, που πήραμε ένα Lower και κάναμε και πέντε αποστολές στο εξωτερικό, διατηρούμε μία ατζέντα με ονόματα ξένων συναδέλφων. Γνωριστήκαμε στο ρεπορτάζ, μπορεί να ήταν πόλεμος, μπορεί και αθλητική διοργάνωση ή επιχειρηματική εκδήλωση. Δεν έχει σημασία, το βλέπω καθαρά συναδελφικά. Επίσης, αισθάνομαι τεράστια αλληλεγγύη για τους νεκροθάφτες και τις πουτάνες, καθώς είναι δύο επαγγέλματα που περιέχονται μέσα στην καλή δημοσιογραφία. Αν είσαι δημοσιογράφος, δεν έχεις πρόβλημα να πηδηχτείς με τον οποιονδήποτε και να θάψεις τον οποιονδήποτε. Ακόμα καλύτερα: αν είσαι δημοσιογράφος, το καλύτερό σου είναι να πηδηχτείς με κάποιον και μετά να τον θάψεις. Τέλος πάντων, δεν θέλω να ξεφεύγω από το θέμα. Δύο τηλεοπτικά συνεργεία έχω πάει στον τύπο μέσα στο Fiat. Και τις δύο φορές πήραμε από εκατό ευρώ, από τα οποία, σας διαβεβαιώνω, δεν κράτησα ούτε σεντ. Με αυτά τα χρήματα ο άνθρωπός μου θα τρώει σουβλάκια για δύο μήνες. Δεν θέλω να φανώ κυνικός, αλλά, αν κάποιος μετρήσει τη χοληστερίνη των αστέγων, θα εντυπωσιαστεί.
•••

Επίσης, γνωρίζουμε πλέον πως οι άστεγοι είναι περισσότεροι από 25.000, οι πεινασμένοι πρέπει να περιγράφονται με εξαψήφιο νούμερο και σχεδόν όλη η χώρα, ακόμα κι αυτή που γεμίζει τις ταβέρνες, κινδυνεύει να περάσει τη γραμμή. Δεν χρειάζονται πολλά, απλώς να «σκάσει» μια επιταγή που περιμένει να εισπράξει το αφεντικό σου. Έφυγες μετά για τον δρόμο με τα αγκάθια και τα μεγάλα παλούκια στις γωνίες. Αυτό που με κάνει πραγματικά να απορώ είναι πώς όλο αυτό δεν έχει εκφραστεί πολιτικά. Δηλαδή, πώς γίνεται και οι άστεγοι, οι πεινασμένοι και οι καταραμένοι αυτού του τόπου δεν έχουν συσπειρωθεί πολιτικά πίσω από μία κίνηση των Αθλίων; Ναι, αυτό πρέπει να είναι και το όνομα. Οι Άθλιοι. Μία πολιτική κίνηση, ένα κόμμα, με πέντε γραμμές στο καταστατικό του, που απλώς να διεκδικεί στέγη και φαγητό για όλους. Τίποτα περισσότερο.

Τώρα, θα μου πείτε ότι και στην Ελλάδα λειτουργεί το καταφύγιο για τους κολασμένους της γης, αλλά αν ως ΚΚΕ γίνεις και κόμμα αστέγων, θα πρέπει να τους βάλεις να κοιμούνται κάτω από το άγαλμα του Λένιν, που θα τους θυμηθεί και τον πόνο τους να ακούσει δεν θα αρνηθεί. Ομοίως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι μέσα σε ένα κομμάτι ξύλο θα πορευτούμε στην αιωνιότητα, δεν χρειάζεται να το ακούμε και σε ύφος λόγου. Αυτό που προσπαθώ να σας δείξω δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει, γιατί είναι κενό. Είναι το τεράστιο κενό στη σύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Οι άθλιοι, οι κουρελήδες και οι πεινασμένοι είναι πλέον τόσο πολλοί, που ήδη αναζητούν πολιτική έκφραση. Ακόμα κι αν δεν τη βρουν, θα πάει εκείνη να τους βρει. Αυτές οι συνθήκες είναι, βέβαια, η θερμοκοιτίδα του φασισμού. Ένας ηγέτης που τον ακολουθεί στρατός ξυπόλυτων. Ένας λαϊκιστής που δεν μιλάει, αλλά κραυγάζει. Πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που ο Καρατζαφέρης δεν απευθύνεται, ακόμα, σε αυτό το ακροατήριο. Εγώ αισθάνομαι επίσης τυχερός που το ΠΑΣΟΚ διαλύεται και η ΝΔ δεν θεωρείται λύση προοπτικής, αλλά ανάγκης. Το σύστημα πέφτει όπως ένα σάπιο δόντι. Έχει μπόχα, αλλά θα βελτιωθεί η υγιεινή του στόματος.
•••

Και τώρα ρεπορτάζ. Είναι αλήθεια, κύριοι του υπουργείου Οικονομικών, ότι στις διαπραγματεύσεις για το PSI σάς έχουν εμφανιστεί μερικά funds που ζητούν να πληρωθούν σχεδόν ολόκληρα τα ομόλογα κάτω από το τραπέζι, αλλιώς θα ενεργοποιήσουν τα ασφάλιστρα και θα γίνει χαμός; Εξηγούμαι. Μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση για το «κούρεμα» και οι κάτοχοι των ελληνικών τίτλων αισθάνθηκαν τις τσέπες να ελαφραίνουν, εμφανίστηκαν ορισμένα μικρά funds που αγόραζαν ελληνικά ομόλογα, ασφαλώς σε κουρεμένη αξία. Τι κάνουν τώρα αυτά τα funds; Έχουν εμφανιστεί στη διαπραγμάτευση και ζητούν χρήματα υπογείως, αλλιώς θα αρνηθούν συμμετοχή στο PSI, θα ενεργοποιήσουν τα ασφάλιστρα κινδύνου και μετά κάποιος θα πρέπει να χαιρετήσει τις βρυσούλες, τους λόγκους, τα βουνά και τις ραχούλες. Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν θα ισχύει το αγγλικό δίκαιο, που επιτρέπει στον πιστωτή να διεκδικήσει, όπως λένε, ως και την Ακρόπολη. Ας ισχύσει. Όποια απόφαση κι αν πάρουν τα αγγλικά δικαστήρια, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να εφαρμοστεί. Και αυτός ο τρόπος δεν υπάρχει ακόμα. Δηλαδή, τι θα κάνουν; Θα στείλουν στρατό; Όχι. Εκτός κι αν υπάρχει μία κυβέρνηση πρόθυμων υπαλλήλων. Αλλά και πάλι, μου λένε ότι όλα αυτά είναι περισσότερο θεωρία και λιγότερο πράξη. Αν δεν μας τα πάρουν αυτοί, τα πουλάμε και μόνοι μας. Αλλά έχω και ένα πραγματικά χαριτωμένο.
•••

Ο άνθρωπός μου από το υπουργείο Οικονομικών με κάλεσε με το ύφος της κουτσομπόλας που τηλεφωνεί στη φίλη της. «Μη μου πεις ότι δεν μας καμάρωσες για τον νέο μας θρίαμβο πάνω στις offshore και στις χώρες που τις φιλοξενούν;». Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα γνώση του θέματος, αν και πρόκειται για αντικείμενο που παρακολουθώ επισταμένως και με συνέπεια. «Μα, δεν είδες τη λίστα των χωρών με τις οποίες δεν υπάρχει φορολογική συνεργασία και συνεπώς δεν αναγνωρίζονται εδώ οι δαπάνες εταιρειών που τις έχουν ως έδρα;». Δεν την είχα δει, μου την έστειλε με mail. Του τηλεφώνησα και τον ρώτησα αν αυτή η λίστα επιδεικνύεται δημοσίως. Μου είπε ναι, είναι αυστηρή προειδοποίηση προς τους φοροφυγάδες. Αν κάνουν εταιρεία με έδρα χώρες όπως η Χιλή, το Μονακό, η ΠΓΔΜ, ο Λίβανος, ο Παναμάς, οι Φιλιππίνες, ο Μαυρίκιος, τότε οι δαπάνες που θα κάνουν στην Ελλάδα δεν θα έχουν ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση, διότι δεν υφίσταται φορολογική συνεργασία με τις χώρες αυτές. Πρακτικά, το υπουργείο Οικονομικών σού λέει ότι αν έχεις μαύρα λεφτά, πήγαινε και τοποθέτησέ τα σε μία τράπεζα των Σκοπίων και ποτέ μα ποτέ δεν θα σου ζητήσει λογαριασμό. Εξαιρετικά απλό. Ξεκινάς για επισκεπτήριο στον Μάκη και βάζεις κάτω από τις θέσεις του αυτοκινήτου χρήμα, που δεν υπάρχει περίπτωση να το δουν, γιατί είναι μαύρο και δεν φαίνεται. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στο υπουργείο για τη διαφήμιση.
•••

Aυτό το Σαββατοκύριακο λέω να πάω θέατρο, αν και δεν ξέρω ακόμα σε ποιο έργο. Λέω να πάω και σινεμά, να δω τη «Σιδηρά Κυρία», που στα χρόνια της τη βρίζατε και της στέλνατε κατάρες, ενώ τώρα τη νοσταλγείτε και λέτε πως δεν υπάρχουν ηγέτες. Κουτοί, τη ζωή σας σε ένα μαντρί νοσταλγείτε, την ασφάλεια της καθοδήγησης, έστω κι αν είναι αυταρχική. Και φυσικά τη νιότη σας. Αλλά μην ανησυχείτε. Η Θάτσερ ζει. Κυριολεκτικώς.