Έπραξε σωστά ο Παυλόπουλος τον Δεκέμβρη του 2008
Ιδιαίτερη στιγμή της παρουσίασης, που πρέπει να επισημανθεί, η αποτίμηση των γεγονότων του «άγριου Δεκέμβρη» του 2008. Το θέμα άνοιξε με τοποθέτηση του εκ των παρουσιαστών του βιβλίου, δημοσιογράφου Γ. Δελαστίκ (το βιβλίο παρουσίασε επίσης ο δημοσιογράφος Στ. Λυγερός, ενώ συντονιστής ήταν ο Ν. Χατζηνικολάου).
Η συζήτηση «ζωήρεψε» και ο Ν. Χατζηνικολάου έφτασε στο σημείο ευθαρσώς και με τόλμη να ζητήσει συγγνώμη για την οξύτατη κριτική που είχε ασκήσει τότε εναντίον του Πρ. Παυλόπουλου!
Είπε συγκεκριμένα ο Γ. Δελαστίκ:
«Θέλω να σας πω ότι θα ήθελα να προσέξετε και να διαβάσετε με ιδιαίτερη προσοχή και το τελευταίο μέρος του βιβλίου που αναφέρεται στο κίνημα των ”Αγανακτισμένων”. Εκεί θα βρείτε μια προσέγγιση πολύ βαθύτερη απ’ ό,τι ίσως έχετε φανταστεί. Και θα σας πω και κάτι άλλο, το οποίο έχω πει και από τηλεοράσεως. Παρ’ όλο που ξέρω ότι για πολλούς από σας –ακόμη και σ’ αυτήν την αίθουσα ενδεχομένως– μπορεί να ήταν το μελανό σημείο της υπουργίας του Προκόπη Παυλόπουλου. Εγώ αισθάνομαι ότι η Ελλάδα τού οφείλει ευγνωμοσύνη που εκείνες τις καυτές μέρες του Δεκέμβρη κατάλαβε ότι γινόταν μια κοινωνική έκρηξη, παράλληλα με τους μηχανισμούς των απατεώνων των κλεφτών, των παρακρατικών, αν θέλετε, δυνάμεων που λειτουργούσαν. Κατάλαβε όμως ότι ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπιστεί ήταν αυτός που χρησιμοποίησε. Πλήρωσε βαρύ αντίτιμο γι’ αυτό. Εγώ όμως πιστεύω ότι γι’ αυτό του αξίζει ο δημόσιος πολιτικός έπαινος».
Επί του θέματος αυτού ο Ν. Χατζηνικολάου τόνισε:
«Όντως, ή μάλλον προφανώς, κατάλαβε ο Παυλόπουλος ότι οι δεκαεξάχρονοι πιτσιρικάδες που ήταν στον δρόμο δεν ήταν μια δύναμη την οποία μπορούσε να ελέγξει κανείς εκείνη την περίοδο με τις παραδοσιακές κατασταλτικές μεθόδους. Και μπορεί να είχαμε θρηνήσει και άλλους νεκρούς.
Και θέλω να καταθέσω εδώ τη μαρτυρία, επειδή τις ημέρες εκείνες μίλαγα μαζί του, και σκιάσθηκε η φιλία μας από τον τρόπο με τον οποίο –κατ’ ιδίαν μιλούσαμε, όχι από τη δημόσια κριτική μου, διότι αυτή είναι ευπρεπής πάντοτε, ακόμη και όταν είναι αυστηρή, αλλά στα κατ’ ιδίαν τηλεφωνήματα– έπαιρνα και του φώναζα:
”Τι κάνεις, τι γίνεται;” Πρέπει να ομολογήσω λοιπόν, εκ των υστέρων, και να του ζητήσω συγγνώμη για την πίεση που του ασκούσα τότε και για τους πολύ υψηλούς τόνους της κριτικής μου, ότι είναι πολύ προτιμότερο να κατηγορείσαι επειδή υπήρξαν σπασμένες βιτρίνες και σπασμένα μάρμαρα στο κέντρο της Αθήνας παρά να κινδυνέψει έστω και μία ανθρώπινη ζωή δεκαεξάχρονου παιδιού. Συγγνώμη, Προκόπη».
Ενώ ο Στ. Λυγερός έκλεισε ως εξής την τοποθέτησή του:
«Ευχαριστώ τον Προκόπη που μου έκανε την τιμή να είμαι εδώ. Η δική μου επιφύλαξη διαψεύσθηκε, αγαπητέ Προκόπη. Και πρέπει να πω ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει μόνο μερικές πολύτιμες σκέψεις. Είναι γραμμένο λες και είναι γραμμένο από δημοσιογράφο. Δηλαδή για το πολύ κοινό. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε καλά εμείς. Να γράφουμε για τους πολλούς».