Λουκέτα θέλουν τα Συνδικάτα;

Η κατάρρευση έχει κτυπήσει όλες τις πόρτες. Κι αυτό φαίνεται από τις κυκλοφορίες και την τεράστια μείωση της διαφημιστικής δαπάνης.
Δεν υπάρχει πλέον Μέσο που να μην έχει ζημίες… Και μάλιστα μεγάλες. Σε πολλά ΜΜΕ το λουκέτο είναι προ των πυλών… Οι καθυστερήσεις καταβολής μισθών φθάνουν στους 3, 5 και 6 μήνες και σε ορισμένα ΜΜΕ φθάνουν και τον έναν χρόνο. Φως δεν υπάρχει από πουθενά. Μαύρο σκοτάδι.
Το πρόβλημα δεν λύνεται με την εύκολη λύση της απεργίας. Είναι πλέον πρόβλημα και των δύο πλευρών. Που πρέπει να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν. Και όχι με τυφλές αποφάσεις, που οδηγούν μόνο στο λουκέτο.
Στόχος πρέπει να είναι το πώς βγαίνεις από αυτή τη θύελλα, την καταιγίδα, με τις λιγότερες απώλειες.
Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αλλά και των άλλων συνδικαλιστικών οργάνων θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν, τι συμφέρει τον κλάδο και πρωτίστως τους εργαζομένους. Ποια είναι η στρατηγική και ποιος ο στόχος τους. Να κλείσουν εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα; Και οι χιλιάδες εργαζόμενοι τι θα γίνουν; Πού θα δουλέψουν; Δεν ζουν σε άλλον κόσμο. Βλέπουν ότι τα πάντα καταρρέουν. Εδώ ολόκληρο κράτος έχει κατεβάσει ρολά. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πλέον μία και μόνη: Ότι για να υπάρχει δουλειά, θα πρέπει να υπάρχουν «μαγαζιά» ανοικτά, να αποτραπούν με κάθε τρόπο τα λουκέτα. Τι είναι προτιμότερο, σε μια εφημερίδα, σ’ ένα κανάλι, να απολυθούν όλοι ή με διαπραγματεύσεις να περιοριστούν οι περικοπές και οι απολύσεις σ’ όσο το δυνατόν μικρότερο αριθμό;
Ας το βάλουν όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στον χώρο των ΜΜΕ στο τραπέζι και ας αποφασίσουν για την επόμενη μέρα του κλάδου… Που για να υπάρξει θα πρέπει να παραμείνουν ζωντανές και οι δύο πλευρές… Η μοίρα είναι κοινή και για τους δύο…