Η Δημοκρατία σε αναστολή

Τη «βαλκανοποίηση» των μισθών, των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, την επίσημη έναρξη της «εθνικής δημοπρασίας» της δημόσιας-εθνικής περιουσίας και τον απόλυτο έλεγχο των εξελίξεων κατά την επόμενη περίοδο, ακόμα κι αν συμβεί το απευκταίο γι’ αυτούς, γεγονός να προκηρυχθούν εκλογές. Τα κόμματα της διακυβέρνησης έχουν απωλέσει κάθε δυνατότητα παρέμβασης στις εξελίξεις και σύρονται πίσω από τους σχεδιασμούς και τις επιλογές των συστημικών συμφερόντων…
Στην πρώτη φάση της συγκρότησης της «κυβέρνησης Παπαδήμου», το ΠΑΣΟΚ και τα ηγετικά του στελέχη θεώρησαν ότι μπορούσαν να «διασωθούν» από την ελεύθερη πτώση και την οργή της κοινωνίας και να αμβλύνουν τις εντυπώσεις μέσω της επιχείρησης «ενσωμάτωσης» στον κυβερνητικό-μνημονιακό μηχανισμό του Α. Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και η παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου στην εξουσία υποστηρίζεται, χωρίς πλέον προσχήματα, τόσο από τον Γ. Παπανδρέου όσο και από την πλειοψηφία των βουλευτών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ.
Οι μόνοι που φαίνεται ότι «εγκλωβίζονται» σ’ αυτήν τη διαδικασία είναι οι «δελφίνοι» (Βενιζέλος, Λοβέρδος, Χρυσοχοΐδης). Κανένα γεγονός όμως δεν θα πρέπει να «διαταράξει» την ακώλυτη παραμονή στην εξουσία της κυβέρνησης Παπαδήμου. Με τη λογική που «απαγορεύονται» οι εκλογές, με την ίδια λογική «κατά μείζονα λόγο» απαγορεύονται και οι εσωκομματικές διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ… Αυτό αποφάσισαν τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα γι’ αυτό και διεμήνυσαν «μέσω του Μαξίμου» (Η μεν φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες Ησαύ) ότι οι όποιες διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ αναστέλλονται «μέχρι νεωτέρας διαταγής»… Ασφαλώς αυτή η «αναστολή» εξυπηρετεί τους στόχους του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, ακόμα κι αν αποφασίσει να αποχωρήσει, επιδιώκει να διασφαλίσει τον εαυτό του από ποινικές διώξεις και ταυτόχρονα να μην καταστεί ο ίδιος «αποδιοπομπαίος τράγος» αλλά, αντίθετα, να αναγνωριστεί η «σωτήρια» προσφορά του στη χώρα και στην παράταξη. Ταυτόχρονα «ανακουφισμένοι» αισθάνονται -στην πλειονότητά τους- οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που οδηγούνται στον πολιτικό τους «Καιάδα», αφού -με τα σημερινά δεδομένα- στις επόμενες εκλογές θα εκλεγεί περίπου το 1/3 του σημερινού αριθμού της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ… Όσο δεν ενεργοποιούνται οι εσωτερικές διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ τόσο θα εντείνεται η διαμάχη, η χωρίς αρχές και όρια αντιπαράθεση μεταξύ των «δελφίνων», αλλά και μεταξύ των ομάδων που έχουν συγκροτηθεί αποτελούν ίσως «προεικάσματα» κομματικών μορφωμάτων που θα εμφανιστούν στο άμεσο μέλλον, ιδιαίτερα στην περίπτωση διάσπασης του ΠΑΣΟΚ, είτε προεκλογικά είτε μετεκλογικά.
Οι δελφίνοι και οι «ομαδάρχες» αναζητούν ειδικές κοινωνικές ομάδες ή ειδικές θεματικές για να αποκτήσουν «ακροατήριο» ή και μια ενδεχόμενη πολιτική-κοινωνική αναφορά. Ο Χρυσοχοΐδης επιχειρεί να ενσωματώσει -με πρωτοφανές θράσος και ακραίο πολιτικό κυνισμό- την «αντιμνημονιακή» στάση, που εκφράζει ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ και σήμερα κατευθύνεται μαζικά προς τα σχήματα της Αριστεράς…
Αντίθετα η νεοφιλελεύθερη «τρόικα» (Α. Λοβέρδος, Α. Διαμαντοπούλου, Γ. Ραγκούσης) επιδιώκει να εκφράσει τον «σκληρό» μνημονιακό πυρήνα, το σύστημα των συμφερόντων και τον κοινωνικό του περίγυρο, που επωφελούνται σήμερα από τις εξελίξεις. Η καθήλωση, παράλληλα, της Ντ. Μπακογιάννη, σε οριακά εκλογικά ποσοστά διευκολύνει την ομάδα αυτή να αποκτήσει κοινωνικά «ακγυροβόλια» τόσο σε ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ που συνδέεται με το περίφημο εκσυγχρονιστικό πρότυπο όσο και στην κοσμοπολιτική-νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά που αναζητεί σήμερα γνήσια έκφραση μετά την πλήρη απαξίωση και πολιτική «εξάχνωση» των κλασικών της εκφραστών (Μάνος – Ανδριανόπουλος).
Όλες αυτές οι διεργασίες δεν περιέχουν φυσικά το πνεύμα της ανανέωσης της πολιτικής ζωής, των φορέων του πολιτικού συστήματος. Αντίθετα αναδεικνύουν τις παθογένειες, τη σήψη, την ανυποληψία, τον ευτελισμό στον οποίο έχει περιπέσει το πολιτικό μας «προσωπικό».
Η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου αποτελεί ιστορική απόδειξη αυτής της σήψης, αυτής της κρίσης. Το πλέον πιθανό είναι να «βουλιάξει» ο Λ. Παπαδήμος και η κυβέρνησή του και να συμπαρασύρουν μαζί τους το πολιτικό σύστημα. Όταν φθάσουμε στο σημείο να «νομιμοποιεί» το Κοινοβούλιο μια κυβέρνηση που προέκυψε ως αποτέλεσμα εκβιασμών, συμβιβασμών, συναλλαγής, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε καμιά θετική εξέλιξη.
Το έσχατο και πλέον αποτελεσματικό «όπλο» που διαθέτει η χώρα μας, ο λαός μας είναι η συνειδητοποίησή του, η συλλογική του αντίδραση, η ψήφος του.
ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ που θα καταδικάσει οριστικά τους υπεύθυνους που οδήγησαν τη χώρα και την κοινωνία στην καταστροφή.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο θα πρέπει να διαμορφωθεί σε μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, πέρα από κόμματα και πρόσωπα, να αποτελέσει ένα ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΝΑΧΩΜΑ που θα διαμορφώσει μια νέα αφετηρία, ένα νέο σημείο εκκίνησης. Αυτός ακριβώς είναι και φόβος των συμφερόντων και των πολιτικών – κομματικών υπηρετών τους. Κι αυτόν τους τον φόβο πρέπει να τον μετατρέψουμε σε οδυνηρή γι’ αυτούς πραγματικότητα.