Μνήμη Τάσσου Παπαδόπουλου
Αυτήν την πορεία υπεδείκνυαν στον κυπριακό λαό κοντόφθαλμοι πολιτικοί –Κύπριοι και Ελλαδίτες– όταν το 2004 το κυπριακό πρόβλημα βρισκόταν στην πιο κρίσιμη καμπή του. Και ενώ τότε η λογική υπαγόρευε την επικράτηση σύμπνοιας και ενότητας, για να μην περάσουν τα εκβιαστικά διλήμματα όσων απεργάζονταν την εξαφάνιση του Κυπριακού Ελληνισμού, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος τους, τάσσονταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν ή τηρούσαν στάση ουδετερότητας. Είχαν μάλιστα συγκροτήσει μέτωπο κατά του Τάσσου Παπαδόπουλου και είχαν εξαπολύσει εναντίον του μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία. Στην εκστρατεία εκείνη, που εν πολλοίς εκπορεύθηκε από τον μητροπολιτικό Ελληνισμό, πρόσφεραν αφειδώς τις «υπηρεσίες» τους πολιτικοί χωρίς διορατικότητα, οικτροί δημοσιογράφοι και θλιβεροί «πνευματικοί» άνθρωποι.
Σε όλους αυτούς ο Τάσσος Παπαδόπουλος όρθωσε ανάστημα και με το ιστορικό του διάγγελμα της 7ης Απριλίου 2004 δίδαξε τι σημαίνει πατριωτισμός, αξιοπρέπεια, ήθος και ανδρεία. Δίδαξε ότι ο ηγέτης πρέπει να ακολουθεί τη βούληση του λαού του και να μη γίνεται υπήκοος δυνάμεων που μεθοδεύουν την καταστροφή της πατρίδας του. Οι δραματικές φράσεις του: «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω “κοινότητα” χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα», καθώς και η υπόδειξη στον κυπριακό λαό: «Σε καλώ να πεις στις 24 του Απρίλη ένα δυνατό “ΟΧΙ”. Σε καλώ να υπερασπιστείς το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ιστορία σου», θα παραπέμπουν ες αεί στις μεγάλες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας. Αυτές και μόνο οι φράσεις κατέταξαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο στους μεγάλους ηγέτες του Ελληνισμού και στη χορεία των γενναίων.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά τον θάνατό του, η απουσία του είναι ιδιαίτερα αισθητή. Οι αδέξιοι χειρισμοί στο εθνικό θέμα, οι παλινωδίες, οι υπαναχωρήσεις, οι παραχωρήσεις και οι δεσμεύσεις των σημερινών πολιτικών αρχόντων προς την τουρκική πλευρά έχουν οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο.
Ο «Αττίλας» εκμεταλλεύεται την αβουλία, τη μοιρολατρική στάση, τα φοβικά τους σύνδρομα και δεν παύει να μηχανεύεται τρόπους που θα κλονίσουν την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όσοι διαχειρίζονται σήμερα την υπόθεση της Κύπρου δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τις παρακαταθήκες του Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί, μιας πολιτικής δηλαδή πανεθνικής και αντάξιας της διαδρομής που διέγραψε στην ελληνική εσχατιά της Κύπρου ο αδούλωτος στο φρόνημα λαός της.
Δεν πρέπει όμως να λησμονούν ότι οι εμμονές τους στην πολιτική που είναι καταδικασμένη στη συνείδηση του κυπριακού λαού δεν θα προκαλέσουν την οργή μόνο των ζωντανών αλλά και των νεκρών. Και δεν πρέπει επίσης να λησμονούν τον στίχο του ποιητή που προειδοποιεί: «ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ…».