Τα πλούσια προικιά της «Αφροδίτης» και ο συνωστισμός των μνηστήρων
Όχι μόνο τυχαίο δεν είναι, αλλά αντιθέτως η επανάληψη αυτών των θέσεων «δένει» απόλυτα με τις νέες προοπτικές σε αυτήν την κρίσιμη πλέον γεωγραφία, τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της οποίας αλλάζουν άρδην τις ενεργειακές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή, όπου ήδη συνωστίζονται στόλοι και όπου αντιμαχόμενα συμφέροντα κολοσσών και περιφερειακών παικτών τείνουν να διεισδύσουν, με στόχο τον μερισμό τού εν πολλοίς αδόκητου πλούτου.
Επίκεντρο η Κύπρος, με τη μεγαλύτερη εκ των πραγμάτων έκταση ΑΟΖ προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ συγκλίνουν όμορες χώρες, όπως το Ισραήλ, ο Λίβανος, η Αίγυπτος, η Συρία και βεβαίως η Τουρκία προς βορράν, η οποία και προσπαθεί με καθαρά πειρατικές πρακτικές να επιβάλει αυθαιρέτως δικές της ζώνες. Και έπεται βεβαίως συνέχεια. Η οποία προεικάζεται –και με βεβαιότητα θα αποβεί– έως και επικίνδυνη. Γιατί και μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ σοβούν τριβές για οριοθέτηση των δικών τους θαλασσίων ζωνών, όπως και μεταξύ Κύπρου και Συρίας και βεβαίως Τουρκίας όσον αφορά τις βορειοανατολικές παρυφές των ΑΟΖ.
Μόνη και κραυγαλέως απούσα, δυστυχώς, η Ελλάδα (!) καθώς αυτές οι κοσμογονικές εξελίξεις τη βρίσκουν σε καταθλιπτική κατιούσα, με καθημαγμένες δυνατότητες και αποδομούμενες αντιστάσεις. Οπότε και δεν είναι σε θέση να ασκήσει επαρκή στρατηγική και να δώσει το «παρών» της στο ενεργειακό αυτό γίγνεσθαι, όπου και θέση έχει και καθήκον και συμφέροντα. Γιατί το χειρότερο για τον Ελληνισμό είναι ότι, αφενός, με την προδοσία εις βάρος της Κύπρου από τους εξωνημένους και τηλεκινούμενους τότε ολετήρες και, αφετέρου, με τις αδυσώπητες σήμερα αδυναμίες, εγκατέλειψε αυτόδηλα και κυρίως νόμιμα ιστορικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα σε αυτήν την κυπριακή γεωγραφία.
Ο γράφων εις ανύποπτον (με τα σημερινά δεδομένα) χρόνον ετόνιζε σε αλλεπάλληλα σημειώματα και αναλύσεις του (προ δεκαετιών) ότι κακώς η Αθήνα ως προς το Κυπριακό μιλά μόνο για συμπαράσταση προς τα κυπριακά δίκαια. Η ίδια η Ελλάδα έπρεπε πέραν αυτών των αυτονόητων να μιλά και για ελληνικά συμφέροντα (και να τα υπερασπίζεται), λόγω και εθνικών και ιστορικών δεσμών με τη Μεγαλόνησο. Κι αν αυτό γινόταν και απέβαινε δραστική πολιτική (και κυρίως αν η Κύπρος δεν είχε οδηγηθεί σε γεωπολιτική κρεούργηση), σήμερα η Ελλάδα θα ήτο πρωταγωνιστικός παίκτης στην περιοχή.
Ελλάδα, δηλαδή, και Κύπρος από κοινού, ως οι δύο τότε (και σήμερα) κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού, θα μπορούσαν να διαχειρισθούν με άλλες δυναμικές αυτά τα νέα δεδομένα. Και θα εστήριζαν τη στρατηγική τους αυτή σε άλλες, αποτελεσματικές εκ των πραγμάτων δυνατότητες.
Δημιουργώντας ανατεταγμένες εθνικές προοπτικές. Και ως αδελφές χώρες και ως ενσωματωμένες στον σκληρό πυρήνα του κοινού ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και αυτά δεν αποτελούν θεωρητικές υποθέσεις και παράγωγα εθνικού ευσεβοποθισμού. Αντιθέτως, εδράζονται σε διαλεκτικές ρεαλισμού.
Γιατί ακόμη και τώρα μπορεί μεν να μην αναπαραχθεί το ίδιο ευκταίο αποτέλεσμα, είναι όμως δυνατόν να καθιδρυθεί επαρκέστερη στρατηγική συμπαράταξη και προαγωγή αυτών των κοινών συμφερόντων σε πιο επαρκή βαθμό.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, εκείνο που στην εισαγωγή του παρόντος άρθρου θέλαμε να τονίσουμε είναι ότι για την Κύπρο αναδύονται νέες πραγματικότητες, οι οποίες θα διέπονται όχι μόνον από θησαυρίσματα υδρογονανθράκων αλλά και από προφανείς κινδύνους λόγω της εμπλοκής τρίτων γύρω και πάνω από τις εξέδρες αντλήσεως του φυσικού αερίου. Γύρω και πάνω από τους μελλοντικούς αγωγούς που θα τοποθετηθούν. Γύρω και πάνω από τους υπολογισμούς των υπολοίπων κοιτασμάτων, τα οποία οι ξένοι κολοσσοί επεσήμαναν ήδη. Και των οποίων την αποκλειστική εκμετάλλευση αδημονούντες προσπαθούν να εξασφαλίσουν εκ των προτέρων.
Οπότε και η ευλογία μπορεί να μετεξελιχθεί σε περιπέτεια. Και ο πλούτος να συνοδεύεται από ενδεχομένως αδίστακτες παρεμβάσεις και δημιουργία συνθηκών λεηλασίας. Το απευχόμεθα μεν. Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε την ανάγκη συνετής διαχειρίσεως από εμάς. Και ακριβώς εδώ θα χρειασθούν όσο ποτέ πριν ελλαδοκυπριακές συγκλίσεις.
Με ό,τι αυτές σημαίνουν. Και σημαίνουν πολλά. Φτάνει να ερμηνευθούν σωστά. Και να ενεργοποιηθούν αναλόγως…