ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ… ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ!

Μια από αυτές είναι ότι και στις 16 Φεβρουαρίου που δικάζεται οριστικά, ύστερα από σίριαλ αναβολών και νομικίστικων ναρκοπέδιων, η διαδικασία για τα χρέη από οφειλές του ΦΠΑ, μόνο, ποσού πλέον των δύο εκατομμυρίων ευρώ, με κατηγορούμενο τον νεότερο των κληρονόμων της οικογενείας Πετζετάκη, τον Γιώργο Πετζετάκη, ο οποίος, παρά το νεαρότερο της ηλικίας του, έχει φορτωθεί και ολόκληρο το φορτίο των οικονομικών υποχρεώσεων μιας εταιρείας που όχι πολύ μακριά, αν μας βοηθάει καλά η μνήμη μας, αποτελούσε μια από τις πιο επίλεκτες βιομηχανικές μονάδες της χώρας μας. Και το θυμάμαι πολύ καλά, επειδή τότε ακριβώς ο Ανδρέας Παπανδρέου, θριαμβευτής εκείνων των «ακόμα καλύτερων ημερών του ΠΑΣΟΚ», ετοίμαζε την «ομάδα κρούσεως» που θα κατέβαινε «εν χορδαίς και οργάνοις» στην Κίνα για διαπραγματεύσεις με την… αχαμογέλαστη ακόμα, της παλιάς Μαοϊκής νοοτροπίας στο σφιχτό «φλερτάρισμα» της δεξιοφέρνουσας Ευρώπης… χωρίς ακόμα καμία διάθεση να συνεργαστεί με τη λάμπουσα «ιντελιγκέντσια» της κοσμικής Ευρώπης, απαντώντας στην πρόσκληση με ένα συγκρατημένο συναινετικό χαμόγελο.

Και μάλλον εμείς είμαστε οι πρώτοι στην Ευρώπη που επιχειρήσαμε το «μεγάλο άνοιγμα» προς τον κοιμισμένο γίγαντα, όπως συνηθίζαμε τότε να αποκαλούμε την Κίνα, φτάνει να θυμηθούμε τα αδιάκοπα σούρτα – φέρτα των μεγάλων «ΠΑΣΟΚοφόρων» στην Κίνα, με αποτέλεσμα, αντί να πατήσουμε και εμείς το δοξασμένο χώμα των Χαν, γέμισε η Αθήνα με εκατοντάδες μαγαζιά με κινέζικα κουρελοφούστανα, με ένα ευρώ τη φούστα και μισό το μεσοφούστανο…

Και εκείνη ακριβώς την εποχή, τέλος της δεκαετίας του ’80, ετοιμάζαμε με τον παραγωγό των στούντιο Παιανίας, τον Νίνο Ελμαντζιόγλου, μια πληροφορική ενημερωτική ταινία -ντοκιμαντέρ, διάρκειας περίπου μιας ώρας, που παρουσίαζε όλες τις δραστηριότητες και τις ποικιλίες των προϊόντων της βιομηχανίας Πετζετάκη, μέσα στα οποία ήταν και οι πολυδιάστατοι ειδικής ασφαλείας σωλήνες, όλων των διαστάσεων, περιζήτητοι τότε από όλον τον κόσμο. Μια χαμένη ευκαιρία για να αποκτήσει και η Ελλάδα μια δική της «Ζήμενς», που βέβαια ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, ίσως γιατί δεν βρέθηκε ο κατάλληλος Χριστοφοράκος για να φάει ο ίδιος το πιο μεγάλο κομμάτι από την τούρτα!

Σύμφωνα με αυτά που μου διηγήθηκε ο μακαρίτης και αξέχαστος φίλος μου, ο ιδιοκτήτης του «Μινιόν», ο Γιάννης Γεωργακάς, που ήταν κι αυτός από εκείνους που είχαν συνοδεύσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στην «κάθοδο προς την Κίνα», όταν τους έδειξε εκείνο το βίντεο με το περιεχόμενο της βιομηχανίας Πετζετάκη, με τα δύο εργοστάσια, το ένα στην Καλλιθέα και το άλλο στη Βοιωτία, η απάντησή του στο θαυμασμό τους ήταν:

«Αυτά κάνουμε εμείς στην Ελλάδα…».

Αργότερα μάθαμε ότι το αποτέλεσμα εκείνης της επίσκεψης ήταν να πουληθεί το «νόου – χάου», δηλαδή το δικαίωμα εκμετάλλευσης και παραγωγής των ειδικά ασφαλισμένων σωλήνων Πετζετάκη σε ορισμένα διαμερίσματα της Κίνας, χωρίς ποτέ κανένας να μάθει τι έγιναν εκείνα τα λεφτά, ποιος τα βούτηξε, πώς έγινε η μοιρασιά, με αποτέλεσμα στις 16 Φεβρουαρίου να δικάζεται η βιομηχανία Πετζετάκη για κανονική κλοπή δύο και πλέον εκατομμυρίων ευρώ από κατάχρηση Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και με καθισμένο στο σκαμνί του ενόχου το νεότερο των κληρονόμων Πετζετάκη και ασφαλώς το λιγότερο υπεύθυνο για το πώς είναι δυνατόν ένα από τα «διαμάντια» της ελληνικής βιομηχανίας να… παρακαλάει να γίνει αποδεχτό το αίτημά της να χαρακτηριστεί «πτωχευμένη» για να αποφύγει τις μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές συνέπειες…

Έχω στο χέρι μου ένα αντίγραφο εκείνης της παρουσίασης της βιομηχανίας Πετζετάκη και ξαναθυμήθηκα τον απερίγραπτο κόπο μου και των τεχνικών των στούντιο Παιανίας για να αποτυπώσουμε σε εκείνο το τεράστιο έργο που ξεκίνησε και αναπτύχθηκε αποκλειστικά από ελληνικά χέρια και που αξίζει να προσθέσω ότι πεθαίνοντας ο ιδρυτής της άφησε στην κληρονομία και ένα ποσοστό για τους εργάτες της βιομηχανίας και δεν ξέρω αν σήμερα είναι και αυτοί… εγκαλούμενοι της χρεοκοπίας! Στην Ελλάδα όλα να τα περιμένεις…

Την έχω διαθέσιμη για όποιον μου τη ζητήσει για την εκπομπή του για περισσότερη ενημέρωση. Σαν πνευματικός δημιουργός της έχει και όλα τα δικαιώματα.

Ίσως έτσι και βγουν στην επιφάνεια και πολλά από τα μυστικά και τα «αδιερεύνητα» για τις βίλες, τις πισίνες, τα ταχύπλοα και -γιατί όχι;- και τις off shore του εξωτερικού όλων όσων έπαιξαν ρόλο και στο «σκάνδαλο Πετζετάκη», γιατί όχι και οι «κομπάρσοι» που πολλές φορές παίζουν κι αυτοί το ρόλο τους…

Όσο για εκείνο το πολυμεταχειρισμένο για την τριετή «φυλάκιση με αναστολή», που σημαίνει σήμερα μπαίνεις φυλακή για να πάρεις το τσάι σου και αύριο πρωί πρωί για να μη σε προλάβουν και οι κάμερες της TV και τα «παπαράτσια» που ξενυχτούν με τις κάμερες στο χέρι, παίρνεις την υπογραφή του ανακριτή και πας με αναστολή στο σπίτι σου για να κάνεις τα μπάνια σου για να αποφύγεις τον κίνδυνο μέσα στη νύχτα που κοιμήθηκες εκεί μέσα να έχεις αρπάξει καμία ανεπιθύμητη ψείρα και την κουβαλάς για ολόκληρη την υπόλοιπη ένδοξη καριέρα σου και όποιος δεν κατάλαβε, δοκιμάζει το κόλπο κι εκπαιδεύεται!

Και ακολουθούν τα «ανέκδοτα» που όσο πάει μεγαλώνει η συντομία τους λόγω κακής υποτροπής…

****

ΚΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ…

ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ… «ΤΟΥΡΚΑΛΙΤΙΔΑ»!

Από τις μεγαλύτερες ατυχίες είναι μια προσωρινή (ευτυχώς) κακοπάθεια του οργανισμού σου να σε ακινητοποιήσει για μια εβδομάδα στο κρεβάτι. Και η «ατυχία» δεν είναι στις συνέπειες που ακολουθούν την κακοπάθεια, όπως τα φάρμακα, το κάθε μια ώρα τρύπημα του χεριού σου για να δούμε πώς πάει το αίμα σου, με αποτέλεσμα μετά τη 2η μέρα το χέρι σου να έχει γίνει πιο μοβ από τις πένθιμες κορδέλες καθολικής κηδείας και όλα εκείνα τέλος πάντων που συνοδεύουν μια κλινική θεραπεία. Και τη θεωρώ τόσο μεγάλη την προσωρινή έστω ατυχία σου, επειδή για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα σου, να είσαι υποχρεωμένος στην κατάσταση της αναγκαστικής σου οριζοντίωσης, να παρακολουθείς τον καταιγισμό της τουρκικής «κλαψοθύελλας» που ενεργούν τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια με τα τούρκικα σίριαλ, με μοναδική εξαίρεση την ΕΡΤ, που αρνείται να υποχωρήσει στην τούρκικη μελαντζαδούρα που θυμίζουν τα χειρότερα «μελό» του ιταλικού κινηματογράφου με τα «Παιδιά της αμαρτίας» του Αμέντεο Νατσάρι και της Ιβόν Σανσόν και μπράβο της ΕΡΤ που τα κρατάει μακριά μας, σε «απόσταση έξι βημάτων» και ας έχουμε δει το ολιγότερο από 100 φορές τον «Μπακαλόγατο» και τους «Μεγάλους και μικρούς εν δράσει»… Έτσι, που όποιος προλάβει να πει την επόμενη φράση νωρίτερα από τον Κώστα Χατζηχρήστο, κερδίζει τη γωνία κομμάτι από την πίτσα επάνω στο τραπέζι!

Και με την ευκαιρία σκεφτόμαστε πόσο υπερήφανος πρέπει να νιώθει ο Νίκος Φώσκολος, οριστικά καταργημένος από όλα σχεδόν τα κανάλια, όταν πριν από λίγα χρόνια οι αισθηματικές αναστολές της Βίρνας Δράκου, οι απίθανες παρασκηνιακές ενέργειες του Δράκου, οι προβληματικές εξάρσεις της ανεκδιήγητης Φεγγάρως, οι ακόμα και σε επίπεδο Τζέιμς Μποντ επεμβάσεις του «υπερ-αστυνόμου» Θεοχάρη παρουσίαζαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αισθηματικά και μονίμως δακρυρέοντα προβλήματα των γειτονισσών χανούμ-σταρ!

Τουλάχιστον για αυτούς που η τηλεόραση αποτελεί το μοναδικό μέσο απόδρασης από την κλινική καθημερινότητα, καλείται ο Φώσκολος για να τους σώσει από τους τούρκικους «πειρασμούς»… και την οξεία «τουρκαλίτιδα» που μας ταλαιπωρεί χειρότερα και από την ασιατική γρίπη!

ΚΑΙ ΜΕ ΛΑΖΟΠΟΥΛΙΚΗ
ΕΥΘΥΝΗ ΕΝ ΜΕΡΕΙ…

Το ότι είμαι τακτικός πελάτης, έστω και τελευταίου τραπεζιού πίστας, στο «Αλ τσαντίρι νιουζ» το έχουμε ξαναπεί, ακόμα και τις σπάνιες φορές που το ξέσπασμα της σάτιρας του ακούραστου Λάκη φεύγει έξω από τα όρια (αμφίβολο πάντα αν υπάρχουν κι αυτά) επιτρεπόμενης «σάτιρας». Ιδιαίτερα μάλιστα όταν κάποιες φορές ενισχύεται και με τη συμμετοχή και άλλων άξιων «καλλιεργητών» του χιούμορ όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης, παρά κι αυτός από τις συχνές υπερβάσεις του σε διάρκεια, ο Χάρρυ Κλυνν, η πάντα αξιαγάπητη… μικροσκοπική Γερασιμίδου και θα σταθώ στη Χρύσα Ρώπα, μια από τις καλύτερες «κωμικές» μας, το σπανιότερο μετά τη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Γεωργία Βασιλειάδου θεατρικό μας είδος, που τόση ανάγκη έχει να περιορίσει τις υπερβολές της που, αντί να προσθέτουν στην παρουσία της, τελικά καταφέρνουν το αντίθετο. Κρίμα δεν είναι;