Δύσκολες, αλλά αναγκαίες αποφάσεις για την Ελλάδα
Η γελοιότητα του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται.
Η κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι κυβέρνηση και κυβερνά, ενώ στην πραγματικότητα είναι συνονθύλευμα κομματικών στελεχών με διαφορετικούς στόχους.
Ο κ. Παπαδήμος περιφέρεται ασκόπως χαμογελώντας αμήχανα, με νόημα δήθεν, περιμένοντας τις αποφάσεις και εντολές του διευθυντηρίου που κυβερνά.
Ο κ. Καρατζαφέρης υποδύεται τον σώφρονα ηγέτη σε έναν ρόλο που φαίνεται να του αρέσει πολύ, προτείνοντας όλο και πιο «προχωρημένες» λύσεις, όπως «ανασύσταση» της κυβέρνησης (άλλος όρος για τον ανασχηματισμό, θέλοντας ίσως άτυπα, αλλά ουσιαστικά να μιμηθεί τον Α. Γ. Παπανδρέου, που χρησιμοποίησε τη λέξη «αναδόμηση», για να μη λέει συνεχώς τη λέξη «ανασχηματισμός»…) και εξάντληση της τετραετίας.
Ο κ. Σαμαράς, εκνευρισμένος από όλα αυτά και επειδή βλέπει το πράγμα «να τραβάει σε μάκρος», λέει και ξαναλέει ότι το πολύ σε δύο μήνες τελειώνει η θητεία αυτής της κυβέρνησης και πάμε σε εκλογές.
Ο κ. Παπανδρέου ταμπουρώνεται, εκτός από το Καστρί, και στην Ιπποκράτους (η νέα Χαριλάου Τρικούπη), μήπως του πάρει κανείς και την προεδρία του Κινήματος. Σου λέει, έχασα την πρωθυπουργία, μη χάσω και το κόμμα! Έτσι, μετά το οχυρό Καρχιμάκη φτιάχνει κι άλλο, προωθώντας στη θέση του εκπροσώπου έναν από τους πιο στενούς συνεργάτες του, τον Πάνο Μπεγλίτη. Κίνηση που δεν δείχνει άνθρωπο που θέλει να φύγει από το κόμμα, να παραδώσει αλλού. Είτε με «δαχτυλίδι» είτε με άλλες διαδικασίες.
Το πολίτευμα, υπονομευμένο από τη συμμετοχή της «θεσμικής» ή συστημικής Ακροδεξιάς στην κυβέρνηση (γιατί υπάρχει και η άλλη Δεξιά, η μη συστημική, που για πρώτη φορά καταγράφεται ως υπαρκτή δύναμη σε πρόθεση ψήφου για τις βουλευτικές εκλογές στις δημοσκοπήσεις, με ποσοστά άνω του 1%, κάτι που ως προειδοποίηση είχε φανεί από τις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα, όταν η «Χρυσή Αυγή» εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο), μοιάζει να μην έχει λύσεις και περιμένει βοήθεια από τους πυλώνες του. Από τα κόμματα. Τα κόμματα, επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι πρέπει να λάβουν μεγάλες αποφάσεις, που περιλαμβάνουν ρήξεις και κινήσεις ζωής, μεταθέτουν τον χρόνο όσο μπορούν, ελπίζοντας να συμβεί κάτι άλλο που θα τα βγάλει από τη δύσκολη θέση. Θα σωθούν εκ Θεού; Πράγμα μάλλον δύσκολο. Όσο κι αν βρίσκονται οι χώρες σε δύσκολη κατάσταση, φτωχές, εξαρτημένες από δανειστές και πολυποίκιλα συμφέροντα, παραμένουν αυτοδύναμες οντότητες, που δικαιούνται και υποχρεούνται να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Για τον τρόπο και τους όρους που θα υπάρξουν. Αυτό δεν τους το έχει αφαιρέσει κανείς, μια και αφαιρείται μόνο με πόλεμο, άλωση ή κατοχή. Επειδή λοιπόν αυτό δεν έχει αφαιρεθεί, είναι οι πολιτικοί οργανισμοί που πρέπει να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας και να πάρουν αποφάσεις που δεν αφορούν τους μισθούς και τις συντάξεις, που δεν θα έχουμε να πληρώσουμε σε έναν ή δύο μήνες, αλλά αφορούν το πώς θα υπάρξει η Ελλάδα. Και είναι προφανές ότι με συνεχείς δανεισμούς και παραμονή στο πανάκριβο ευρώ η χώρα δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν παράγει όσα και εκείνα που επιθυμούν οι δανειστές-εταίροι, δεν έχει την κοινωνική δομή που θέλουν, δεν ταιριάζουν η ψυχοσύνθεση και οι αξίες της με τις αντίστοιχες του διευθυντηρίου: έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση που ξεφεύγει από την οικονομία που «δεν πάει καλά» και μοιάζει με εκείνο που είχε πει η Μελίνα Μερκούρη στον Ανδρέα Παπανδρέου, το περίφημο και ακριβές «Πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια».
Οι αξίες του χρήματος, των αγορών, του άκρατου καπιταλισμού, η γερμανοποίηση της Ευρώπης, η έλλειψη άλλων δυνάμεων με άλλες προτάσεις οδηγούν σε νέα ισορροπία ύπαρξης στη Γηραιά Ήπειρο. Πολλοί πίστεψαν ότι η απόκτηση και εγκαθίδρυση του κοινού νομίσματος αρκεί για να υποκαταστήσει ενοποιητικά στοιχεία στον πολιτισμό, τις αξίες, την καθημερινότητα των Ευρωπαίων. Στοιχεία που ενδεχομένως υπάρχουν, αλλά δεν αναδείχθηκαν και δεν έπαιξαν ρόλο στην προσέγγιση λαών και χωρών, με αποτέλεσμα η τελευταία να γίνει μηχανιστικά και στη βάση των αγορών και του χρήματος. Τώρα το σύστημα καταρρέει και θα μείνουν σε αυτό μόνο όσοι προσδιορίζονται από τις γερμανικές αξίες της εργασίας, της τάξης, της ομοιομορφίας, της υποταγής σε έναν κοινό σκοπό. Με τη λεπτομέρεια ότι ο σκοπός αυτός θα καθορίζεται από τη Γερμανία. Σε έναν τέτοιο κόσμο το ευρώ μοιάζει από ελάχιστος έως ανύπαρκτος λόγος συνύπαρξης. Πολύ περισσότερο όταν χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης για την πτώση χωρών όπως η Ελλάδα στο επίπεδο ζωής χωρών της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης.
Αλλά όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν τα κόμματα. Αν δεν το κάνουν, τότε οι εξελίξεις θα είναι αβέβαιες, σκοτεινές. Και πάντως επικίνδυνες.