Μεγάλες προσδοκίες στον ΣΥΡΙΖΑ
Παρά τις όποιες δυσκολίες, τονίζουν, εξωγενείς και εγγενείς, τη χρονιά που πέρασε έγιναν αρκετά βήματα. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος ότι έναν χρόνο πριν στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάψει να υπάρχει εξαιτίας των αντιπαραθέσεων και των διαφορετικών στρατηγικών που υπήρχαν ανάμεσα στις διάφορες συνιστώσες.
Όπως θυμούνται τα στελέχη του χώρου, στις αρχές του 2011 οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν και τότε συναντήσεις, όχι όμως όπως σήμερα, για να διερευνήσουν τα περιθώρια συνεργασίας με ευρύτερες αντιμνημονιακές δυνάμεις, αλλά για να διερευνήσουν πώς θα σώσουν το συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θεωρούνταν κλινικά νεκρό. Στη συνέχεια έγινε προσπάθεια να ξεπεραστεί η διάσπαση των δυνάμεων του χώρου στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές (ο Α. Αλαβάνος κατέβηκε με δικό του ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια της Αττικής) και η ευτυχής πολιτική κατάληξη επήλθε στα μέσα Ιουλίου με την Πανελλαδική Διάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο Α. Τσίπρας διατύπωσε για πρώτη φορά την πρόταση για τη συγκρότηση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας. Με αυτήν έτεινε χείρα συνεργασίας στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως στα στελέχη που εξαιτίας του Μνημονίου αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στη Δημοκρατική Αριστερά και στους Οικολόγους Πράσινους.
Βέβαια στο τέλος της χρονιάς η εν λόγω πρόταση έχει αποφέρει επίσημα μόνο τη συνεργασία με τη Σ. Σακοράφα και κάποιες άλλες δυνάμεις που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αισιόδοξοι ότι μέρα με τη μέρα η πρότασή τους θα καρποφορεί. Επικαλούνται για να στηρίξουν την αισιοδοξία τους το μεγάλο ακροατήριο που έχει στρέψει την προσοχή του στη ριζοσπαστική Αριστερά, όπως φαίνεται από τις δεκάδες –πρωτοφανείς για τον χώρο– συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη χώρα, καθώς και από τις δημοσκοπήσεις οι οποίες δείχνουν ότι ο χώρος έχει οριστικά ξεφύγει από ποσοστά που ήταν οριακά για την εκλογική του επιβίωση.
Πολύ περισσότερο κρατούν ότι μέσα στη χρονιά διαφυλάχθηκε το κοινό σπίτι και η αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που ήταν και η βάση για να αναπτυχθούν και να έχουν προοπτική οι προτάσεις για τη συνεργασία των ευρύτερων αριστερών δυνάμεων. Οι όποιες, λένε σήμερα, υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο εσωτερικό του ΣΥΝ είναι «διαχειρίσιμες» και σε καμία περίπτωση δεν θέτουν σε κίνδυνο την κοινή πορεία του χώρου.
Η μόνιμη επωδός στελεχών του χώρου είναι ότι «η κοινωνική πλειοψηφία υπάρχει και μένει να γίνει και πολιτική». Στηρίζουν δε αυτήν την εκτίμηση στο ότι το 2011 αναπτύχθηκαν πρωτοφανείς –όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα– λαϊκές κινητοποιήσεις και θέτουν το ερώτημα εάν «θα μπορέσει η Αριστερά να είναι εκείνη που θα δώσει την υπόσχεση και θα εμπνεύσει με ελπίδα και προοπτική, καλύπτοντας το υπαρκτό πολιτικό κενό». Επικαλούμενοι τα συνεχή δημοσκοπικά ευρήματα που δείχνουν σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχετικά υψηλά ποσοστά, ευελπιστούν ότι η χρονιά που μόλις μπήκε μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για τον ρόλο της Αριστεράς και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.