Δύο άμεσα ζητήματα
Τις προηγούμενες δεκαετίες, και μπροστά στη νέα φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και επιθετικής διεθνοποίησης του κεφαλαίου μέσω του νεοφιλελευθερισμού, πολλές φορές η Αριστερά στάθηκε αμήχανη, συνεχίζοντας να προτάσσει εθνικές απαντήσεις και εθνικές μορφές δράσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία, και ορισμένοι πρώην σύντροφοι και συντρόφισσές μας και στην Ελλάδα, στράφηκαν προς τον κυβερνητισμό, προτάσσοντας έναν «ρεαλισμό» που προσέγγιζε και απαντούσε περισσότερο στην ατζέντα αναγκών του κεφαλαίου παρά στην ατζέντα αναγκών της εργασίας. Έτσι δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε αξιόπιστα σε πολιτικό επίπεδο τις νέες αξιακές ιεραρχήσεις, αλλά και τις νέες κοινωνικές ανάγκες. Αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί τώρα.
Πρώτον, να ξεκαθαρίσουμε ανάμεσά μας και στις κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούμε πως δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν είναι λύση η επιστροφή στην προ κρίσης κατάσταση, γιατί σ’ αυτό το έδαφος παράχθηκε η κρίση. Δεν είναι λύση οι κεϊνσιανού τύπου πολιτικές, γιατί οι εξελίξεις έχουν υπερβεί αντίστοιχες δομές και οι διευθετήσεις και τα κοινωνικά συμβόλαια του παρελθόντος δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις στις ανάγκες και τα ερωτήματα του παρόντος. Δεν είναι λύση η επιστροφή στις λογικές των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού ούτε στην εθνική περιχαράκωση – πρόταση που και σήμερα υπάρχει στον πυρήνα της στρατηγικής τμημάτων της Αριστεράς.
Δεύτερο, να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός τεράστιου κοινωνικού κινήματος αντίστασης, να βοηθήσουμε στην οργάνωση και συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, να ενισχύσουμε την πολιτικοποίησή τους. Στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης και ανυπακοής. Πάνω από 2.000.000 πολίτες επί έναν μήνα κατέλαβαν τις κεντρικές πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αντέταξε χιλιάδες αστυνομικούς και τόνους δακρυγόνων και άλλων χημικών, αλλά δεν νίκησε. Στις 19 και 20 Οκτώβρη στην Πανεργατική, που μετατράπηκε σε παλλαϊκή απεργία, νεκρώθηκε η χώρα. Και στις 28 Οκτώβρη, ημέρα εθνικής εορτής για την Ελλάδα, σε δεκάδες πόλεις, με πρώτη τη Θεσσαλονίκη, οι πολίτες διέκοψαν τη στρατιωτική παρέλαση, κατέλαβαν τους δρόμους και έδιωξαν τους «κρατικούς επισήμους», δίνοντας το πραγματικό νόημα της ημέρας της ανεξαρτησίας. Εκατοντάδες επιτροπές σ’ όλες τις γειτονιές αντιστέκονται στις ενέργειες του κυβερνητικού μηχανισμού να κόψει το ρεύμα σε όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν να πληρώσουν το παράνομο χαράτσι επί της ακίνητης περιουσίας και όπου κόβεται το επανασυνδέουν. Σε όλες αυτές τις δράσεις ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μέσα, όχι ως από τα πάνω καθοδηγητής αλλά ως συμμέτοχος με δράση, ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά αυτιά. Αυτό το κίνημα που έδιωξε τον Παπανδρέου χρειάζεται να διογκωθεί και να υπερβεί τα εθνικά σύνορα. Οι μέρες κοινής δράσης, οι ευρωπορείες, οι κοινές δράσεις, ανεξαρτήτως χώρας, των εργαζομένων σε πολυεθνικές ή στον ίδιο κλάδο πρέπει να χαρακτηρίσουν μια νέα φάση ανάπτυξης του εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι στους δήμους και στις δημόσιες υπηρεσίες και αλλού έχουν άμεση ανάγκη της ενεργητικής συμπαράστασης των συναδέλφων τους σ’ όλη την Ευρώπη. Σε όλο το επίπεδο που εκδηλώνεται η νεοφιλελεύθερη επίθεση, στο ίδιο επίπεδο να εκδηλωθεί η αντίσταση.