Τα πολιτικά κέρδη της Τουρκίας από τα σαμποτάζ
Σήμερα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα – ας είναι καλά οι εξ Αγκύρας αποκαλύψεις. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διασκέδαζε τον Τζεμ και τη συνοδεία του χορεύοντας ζεϊμπέκικο, με τον μικρό αδελφό του, τον Αντρίκο, γονατιστό να του κτυπάει παλαμάκια, οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και ο προκάτοχος του χορευτή, Θ. Πάγκαλος, άρα και ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, γνώριζαν ότι πράκτορες της ΜΙΤ και παρακρατικοί συνεργάτες της είχαν κάψει τεράστιες εκτάσεις ελληνικών δασών. Σαμποτάζ ως «αντίποινα», λέει, για τη στάση των Αθηνών στο Κουρδικό! Αλλά το πράμα είχε «υποβαθμιστεί» (στην κωδική διαβάθμιση «τουμπεκί») για να μην προκληθεί… «ένταση» με τη γείτονά μας…
Με την ηγεσία αυτής της χώρας, όπου οι δολοφονίες εις βάρος κάθε σοβαρά αντιστεκόμενου στην αυταρχική (πάντοτε) τουρκική εξουσία είναι φαινόμενο σύνηθες και όπου οι πολιτικοί τραμπουκισμοί έναντι τρίτων χωρών δίνουν και παίρνουν χρόνια τώρα, η κυβέρνηση Κ. Σημίτη αποφάσισε το 1996 να σχεδιάσει και να πάρει στη συνέχεια πολιτικά κέντρα «βελτίωσης» των ελληνοτουρκικών σχέσεων και να πραγματοποιήσει «ανοίγματα» προς την Άγκυρα, με κορυφαίο τη θερμή υποστήριξη της ενταξιακής υποψηφιότητας στην ΕΕ.
Από την πλευρά της, η Τουρκία ουδέν «άνοιγμα» υπεσχέθη. Τα δικά της «ανοίγματα», άλλου τύπου βέβαια (casus belli, Ύμια, «γκρίζες ζώνες», σαμποτάζ), είχαν ήδη πραγματοποιηθεί και η Άγκυρα περίμενε ήσυχα να αποδώσουν καρπούς – όπερ και εγένετο (συμφωνία της Μαδρίτης καλοκαίρι 1997, ναι στην ένταξη Τουρκίας, 1998-1999, σε δύο Συνόδους Κορυφής, Κάρντιφ και Ελσίνκι, έναρξη «διερευνητικών» συνομιλιών για οροθέτηση υφαλοκρηπίδας «και άλλα συναφή θέματα», κατά τη διατύπωση του Κ. Σημίτη το 1997). Ο άγριος τουρκικός τραμπουκισμός είχε πιάσει και η περίτρομη τότε ελληνική ηγεσία παραδόθηκε στην «πραγματικότητα» που είχε δημιουργήσει με τις επιθετικές κινήσεις της η Άγκυρα.
(Χρειάστηκε βέβαια για να γίνουν τα πράγματα καθαρά και ξάστερα στο μυαλό του Κ. Σημίτη ένα διακριτικό, πλην αποδοτικό αμερικανικό φροντιστήριο, όταν ο έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε την Ουάσινγκτον, άνοιξη 1996.)
Αυτή την «απόδοση» είχαν τότε για την Άγκυρα, μαζί με τα Ύμια, οι εμπρησμοί των ελληνικών δασών. Σημαντικά τα κέρδη της, περιέλαβαν και το σπουδαίο ελληνικό «δώρο» (πακέτο Οτσαλάν), που τόσο πολύ ικανοποίησε την Άγκυρα αλλά και την Ουάσινγκτον (που είχε βοηθήσει στο πακετάρισμα), και με τον τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, κ. Νίκολας Μπερνς, να μην μπορεί να κρύψει τη χαρά του.
(Η εμπειρία από την ελληνική στάση προς την Τουρκία εκείνη τη δεκαετία βοηθάει να γίνεται καλύτερα κατανοητή σήμερα η άρνηση του Γ. Παπανδρέου να ανακηρύξει ΑΟΖ σε οποιαδήποτε ελληνική θάλασσα και ειδικότερα να δώσει πολιτική μάχη στο ζήτημα της συνάντησης των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Πάντοτε στη σκέψη του κ. Παπανδρέου είχε κυρίαρχη θέση η επιθυμία του να μη «διαταραχθούν» οι σχέσεις με την Τουρκία και να αποφευχθούν οπωσδήποτε «εντάσεις» στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το «ναι» που έδωσε στο σχέδιο Ανάν – προς μεγάλη βέβαια ικανοποίηση της Τουρκίας και των ΗΠΑ.)
Τίθεται βεβαίως σήμερα ζήτημα σχετικώς με το τι θα κάνει η Αθήνα, τώρα που αποκαλύπτονται τα τουρκικά σαμποτάζ και γίνεται ντόρος σε ελληνικά και τουρκικά μέσα ενημέρωσης. Μάλλον δεν πρόκειται να πράξει τίποτε το ιδιαιτέρως ενοχλητικό για την Άγκυρα, από την οποία πάντως το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ζήτησε, λέει, «εξηγήσεις» για το τι ακριβώς έγινε τότε. Δεν θα πρέπει να τρόμαξε πολύ η τουρκική κυβέρνηση με το ελληνικό αίτημα. Πιο πολύ θα ενοχληθεί αν από ιδιώτες αναληφθούν πρωτοβουλίες στα πεδία διεθνών θεσμικών οργάνων για καταδίκη της Τουρκίας και την παροχή αποζημιώσεων.