Άγχονται και βιάζονται
Όντως, μας είναι ακατανόητη η βιασύνη και το άγχος που επιδεικνύουν πολιτικοί παράγοντες στην αναζήτηση ρόλων ευθύνης. Βιάζεται ο Αντώνης Σαμαράς να γίνει πρωθυπουργός και φαίνεται να μην κατανοεί πως όσο πιο γρήγορα γίνει πρωθυπουργός τόσο πιο γρήγορα θα φθαρεί και θα καταντήσει τέως πρωθυπουργός. Βιάζεται ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να ανοίξουν τάχιστα οι διαδικασίες για την εκλογή νέου ηγέτη στο ΠΑΣΟΚ, αμέσως λέει «μετά την ολοκλήρωση του PSI», λες και το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι η αλλαγή ηγεσίας και όχι η ιδεολογική και πολιτική επανασύνδεσή του με τον κόσμο της Κεντροαριστεράς. Ευτυχώς που κάποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν βιάζονται, άλλωστε ο αντιπρόεδρος γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η βιασύνη σε εκτρέπει από την επίτευξη του στόχου.
•Με δεδομένο ότι τα επόμενα δέκα χρόνια θα είναι δύσκολα χρόνια, καθότι η χώρα θα παλεύει καθημερινά με τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής και της κρίσης χρέους, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις έπειτα από μια διετή διακυβέρνηση, θα καταρρέουν με πάταγο. Ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες αντιλαμβάνονται πως η διακυβέρνηση του τόπου σε συνθήκες κρίσης είναι παγίδα φθοράς, γιʼ αυτό και επιζητούν να μοιραστούν περισσότερα του ενός κόμματα τις ευθύνες της εξουσίας. Όμως εκεί, στη ΝΔ, άγχονται και βιάζονται να πάρουν την εξουσία και μάλιστα αυτοδύναμα –την ίδια ώρα που οι κοινωνικές δυνάμεις βιώνουν την ανασφάλεια και εκφράζουν την οργή τους και την ίδια ώρα που το παλιό παραγωγικό μοντέλο της χώρας έχει καταρρεύσει.
•Ας έρθουμε όμως στα τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ. Όσοι από το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, πιστεύουν πως το πρόβλημα είναι η αλλαγή ηγεσίας δεν έχουν καταλάβει το πρόβλημα του κόμματος και γιατί σημαντικά τμήματα του εκλογικού σώματος γύρισαν την πλάτη τους στο ΠΑΣΟΚ. Επί της ουσίας, το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική ανασυγκρότηση, η οποία απαιτεί αμφίδρομη συζήτηση ΠΑΣΟΚ και λαϊκού παράγοντα για το δέον γενέσθαι. Διά ταύτα, πρώτα το άλογο και μετά το κάρο, πρώτα η ανασυγκρότηση και μετά η εκλογή της ηγεσίας, με άλλα λόγια προέχει η πολιτική ανασυγκρότηση του χώρου.