Πατροκτονία, διαπλοκή και ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Φαίνεται ότι κοντεύει και ο ίδιος να πιστέψει πως αποτελεί θύμα των συμφερόντων, στην προσπάθειά του να απελευθερώσει τη χώρα από την οικονομική επίθεση των κερδοσκόπων. Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να την πατήσει με τον εαυτό του – αν μάλιστα έχει ένα περιβάλλον γύρω του που του λέει πόσο μεγάλος και σπουδαίος είναι, εύκολα μπορεί να το πιστέψει.
Κυρίως αν έχει ανάγκη να το πιστέψει, προκειμένου να σταθεί στη δημόσια ζωή, να υπάρξει αυτόνομα και όχι ετεροπροσδιορισμένα. Όχι μέσω του ονόματος που διαθέτει (και κουβαλάει), του μόνου ίσως διαβατηρίου για την είσοδό του στις ιδιωτικές λέσχες όσων κυβερνούν. Χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει (κανένας ασθενής δεν αντιλαμβάνεται τι ακριβώς και γιατί το δια-πράττει), προσπαθεί ακόμα και τώρα που δεν υπάρχει ως πρωθυπουργός να διαπράξει την πολιτική και κοινωνική πατροκτονία που έχει ως εκκρεμότητα απέναντι στον αυτοπροσδιορισμένο και επιτυχημένο πατέρα του.
Η πρώτη φάση της πολιτικής πατροκτονίας ήταν τον Ιούνιο του 1996. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου νεκρό μόλις τέσσερις μέρες, ο πρωτότοκος γιος του παίρνει την ευθύνη και στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ προτείνει την εκλογή του Κ. Σημίτη και ως προέδρου του κόμματος, μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργού ειδικών συνθηκών από τη συγκεκριμένη πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στις 18 Ιανουαρίου 1996. Ακόμα κι αν το έκανε επειδή δεν ήθελε να βρεθεί σε δυσαρμονία με το υπάρχον κλίμα, που κατηύθυνε στην προοπτική «με τον Σημίτη κερδίζουμε εκλογές», θα μπορούσε να μην πάρει καθόλου θέση, να μην ανακατευτεί, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως γιου του προέδρου: κάθε ανάμειξή του θα ήταν από άκομψη έως αδόκιμη, αφού η επιλογή του θα βάραινε αυτομάτως σε αναποφάσιστους αλλά συναισθηματικούς συνέδρους υπέρ του υποψηφίου που θα στήριζε. Όλοι θα καταλάβαιναν και θα εκτιμούσαν τη μη ανάμειξή του. Αλλά εκείνος ένιωθε ότι έπρεπε να διαπράξει την πολιτική πατροκτονία. Να στηρίξει εκείνον που ο πατέρας του ποτέ δεν θα στήριζε, εκείνον που πολέμησε εσωκομματικά με κάθε τρόπο τον πατέρα του. Λίγα χρόνια μετά κι ενώ το τέλος της πρωθυπουργίας Σημίτη έφτανε, ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός επέστρεψε το κόμμα στον γιο του ιδρυτή. Είχε μείνει ήδη περίπου οκτώ χρόνια στην εξουσία, είχε κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και, κυρίως, είχε αποδιοργανώσει το ΠΑΣΟΚ και του είχε αλλάξει τόσο φυσιογνωμία όσο και εκλογική «πελατεία». Τώρα πια πολλοί δεξιοί, κοσμοπολίτες ψηφοφόροι έφευγαν -έστω πρόσκαιρα- από τη ΝΔ και ψήφιζαν άνετα ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έλεγαν αυτή τη λέξη, μια και τους προκαλούσε σιχαμάρα. Όλοι λίγο-πολύ γνώριζαν κι από έναν ψιλοδεξιό συντηρητικό που ήδη από το 1998 και μετά έλεγε «την άλλη φορά θα ψηφίσω Σημίτη», όχι ΠΑΣΟΚ, Σημίτη. Μα αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ο Σημίτης; Ναι, αλλά το άλλαζε το ΠΑΣΟΚ και ήταν μια χαρά φιλελεύθερο κόμμα, «καλύτερο απ’ το δεξιό το δικό μας», τη Νέα Δημοκρατία δηλαδή. Όταν τα πράγματα έγιναν άσχημα για το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σημίτης το επέστρεψε «στην οικογένεια». Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έχασε τις εκλογές του 2004 και του 2007, αλλά ο Γιώργος εργαζόταν συστηματικά: Συνέχιζε το έργο Σημίτη στην αλλαγή φυσιογνωμίας και περιεχομένου, έκανε το ΠΑΣΟΚ όχι τόσο δεξιό, αλλά περισσότερο να μοιάζει με λέσχη ιδεών, με μη κυβερνητική οργάνωση. Πάντως, όχι με κόμμα. Αυτό ήταν το δεύτερο βήμα της πολιτικής πατροκτονίας. Η νίκη στις εκλογές του 2009 ήταν η νομιμοποίηση του ΓΑΠ να κάνει ό,τι θέλει, υλοποιώντας το μάλλον ηλίθιο σύνθημα «Γιώργο, προχώρα, άλλαξέ τα όλα», σύνθημα που προερχόταν από την απελπισία των αθώων ΠΑΣΟΚων, εκείνων που υπέφεραν από τον νεοφιλελευθερισμό του Σημίτη και την αναλγησία του καραμανλικού περιβάλλοντος. Δεν φαντάζονταν βέβαια ότι ο Γιώργος θα εκλάμβανε το σύνθημα ως προτροπή να φτιάξει κυβέρνηση φίλων του, η οποία ευρηματικά αποκλήθηκε «George and friends co», ούτε ότι από τον νεοφιλελευθερισμό των κυβερνήσεων Σημίτη θα περνούσε το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του ΔΝΤ, των δανειστών και της πολυετούς εξάρτησης. Ανικανότητα του κυβερνώντος, άραγε; Ίσως. Αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Αυτή ήταν η τρίτη φάση της πολιτικής πατροκτονίας. Δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει και άλλη. Αν φυσικά ο ΓΑΠ θεωρεί ότι και μόνο η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ (παρ’ όλα αυτά) δικαιώνει το έργο του πατέρα, τότε θα υπάρξει και άλλη φάση. Αν, βεβαίως, του επιτραπεί.
Τώρα, κοντά στο τέλος, επιστρατεύει για μια ακόμα φορά τα σενάρια αποσταθεροποίησης και πολέμου που του κάνουν τα συμφέροντα, εκδοτικά και άλλα. Με γελοίες περιγραφές περί δανείων από φίλιες διοικήσεις τραπεζών, εκβιασμών, μυστικών εισόδων, λες και δεν υπήρχε η σχέση αλληλεξάρτησης με το συγκεκριμένο συγκρότημα. Λίγο αργά για δάκρυα. Τώρα κλαίει η χώρα. Και αγωνίζεται να απαλλαγεί από τη συνωμοσία των ανίκανων.