Βυζάντιον

Έγινε θαύμα, έγινε θαύμα!» Η φωνή της κ. Όλγας από τον δεύτερο όροφο έφτασε ως το ρετιρέ μου, που μόνο το ύψος του απέμεινε από την παλαιά του αίγλη. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα την κ. Όλγα όρθια να ακουμπάει στα κάγκελα του τρίτου και να ανοίγει τα χέρια σαν την Κέιτ Γουίνσλετ στον «Τιτανικό», αλλά χωρίς τον Λεονάρντο ντι Κάπριο από πίσω της. Για την ακρίβεια, από πίσω της ήταν η κ. Λίλη, η θυγατέρα της. Χήρα στα 50 της, η Λίλη ήρθε να ζήσει με την ογδοντάχρονη μητέρα της, που, εδώ και πέντε χρόνια, ήταν ουσιαστικά καθηλωμένη σε μία κουνιστή πολυθρόνα. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα όρθια, και μάλιστα να σταυροκοπιέται. Η Λίλη είχε υψώσει το βλέμμα προς τον ουρανό. Και ανάμεσα στο όνομα του Κυρίου και της Μεγαλόχαρης, άκουσα και το όνομα του εκδότη μου.

•••

Τις τελευταίες μέρες έχουν γίνει θαύματα. Υπάρχουν άνθρωποι που ξανανιώνουν. Μαλλιά βάφονται μαύρα, υπερήλικοι ανακτούν το σφρίγος τους, μεσήλικοι, όπως εγώ, ανακτούν τη λίμπιντό τους και κάνουν ευτυχισμένη (και έκπληκτη) τη σύντροφό τους. Δεν είναι αστείο, ούτε φυτεύω υπερβολή για να κάνω ελκυστικό το κείμενο. Από τη στιγμή που ξανάρχισε το «Επί του Πιεστηρίου», από τη στιγμή που ο εκδότης εμφανίστηκε πάλι κάτω από το σήμα της εκπομπής, το ταξίδι στον χρόνο είναι πλέον εφικτό. Για να το πω απλά, αυτό που ψάχνουν στο CERN, εμείς το έχουμε ανακαλύψει στο Kontra. Απλώς συντονιστείτε, κόψτε ένα χαρτάκι, γράψτε επάνω του Κ29, τοποθετήστε το στην άκρη της οθόνης και θα μεταφερθείτε ακριβώς είκοσι χρόνια πίσω. Έτσι, παντού γύρω σας θα είναι 2011, αλλά εκεί που βρίσκεστε εσείς θα είναι 1991.
•••
Θα μου πείτε ότι το 1991 έχει Μητσοτάκη και πιθανότατα δεν σας αρέσει. Πόσο λάθος κάνετε, πόσο αμετανόητοι και αφελείς είστε! Η επιστροφή στο 1991 και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ήταν κάτι σαν τη δεύτερη ευκαιρία που παίρνει ο παίκτης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών όταν χάνει και δεν μπορεί να περάσει την πίστα. Πάλι πίσω εκεί, στον Μητσοτάκη. Για να του επιτρέψουμε να αλλάξει, επιτέλους, το ασφαλιστικό σύστημα. Να κάνει ιδιωτικοποιήσεις και να απαλλάξει το Δημόσιο από το άγος των συγκοινωνιών. Να απενοχοποιήσει την επιχειρηματικότητα και τις συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού. Και να απαλλάξει τη χώρα από τον εγκλωβισμό της στο Μακεδονικό, να πάρει, ρε παιδί μου, το πακέτο Πινέιρο και να ησυχάσουμε. Όμως υπάρχει πρόβλημα. Γιατί εκεί είμαστε και εμείς, ο παλιός μας εαυτός. Είμαστε στον δρόμο για το ασφαλιστικό, αβαντάρουμε τον Κολλά όταν γδύνει συναδέλφους του, ουρλιάζουμε κατά των ιδιωτικοποιήσεων και κουνάμε ελληνικές σημαίες για τη Μακεδονία, συγκινημένοι από τον πατριωτισμό του Σαμαρά. Πολλοί από τους καθοδηγητές μας, στις πορείες του 1991, είναι σήμερα υπουργοί, εφαρμόζουν αυτά που τότε απέρριπταν. Και πιο μπροστά, αυτός που βγάζει το κεφάλι σαν το γενναίο κριάρι, ο Αντώνης Σαμαράς. Όλοι αυτοί τη γλιτώνουν λόγω της συνενοχής μας. Και την πληρώνουμε εμείς. Ορθώς. Στο πρόσωπο του Μητσοτάκη βρίσκεται η τιμωρία μας, αλλά όχι για τους λόγους που πιστεύουμε. Για λόγους που δεν θέλουμε να δούμε.
•••
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δικαιολογήσεις αυτά που μας συμβαίνουν. Και οι περισσότεροι δρόμοι δεν σε βγάζουν σε σπήλαια-σαλόνια με συνωμότες και σε διαδρόμους που κρύβουν σκιές εχθρών της πατρίδας. Την εβδομάδα που πέρασε μάθαμε ότι σχεδόν οι μισοί Έλληνες δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ το Internet. Ποτέ. Είμαστε ελαφρώς καλύτεροι από τους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους. Πιο κάτω δεν έχει στην Ευρώπη, πιάνεις Ασία και Αφρική. Μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας ο λόγος αποχής από το δίκτυο δεν είναι, ασφαλώς, οικονομικός. Δείξε μου σπίτι χωρίς υπολογιστή ή πες μου ότι η μέση ελληνική οικογένεια δεν μπορεί να δίνει δέκα ευρώ τον μήνα για να έχει πρόσβαση στο δίκτυο. Όχι, δεν μένουν μακριά από οικονομικά. Στέκονται σε απόσταση από άποψη. Είτε θεωρούν ότι πρόκειται για κάτι που θέλει να διεισδύσει στην παράδοση και στον πολιτισμό μας είτε, απλώς, πιστεύουν ότι δεν τους χρειάζεται. Σεβαστό, αλλά για τα βουνά του Καυκάσου ή καμιά κοιλάδα της Αφρικής. Όταν σου εμφανίζεται στην Ευρώπη, έχεις πρόβλημα. Τι πρόβλημα; Διάλεξε ένα από τα δικά σου και θα πέσεις μέσα.
•••
Ο Λουκάς Παπαδήμος, πάλι, έχει περισσότερα προβλήματα από μένα και από σας. Αλλά ο άνθρωπος κάνει έναν θετικό απολογισμό για τον έναν μήνα της κυβέρνησής του. Ειλικρινά, θα μπορούσα να σας πω πόσο ακριβώς μου κοστίζει πλέον η κάθε μέρα λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Ο αριθμός που θα προκύψει θα διαψεύδει τον κ. Παπαδήμο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας – μου τη σπάει που, ενώ έχω δική μου στήλη, ποτέ δεν μπορώ να γίνω το θέμα της. Θα ήθελα, λοιπόν, να ρωτήσω τον πρωθυπουργό αν αισθάνεται ότι η κυβέρνησή του έλυσε ή δημιούργησε περισσότερα προβλήματα για την καθημερινότητα των πολιτών της. Εντάξει, πήρε τη δόση, που είναι και το σημαντικότερο. Παρακάτω; Δεν έχει παρακάτω, είναι τα πιράνχας. Η δική μας κυβέρνηση γεμίζει πούλμαν. Η ιταλική κινείται και με τρία ταξί, απολύτως απελευθερωμένα στους δρόμους της Ρώμης. Στη δική μας τραγωδία κεντρικές πράξεις είναι οι ταρίφες, ο Βορίδης, το ΠΑΣΟΚ και τα σχέδια των πολιτικών αρχηγών. Η ιταλική τραγωδία θα είναι να γίνουν σαν και εμάς.
•••
Ο εχθρός είναι εδώ, αδέρφια, όχι εκεί που σας δείχνουν. Πέσαμε στα γόνατα, επειδή αυτοί που διοικούν αρνήθηκαν να περικόψουν κράτος, δηλαδή κομμάτι από την εξουσία τους. Αντ’ αυτού προτίμησαν να πιουν τις ζωές μας με καλαμάκι. Τι ζητούσε η «τρόικα»; Να μειωθεί το κράτος, να περιοριστούν οι δαπάνες και μετά να αυξηθούν οι φόροι. Τι έκαναν οι δικοί μας; Βούτηξαν τη χώρα στην ύφεση για να διατηρήσουν μεγάλο το κράτος. Συμπεριφέρθηκαν όπως ένας ξεπεσμένος βασιλιάς που πουλάει τα ασημικά για να κρατήσει το παλάτι του. Και τώρα προκύπτουν και άλλα, πιο πρακτικά προβλήματα. Ο Παπαδήμος λέει στην «τρόικα» ότι δεν χρειάζονται επιπλέον φόροι, αλλά αναπτυξιακά μέτρα. Το αυτό λέει και ο Σαμαράς. Τότε γιατί χρειάζεται ο Σαμαράς, όταν έχεις τον Παπαδήμο; Τι έχει να προσθέσει; Το μουστάκι του Χρύσανθου ή το μαλλί του Πάνου Παναγιωτόπουλου; Θα έχουν ενδιαφέρουν για τη L’Oreal, αλλά πάλι με τρίχες θα ασχολούμαστε.
•••
Πάμε και απέναντι. Είναι τόσο γελοία η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, τόσο τριτοκοσμική, που λες, εντάξει, να μας γυρίσουν στη δραχμή για να τους ρίχνεις δεκάρικα και να κουνιούνται σαν αρκουδάκια. Μα έχετε προσέξει τη στάση που τηρούν έναντι του Γιώργου; Θα τη δικαιολογούσα μόνο αν ο άνθρωπος βρισκόταν δύο βήματα απ’ τον τάφο ή ένα από το ψυχιατρείο. Και τελικά, όσο κι αν η περίπτωση του Χρυσοχοΐδη δεν μου φαίνεται σοβαρή, τόσο τείνω να πιστέψω ότι είπε το σωστό και κινήθηκε με την ευθύτητα που απαιτούν οι καιροί. Όντως, μόνο σε αποικίες, μόνο βαθιά μέσα στη ζούγκλα θα τηρούσαν αυτή τη στάση με τον «σεβασμό» μπροστά στον αρχηγό που παριστάνει ότι δεν τρέχει μία, δεν συμβαίνει τίποτα και πως θα οδηγήσει εκ νέου το κόμμα και την παράταξη στη μάχη των εκλογών. Στο Βυζάντιο θα του είχαν δείξει το σπαθί ή το μοναστήρι, αν δεν του έβαζαν το κατάλληλο βοτάνι στη σούπα. Είναι από τις περιπτώσεις που, ακόμα και εγώ, ο λάτρης του τακτ και του δυτικού πολιτισμού, επιτρέπω στη βαρβαρότητα να κυριαρχήσει στα αντανακλαστικά μου. Για να είμαι ειλικρινής, τους σιχαίνομαι όλους. Φοβούμαι, όμως, ότι αρχίζω να μισώ τον Γιώργο.
•••
Έγραφα εδώ ότι η αμερικανιά του θα μας σώσει, πως φέρνει ήθη που χρειάζεται ο τόπος. Ήταν, όμως, τόσο ανήθικος, ώστε δεν παραδέχεται την ανεπάρκειά του. Αγόρασε με κληροδοτημένη προίκα την εξαπάτηση ενός λαού αφελών, πολιτικά αμόρφωτων και ημιάγριων πολιτών. Βασικά έκανε αυτά που πιθανότατα θα επαναλάβουν οι διάδοχοί του και διέπραξαν οι προκάτοχοί του. Μόνο που αυτός, ρε γαμώτο, όφειλε να κοιτάξει την Ιστορία στα μάτια, όχι στους γλουτούς, σαν βουλιμικός ξεκούτης. Όσο πλησιάζουν αυτά τα Χριστούγεννα, όσο το αίτημα για αγάπη μεγαλώνει, τόσο τους μισώ περισσότερο.