ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ… ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ!
Με την εγκύκλιο που εξέδωσε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης θεωρεί ότι πολύτεκνος είναι αυτός που ορίζεται στις διατάξεις του παραπάνω νόμου, ο οποίος όριζε ως πολύτεκνο τον έχοντα πέντε τέκνα, εκ των οποίων τα άρρενα είναι ανήλικα και τα θήλεα είναι άγαμα και δεν εργάζονται! Ο νόμος, όμως, αυτός έχει καταργηθεί. Οι παραπάνω διατάξεις του έχουν αντικατασταθεί με τις διατάξεις του Ν. 860/1979 και του Ν. 3454/2006 και η απόκτηση της πολυτεκνικής ιδιότητας προϋποθέτει την ύπαρξη τεσσάρων αγάμων τέκνων ηλικίας κάτω των 23 ετών.
Τώρα το υπουργείο αξιώνει, για τους ελάχιστους πολύτεκνους που έχουν τέσσερα προστατευόμενα τέκνα, ότι για να μην ενταχθούν στο καθεστώς της εφεδρείας, πρέπει να έχουν πέντε προστατευόμενα τέκνα, βάσει του Ν. 1910/1944, οι διατάξεις του οποίου έχουν καταργηθεί από το 1979 και έκτοτε δεν ισχύουν, αξιώνει δηλαδή την εφαρμογή νόμου καταργηθέντος! Προφανώς, ο συντάκτης του νόμου και της εγκυκλίου θυμήθηκε τη Βουλή που είχε διαλυθεί το 1915 και την επανέφεραν στη ζωή το 1917 και έκτοτε έμεινε στην ιστορία ως «η Βουλή των Λαζάρων»! Η παραπάνω τακτική εντάσσεται στο πλαίσιο της τακτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στο να εμφανίζεται ότι δήθεν εξαιρεί τους πολυτέκνους από το δυσμενές μέτρο της εφεδρείας, ενώ στην πραγματικότητα ουδέναν εξαιρεί, αφού πολύτεκνος με πέντε προστατευόμενα τέκνα στην ηλικία που τίθενται σ’ αυτό το καθεστώς είναι αμφίβολο εάν υπάρχει. Το χειρότερο είναι ότι με αυτόν τον τρόπο καταδικάζονται οι πολύτεκνες οικογένειες, την εποχή αυτής της οικονομικής κρίσης, να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, όταν ο πατέρας θα στερείται του μισθού που ελάμβανε, αφού θα είναι μειωμένος στο 60%! Η διάταξη του άρθρου 21 παρ. 2 του Συντάγματος, που επιτάσσει την ειδική φροντίδα για τους πολυτέκνους, έχει πλέον περιέλθει σε αχρηστία.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είχε αποφανθεί με την υπ’ αριθμ. 18/1997 γνωμοδότησή του το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, και μάλιστα επί του θέματος των μετεγγραφών των πολυτέκνων και των τέκνων πολυτέκνων, που δέχθηκε τ’ ακόλουθα: «…η διατύπωση του άρθρου 21 του ισχύοντος Συντάγματος σηματοδοτεί διάταξη με άμεσα κανονιστικό περιεχόμενο. Δεν κατευθύνει απλώς τον κοινό νομοθέτη, αλλά επιβάλλει σ’ αυτόν τη λήψη των αναγκαίων μέτρων υπέρ των πολυτέκνων. Η λήψη μέτρων κατά των πολυτέκνων ή η θέση τους σε ήσσονα μοίρα δεν είναι συνταγματικά ανεκτή. Τουναντίον, κατά την εισηγητική έκθεση του Ν. 860/79 «η Πολιτεία θεωρούσα την οικογένεια θεμέλιον της συντηρήσεως και προαγωγής του έθνους, αναγνωρίζουσα τη συμβολή και τας μεγαλυτέρας υπέρ του κοινωνικού και του έθνους θυσίας των πολυτέκνων κατ’ επιταγήν του Συντάγματος, εισήγαγε σοβαράς τροποποιήσεις της ισχύουσας νομοθεσίας, ώστε εφ’ εξής η πολυτεκνική ιδιότης των γονέων να διατηρείται διά βίου… Εν αντιθέσει προς τα, μέχρι του νόμου τούτου, ισχύοντα, καθ’ α η πολυτεκνική ιδιότης των γονέων υφίστατο μόνον, καθ’ ον χρόνον συντρέχουν οι προϋποθέσεις του χαρακτηρισμού της οικογενείας ως πολυτέκνου». Συνεπώς η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος των πολυτέκνων αποτελεί εξυπηρέτηση του γενικoτέρου δημόσιου συμφέροντος, προ του οποίου και αυτή η αρχή της ισότητος των Ελλήνων απέναντι στον νόμο υποχωρεί (ΣτΕ 2773/91, 2781/1991, 4062-4070/90)… Άλλωστε, οι διατάξεις περί προστασίας των πολυτέκνων, αποβλέπουσες στις κρατούσες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και τα αρνητικά δημογραφικά δεδομένα, δέον να τύχουν της ευρύτερης δυνατής ερμηνείας, εν όψει των λόγων θεσπίσεώς τους και των σκοπών που εξυπηρετούν…».
Η εφαρμογή της διάταξης του Συντάγματος προϋποθέτει την ύπαρξη κράτους, το οποίο ο πολίτης, ιδίως ο πολύτεκνος, βλέπει ότι, δυστυχώς, δεν υπάρχει!