Εθνική επιταγή

Με ρώτησε ο ανιψιός μου:

– Θείε, τι σημαίνει επιταγή;

Κρατώντας ήδη στα χέρια μου ένα από αυτά τα χαρτιά, που στις μέρες μας μένουν συνήθως απλήρωτα, δεν δυσκολεύτηκα να απαντήσω.

– Επιταγή, παιδί μου, είναι μια έγγραφη εντολή για την πληρωμή ορισμένου χρηματικού ποσού.

– Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Άλλα λέει η τηλεόραση, μου είπε κοφτά ο μικρός.

– Τι λέει, δηλαδή;

– Μιλάει για κάποιο εθνικό χρέος το οποίο λέει… να δεις πώς το λέει… είναι εθνική επιταγή να το πληρώσουνε όλοι.

– Αυτό είναι άλλο. Και σε καμία περίπτωση δεν εννοεί επιταγή της εθνικής τράπεζας.

– Τώρα είναι που μπλέχτηκα, θείε, είπε ο ανιψιός και μου γύρισε την πλάτη με έναν μορφασμό δυσαρέσκειας.

Το περιστατικό με έκανε να εμβαθύνω στην έννοια «επιταγή» τόσο όσο δεν το είχα κάνει ποτέ. Σκέφθηκα, λοιπόν:

Σκέψη πρώτη: Αν η κυβέρνηση με όσα μας κόβει από τον μισθό, λόγω εθνικής επιταγής, ξεπληρώνει το εθνικό μας χρέος, τότε τα λεφτά που μας κρατάει έχουν, ουσιαστικά, και αξία επιταγής.

Σκέψη δεύτερη: Αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί να μην πληρώσω και εγώ το οικογενειακό μου χρέος με εθνική επιταγή;

Έτσι πήγα στην εφορία για να πάρω το ειδικό σήμα για τα τέλη κυκλοφορίας. Ήταν 200 ευρώ, αλλά εγώ έβγαλα και έδωσα τα μισά.

– Τι είναι αυτά; Άλλα εκατό! μου είπε επιτακτικά ο υπάλληλος.

– Θα τα πληρώσω με εθνική επιταγή.

– Τι είδους επιταγή είναι αυτή;

– Ρώτησε τους πολιτικούς αρχηγούς και θα δεις.

Στην εφορία δεν γνώριζαν προφανώς τίποτα για τα νέα δεδομένα.

Αναρμόδιοι είναι, σκέφτηκα, και τράβηξα για την τράπεζα. Εκεί έπρεπε να δώσω 350 ευρώ για τη δόση του στεγαστικού. Έδωσα, όμως, μόνο 200.

– Τα άλλα, είπα, με εθνική επιταγή!

Κι εδώ ο υπάλληλος με κοίταξε σαν εξωγήινο. Προβληματισμένος πήρα τον δρόμο για το μανάβη. Αυτός, ένας απλός άνθρωπος του λαού, ίσως ήξερε καλύτερα τι πάει να πει εθνική επιταγή. Σχεδόν με θράσος γέμισα 5 σακούλες πατάτες, κρεμμύδια, χόρτα, πορτοκάλια, τομάτες, αγγούρια και μπρόκολα.

Ο κυρ Αντώνης ζύγισε τις σακούλες, έκανε πολλαπλασιασμούς, προσθέσεις, διαιρέσεις και απεφάνθη:

– Κανονικά, όλα αυτά κάνουν 52 ευρώ. Εσείς όμως θα πληρώσετε 70!

Τρελάθηκα. Κάτι δεν πήγαινε καλά στους δικούς μου συλλογισμούς. Ή έχει ισχύ ή δεν έχει η εθνική επιταγή. Παραμέρισα τις σακούλες και ζήτησα εξηγήσεις από τον μανάβη.

– «Για μένα», γιατί τόσα ευρώ παραπάνω;

– Τι να σας πω εγώ; Ρωτήστε τη συγκυβέρνηση. Είναι, λέει, εθνική επιταγή.

Τραγωδία!

Αν δεν ήταν των Φώτων και δεν μου ερχότανε η θεία φώτιση, δύσκολα θα καταλάβαινα πού πάει το πράγμα… Κατευθείαν στις εθνικές εκλογές. Τότε, ναι, ο λαός μπορεί να πληρώσει και αυτός με εθνική επιταγή.