Νʼ αποσοβηθεί προϊούσα εθνική αποδόμηση!
Με χαρακτηριστικά κατοχικής επιτηρήσεως κι αφού οι δανειστές ομολογούν ασυστόλως ότι δυστυχώς οι συνταγές εξουθενωτικής λιτότητος απέτυχαν πλήρως! Όπως και οι εντεταλμένοι τους στο πολιτικό κατεστημένο. Η πικρότατη αλήθεια.
Και να ήταν μόνον αυτό, θα μπορούσαν οι Έλληνες να το ανθέξουν. Τα παρεπόμενα που θ’ αναπαραχθούν και που τελικά θα εισπραχθούν ως απότοκα θα είναι ακόμη πικρότερα. Γιατί αν δεν υπάρξουν τρόποι αποτροπής και αν δεν βρεθούν διέξοδοι με θετικό πρόσημο, η χώρα θα βιώσει εποχές απευκταίας εξαθλιώσεως. Η οποία και θ’ αντανακλά όχι μόνο στο επίπεδο διαβιώσεως των πολιτών, αλλά και στο σύνολο εθνικό γίγνεσθαι. Με την έννοια έως κι ενδεχομένων γεωπολιτικών ακρωτηριασμών σε ό,τι αφορά εκκρεμούντα εθνικά θέματα. Που μέσα στη δίνη των προβλημάτων της καθημαγμένης ελληνικής καθημερινότητος και στο άγχος της ολισθήσεως, εν πολλοίς λησμονούνται. Ή παραμερίζονται. Και είναι φυσικό.
Αυτό ας ερμηνευθεί ως εύγλωττο σήμα κινδύνου. Έστω και αν ηχεί ως παραφωνία μέσα στη βάσανο των άλλων προβλημάτων και της καταθλιπτικής αβεβαιότητος που αποσαθρώνει το ηθικό των πολιτών. Κι άλλωστε δεν αποκλείεται (χωρίς καθόλου να συνωμοσιολογούμε) αυτή ακριβώς η κατάσταση ν’ αποτελεί εργαλείο διαχειρίσεως της χώρας και καθυποτάξεως του λαού της. Μέσο δηλαδή για την άνευ αντιστάσεων ρύθμιση σοβαρών περιφερειακών ζητημάτων, κατά τα καλά και συμφέροντα κάποιων κέντρων ισχύος. Των οποίων οι στρατηγικές σ’ αυτήν τη γεωγραφία είναι πρόδηλες. Και οι επιδιώξεις κατεμφανείς.
Χωρίς λοιπόν να παρορώνται οι ενδημικές (και ασήκωτες) ευθύνες του πολιτικού προσωπικού εδώ και γενικότερα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και χωρίς να παραμερίζονται ημεδαπές ενοχές, εντούτοις: Αυτό που εξελίσσεται σε βάρος της Ελλάδος και του λαού της την τελευταία διετία είναι πέραν και από βάναυσο. Είναι τουλάχιστον ιταμό. Γιατί γνωρίζουν καλά εκείνοι που αυτουργούν με τέτοιους σχεδιασμούς, ότι τα πράγματα οδηγούνται προς τραγικές απολήξεις, εφόσον ο βασικός κοινωνικός κορμός της χώρας θα έχει εκ των πραγμάτων αποστραγγισθεί και αδυσωπήτως συρρικνωθεί. Οπόταν και τι θα έχει περισωθεί ως αποτέλεσμα τέτοιων μέτρων και προγραμμάτων, όπως αυτά συναπορρέουν από τις τοκογλυφικές δανειακές συμβάσεις;
Να μην αυτοεμπαιζόμεθα. Και να μην αποδεχόμεθα τον εμπαιγμόν. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Και οι συνέπειες (άμεσες και παράπλευρες) είναι απολύτως προβλεπτές. Γιατί θ’ αποτελέσουν το τραγικό πηλίκον απλών αριθμητικών υπολογισμών. Αφού ήδη και τώρα, σε μεγάλο μέρος της κοινωνικής παννύδος, δεν έχουν απομείνει περιθώρια οποιωνδήποτε παραπέρα θυσιών. Στο επόμενο βήμα -που δυστυχώς και αναλγήτως προαγγέλλεται- θα επέλθει κατάρρευση. Και αν ο ήδη διαβρωμένος κοινωνικός ιστός διαρραγεί πλήρως, η αποδόμηση θα είναι, ό,τι και να συμβεί, μη αναστρέψιμη. Το τι έπεται δε, καλύτερα είναι να μην το σκεπτόμεθα.
Κι αυτό σημαίνει: Όσο είναι ακόμη καιρός, να ορθοτομηθούν οι ανάλογες αποφάσεις και να ενεργοποιηθούν οι επιβαλλόμενες αντιστάσεις. Με τις δυνατότητες που απέμειναν. Πριν αυτές εξανεμισθούν. Πριν βαραθρωθούν. Και κυρίως πριν η κατάσταση εκτραπεί. Οπόταν και μπορεί να βρεθούμε μπροστά και σε φαινόμενα εσωτερικών συγκρούσεων. Με ανάταξη εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων, που θα επιλιπαίνονται από την κατάσταση ανέχειας η οποία θα επιδεινώνεται. Γιατί ακριβώς η εξαθλίωση των πολιτών αποβαίνει ο χειρότερος εν προκειμένω σύμβουλος. Και ο δραστικότερος συντελεστής καταστροφής για όσους συνθλίβονται κάτω από το βάρος της χρεοκοπίας και των συμπτωμάτων πενίας που συναπορρέουν. Αν για όσα συμβαίνουν (και την κατάντια που αναπαράγεται) προκύπτουν ευθύνες, οπωσδήποτε για όσα επέρχονται ως αποτέλεσμα -κι εφόσον αυτά δεν αποσοβηθούν- θα καταλογισθούν ακόμη βαρύτερες. Που θα είναι ισοδύναμες με αυτοδήλως εγκληματική σύμπραξη. Κι αυτό αφορά το σύνολο εκείνων που θεσμικώς διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου.