Αδιέξοδη κάθε προσπάθεια συγκρότησης αριστερού αντιμνημονιακού μετώπου
Ωστόσο ο Περισσός, τόσο μέσα από την αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη» όσο και από τις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών του, ξεκόβει κάθε τέτοια συζήτηση, πόσω μάλλον μια προοπτική συνεργασίας σε αντιμνημονιακή κατεύθυνηση.
Στο ΚΚΕ εκτιμούν ότι η πρόταση του ΣΥΝ για τη «σύμπηξη ενός ευρύτατου αντιμνημονιακού και αντινεοφιλελεύθερου μετώπου της Αριστεράς που θα προσέλκυε θετικά δυνάμεις από τις λαϊκές βάσεις των κομμάτων του δικομματισμού και θα απέτρεπε τον εγκλωβισμό όσων αποδεσμεύονται από τα αριστερά από το ΠΑΣΟΚ σε μια νέα περιπέτεια ανασύνθεσης του «καλού» ΠΑΣΟΚ υπό νέα διεύθυνση ή και με νέο τίτλο» είναι, αν μη τι άλλο, αδιέξοδη.
Με το «καλό ΠΑΣΟΚ», τονίζουν, υπό νέα διεύθυνση και τίτλο, όπως οι δυνάμεις που συγκροτούν την ομάδα Κουρουπλή, Κοτζιά, Μητρόπουλου κλπ., ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας, το θεωρεί δύναμη αριστερής αντιμνημονιακής συνεργασίας. Το ζήτημα, λένε, είναι απεγκλωβισμός με ποια προοπτική, αφού η αντιμνημονιακή πολιτική οδηγεί τον λαό στην προ Μνημονίου πραγματικότητα, όπου και τότε είχαμε εφαρμογή αντεργατικών αναδιαρθρώσεων που έκαναν φτηνούς τους εργάτες για να αυξάνονται τα κέρδη του κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική, ξεκαθαρίζουν, εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις σε μια κυβερνητική λύση δήθεν φιλολαϊκή, που θα αναγκάσει τα μονοπώλια να γίνουν φιλεργατικά, και υπογραμμίζουν:
«Μπορεί να υπάρξει τέτοια, με τα μονοπώλια να διαφεντεύουν την οικονομία; Εξουσία δεν είναι η κυβέρνηση. Είναι η ιδιοκτησία των μονοπωλίων μαζί με το κράτος που την προστατεύει. Η κυβέρνηση διαχειρίζεται αυτήν την εξουσία. Αλλαγή κυβέρνησης δεν σημαίνει αλλαγή εξουσίας, με δεδομένο ότι την οικονομία την έχουν στα χέρια τους τα μονοπώλια. Θα επιβάλλει π.χ. στα μονοπώλια αύξηση μισθών όταν τα ίδια τους μειώνουν συνεχώς και μάλιστα με δεδομένη τη συμμετοχή στην ΕΕ»;
Ως εκ τούτου, το ΚΚΕ ξακαθαρίζει ότι αυτή η πολιτική αφοπλίζει το εργατικό κίνημα, προβάλλοντας ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση θα περιορίσει τα μονοπώλια και θα δώσει λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Είναι ζήτημα, λένε, στρατηγικής: με τα μονοπώλια ή με την κοινωνικοποίησή τους και την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, ακόμη και για το ζήτημα των μισθών, των εργασιακών σχέσεων, των συμβάσεων και του ασφαλιστικού που έρχονται νέες ανατροπές, και όχι κυβερνητικής λύσης στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως προτείνουν. Απογοητεύοντας τα στελέχη της Κουμουνδούρου, που είδαν χαραμάδα συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων, ο Περισσός τονίζει ότι «τέτοιες συνεργασίες είναι αντιλαϊκές και βαριά άρρωστες» και με δόση χαιρεκακίας υπογραμμίζει ότι αυτό φαίνεται και από τον ΣΥΝ, με τα διάφορα ρεύματα και τις διαφωνίες στους κόλπους του, και από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου η πανσπερμία πολιτικών είναι πολλαπλάσια των συνιστωσών του. «Σε τι να συμφωνήσουμε; Στο ότι μονίμως θα διαφωνούμε;» είναι η κατάληξη της απορριπτικής θέσης του ΚΚΕ.
Μάλιστα προχωράνε πιο πέρα, τονίζοντας ότι ο ΣΥΝ τον «αριστερό συσχετισμό σε Ελλάδα και Ευρώπη» τον θέλει για να σώσει την ΕΕ και το ευρώ. Αυτή, αναφέρουν, είναι η στρατηγική τους και την πασπαλίζουν με δήθεν ισοτιμία των κρατών και αλληλεγγύη σε συνθήκες ανισομετρίας, με αλλαγή των αστικών θεσμών, να γίνουν δημοκρατικοί φιλολαϊκοί σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων, που σημαίνει εφαρμογή πολιτικής σε Ελλάδα και ΕΕ με βάση τα συμφέροντά τους.
Όσο για το πάγωμα πληρωμής των χρεών, που πρότεινε πρόσφατα ο Α. Τσίπρας, τονίζουν ότι πράγματι μια αστική κυβέρνηση, αν ζοριστεί από το κίνημα και θέλει να προλάβει ριζικές ανατροπές, μπορεί να το κάνει για να σώσει την εξουσία της. Ισως, λένε, να πετάξουν τότε την Ελλάδα από την ΕΕ, αλλά υπάρχουν και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες: ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα κλπ.
Θέτοντας δε το κύριο ζήτημα που προτάσσει σήμερα το ΚΚΕ, υπογραμμίζουν:
«Ποια η διαφορά σε όφελος του λαού του ”αριστερού παγώματος” του χρέους απ’ αυτό των αστών; Η ΕΕ δεν γίνεται φιλολαϊκή από τα μέσα ούτε μπορεί ταυτόχρονα σε όλη την ΕΕ να γίνει αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Το λαϊκό κίνημα κάθε χώρας έχει καθήκον να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων στη χώρα του και με λαϊκή εξουσία να οδηγήσει στην αποδέσμευση από την ΕΕ. Σ’ αυτήν τη ρότα χρειάζεται και πανευρωπαϊκός συντονισμός πάλης».