Ιδεολογική κατασκευή μιας αυτόνομης, νεοκυπριακής λογοτεχνίας

Δυσάρεστη, γιατί η έκδοση αυτή δεν έτυχε της ίδιας αποδοχής και από μια μεγάλη μερίδα της κυπριακής διανόησης και μάλιστα από ειδικούς περί τα κυπριακά γράμματα μελετητές και επιστήμονες. Η αντίδραση προκλήθηκε κυρίως για δύο βασικούς λόγους: Ήδη ο καθηγητής Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Παντελής Βουτουρής σε σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα «Ο Νεολόγος» της Λευκωσίας (9 Μαΐου 2011), του οποίου ακολούθησε η έκδοση και αυτοτελούς ευθυνόητου τομιδίου, καταλογίζει στους συγγραφείς «εθνομηδενιστικές προκαταλήψεις» που προσπαθούν να προσεγγίσουν τα πράγματα με τα «χρωματιστά ιδεολογήματά τους» και «προφανή πολιτικοϊδεολογικά κίνητρα». Οι δύο συντάκτες ξεκινούν με μια «ιδεολογική κατασκευή μιας νεοκυπριακής, αυτόνομης, αυτοπροσδιορισμένης και εν μέρει ελληνίζουσας λογοτεχνίας, η οποία προϋποθέτει και μια αυτόνομη φυσική κυπριακή κοινή, η οποία αποτελεί και τη συνταγή του αφελληνισμού της κυπριακής λογοτεχνίας, προβάλλοντας εμφατικά ως προϋπόθεση την ύπαρξη ανεξάρτητης κυπριακής συνείδησης και ταυτότητας.

Και για μεν τον Κεχαγιόγλου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τα ιδεολογήματά του δεν πρέπει να εκπλήσσουν, υποστηρίζει ο Βουτουρής, γιατί οι απόψεις του είναι γνωστές ήδη από το 1980 και 1983, όταν είχε διακηρύξει τα «συναφή έωλα φληναφήματά του» και τις «εθνομηδενιστικές προκαταλήψεις».

Ο Παπαλεοντίου όμως, Κύπριος αυτός, θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεκτικός. Κυρίως θα έπρεπε να υιοθετήσει ποιοτικότερα κριτήρια για να αναδειχθεί έτσι το έργο των πραγματικά έγκυρων συγγραφέων. Προς τι η συσσώρευση άσχετων με τη λογοτεχνία λεπτομερειών;

Παραθεωρούν το γεγονός ότι το ιδεολογικό έρμα πολλών έγκυρων κυπρίων συγγραφέων (Μόντης, Μιχαηλίδης, Πιερίδης, Χαραλαμπίδης) είναι η ελληνικότητα και ο πατριωτισμός;

Πόσους τόμους, αλήθεια, αναρωτιέται ο Βουτουρής, θα καταλάμβανε η εν λόγω Ιστορία, αν η μικρή Κύπρος των 800.000 είχε 8.000.000 κατοίκους; Και να σκεφθεί κανείς ότι η ανάλογη Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Λίνου Πολίτη δεν καλύπτει ούτε τις μισές σελίδες της κυπριακής των Κεχαγιόγλου – Παπαλεοντίου. Και όμως είναι κατατοπιστική. Πολύ δε περισσότερο που ο Πολίτης δεν θα έφθανε ποτέ στο σημείο να χρησιμοποιήσει εθνικά μηδενιστικούς όρους, όπως δεν τους χρησιμοποίησε και ένας ξένος, ο άγγλος καθηγητής Ρόντερικ Μπίτον, ο οποίος υιοθετεί τον όρο «Νεολληνική Λογοτεχνία της Κύπρου».

Ο Βουτουρής καταμαρτυρεί επίσης στους συντάκτες έπαρση, εριστική διάθεση (τι πρωτότυπο!), υπεροψία, δογματισμό, φραστικές απρέπειες. Δεν είναι γνωστό πόσο ενήμερα είναι τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών (μερικά δήλωσαν άγνοια), τα οποία βράβευσαν ένα τέτοιο βιβλίο, από το οποίο εγείρονται ζητήματα εθνικού και επιστημονικού περιεχομένου, σαν αυτά που, με συγκεκριμένα παραδείγματα και παραπομπές, καταγράφει ο καθηγητής Βουτουρής.