6 ημέρες και 1 νύχτα – ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ!

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα επιστολής που έχει στείλει η Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων στον πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο, αναμένοντας τις ενέργειές του:

«Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Η Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (ΕΕΘΣ) που ιδρύθηκε το έτος 1897, ίδρυσε με τη σειρά της το έτος 1938 το πρώτο Θεατρικό Μουσείο της χώρας με τη φροντίδα του αείμνηστου ιστορικού του ελληνικού θεάτρου Γιάννη Σιδέρη.

Από το έτος 1983 η ΕΕΘΣ παραχώρησε με χρησιδάνειο όλο το πολύτιμο αρχειακό υλικό της (εκθέματα, βιβλία, μακέτες, χειρόγραφα, πίνακες, φωτογραφίες, προγράμματα, αφίσες, θεατρικά κοστούμια, έπιπλα κ.λπ.) προς το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας Ελληνικού Θεάτρου, σωματείο που ιδρύθηκε με καταστατικό σκοπό “τη συνέχιση του Θεατρικού Μουσείου της ΕΕΘΣ”.

Δικαιολογημένα λοιπόν η ΕΕΘΣ ανησυχεί για την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας του και τη λύση των βασικών του προβλημάτων που είναι όχι μόνο η οικονομική του κατάσταση αλλά και η στέγασή του σε χώρο αρμόζοντα στην αδιατίμητη αξία του. Συγκεκριμένα:

Το Θεατρικό Μουσείο τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε με τις ετήσιες τακτικές επιχορηγήσεις του υπουργείου Πολιτισμού, παγιωμένες κατ’ έτος.

Όμως, τα τελευταία χρόνια, η καταβολή αυτής της επιχορήγησης του ΥΠΠΟΤ έχει μεταβληθεί σε «θρίλερ», που παίζεται κάθε φορά την τελευταία στιγμή, όταν το Μουσείο απειλείται με κλείσιμο, φτάνοντας κυριολεκτικά στα όρια της επαιτείας, προκειμένου να πληρωθούν τα στοιχειώδη έξοδά του.

Και τούτο, όταν για μουσεία και φορείς ιδιωτών καταβάλλονται μεγάλα χρηματικά ποσά στο “παραπέντε” από το ΥΠΠΟΤ με κριτήρια που φαίνεται πως παραβιάζουν τις αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας.

Σήμερα, πάλι απειλείται με κατάσχεση για χρέη προς το ΙΚΑ, που δεν μπορεί να εξοφλήσει ούτε με δόσεις, λόγω μη έγκαιρης χρηματοδότησής του -σε αντίθεση με την αντιμετώπιση αναγκών άλλων μουσείων ησσόνων αναγκών- και παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι σ’ αυτό, των οποίων οι ασφαλιστικές εισφορές οφείλονται όπως και οι από μηνών εκκρεμούσες αμοιβές των εργαζομένων.

Η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, άμεσα ενδιαφερόμενη και επιφυλασσόμενη των δικαιωμάτων της σύμφωνα με τα παραπάνω, εκφράζει την απορία της για την “εξαίρεση” του Θεατρικού Μουσείου τη στιγμή που βρέθηκε τρόπος για την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας τους και απευθύνει με τη σειρά της έκκληση προς εσάς προσωπικά, καθώς και τον αρμόδιο υπουργό Πολιτισμού, να δώσετε επείγουσα προτεραιότητα στην οικονομική ενίσχυση του Θεατρικού Μουσείου, αφού η απειλούμενη άμεση αναστολή της λειτουργίας του θα καταγραφεί ως “στίγμα” σε βάρος της σημερινής κυβέρνησης.

Και η κρίση που περνά η χώρα ΔΕΝ αποτελεί δικαιολογία για την υποτίμηση της ιστορίας της που δημιούργησαν οι μηδόλως ευθυνόμενοι γι’ αυτήν.

Με εκτίμηση
Το ΔΣ της ΕΕΘΣ
Ο Πρόεδρος
Γιώργος Λαζαρίδης

Ο Γεν. Γραμματέας
Γιώργης Χριστοφιλάκης»

ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΙΡΗ ΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ «ΦΑΡΜΑΚΗ»!

Και ένα αξιαγάπητο θεατρικό μας κορίτσι μιας άλλης θεατρικής και τηλεοπτικής μας εποχής, χτυπημένη από την επάρατη νόσο, η Μαίρη Φαρμάκη, που με τη διακριτική της απουσία, ίδια συνήθως και με την πάντα αντίστοιχη επαγγελματική της απόσταση που φρόντιζε χωρίς ποτέ να δίνει τροφή στα συνήθως κατασκευασμένα κουτσομπολιά, η θλιβερή πληροφόρηση έδωσε τις εξηγήσεις για τις απουσίες των τελευταίων καιρών της.

Για τις όσες φορές συνεργαστήκαμε, θα τη θυμάμαι πάντα τη «γλυκιά» και καθόλου «φαρμακερή» Μαιρούλα…

ΤΟ «ΓΥΝΑΙΚΟΛΙΒΑΔΟ» ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Μου αρέσει που συχνά εκείνος ο «τεταρτοκουδουνάτος» Γιώργος Σαρηγιάννης «σερφάρει» και περιπλανιέται στις θεατρικές θάλασσες του παρελθόντος, με φωτογραφίες και παραστάσεις, κάτι που αποτελεί και ιδιαίτερη αδυναμία δική μου. Έτσι που δεν αποκλείεται μέσα σ’ αυτές τις νοσταλγικές αναζητήσεις του παρελθόντος, η σύγκριση του γυναικείου πληθυσμού του μουσικού θεάτρου σε σχέση με τη σημερινή να είναι συντριπτική.

Μεγάλη η φτώχεια στο «μπανίζειν» των θεατών, ιδιαίτερα εκείνων των «προνομιούχων» ακριβοπληρωμένων θέσεων της πρώτης σειράς, που συνήθως οι ταμίες… αγοράζανε τη θέση του ταμείου για ευνόητους λόγους.

Και για παράδειγμα αντιγράφω ένα προ 50ετίας θεατρικά του νέα για να καταλάβετε το μέγεθος του «γυναικολίβαδου» που λέμε για ένα καιρό και μια εποχή, όπου αναθυμάται ο «τεταρτοκουδουνάτος»: «Σήμερα η επίσημη πρεμιέρα του γυναικείου θιάσου του θεάτρου ”Καλουτά” (εννοεί το σημερινό μπακάλικο Βασιλόπουλου) με το έργο του Γιώργου Γιαννακόπουλου ”Της φυλακής τα σίδερα” που επικεφαλής του θιάσου είναι η Άννα και η Μαρία Καλουτά, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Καίτη Μπελίντα, η Μπέτη Μοσχονά, η Άννα Μαντζουράνη, η Αλέκα Στρατηγού, η Δέσποινα Στυλιανοπούλου, η Μαρίνα Μπιούτη, η Ντόρα Αναγνωστοπούλου, η Άννη Ραζή, η Τιτίκα Γαϊτάνου, η Φλορέτα Ζάννα, η Ελένη Προκοπίου, η Βαλέρια, η Βούλα Αλεξάνδρου» και λογαριάστε ότι λειτουργούσαν τότε και άλλα 4 μουσικά θέατρα με πολυπληθείς γυναικοθιάσους, μέσα στους οποίους και εκείνο το σούπερ-θηλυκό, η Νίκη Ντέμις με τις ατελείωτες γάμπες που στα φινάλε του «Ακροπόλ» κατέβαινε τις φωτολουσμένες σκάλες του Γιώργου Ανεμογιάννη, κατέβαινε… κατέβαινε και μέχρι να φτάσει κάτω, οι θεατές είχαν ολοκληρώσει και ύστερα μου λες «η επιθεώρηση έχει τελειώσει».

Αμ, δεν είναι η επιθεώρηση που μας τελείωσε, κύριε Σαρηγιάννη μου, οι Σπεράντζες ενός καιρούς είναι που μας τελείωσαν και ας παραμένει όλος ο κόσμος μια σκηνή…

***

Ο ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ…

Κάθε φορά που μαθαίνω για την «αναχώρηση» κάποιου ή κάποιας που πέρα από τη φιλική σχέση μαζί τους, υπήρχε και η επαγγελματική μας συνεργασία, η ανάμνησή τους καταχωρίζεται στο κεφάλαιο των ευχάριστων στιγμών της ζωής μας, ανεξάρτητα από τη μελαγχολία που συνοδεύει την οριστική τους απουσία.

Και είναι μοιραίο αυτή η πληροφόρηση που συνήθως έρχεται ξαφνικά από δημοσίευση, τυπική και παγερή στις εφημερίδες που σε ξαφνιάζει, συνοδευμένη με ένα αυθόρμητο «όχι» για να δεχτείς τη λιγόλογη πένθιμη είδηση ότι ο παλιός φίλος και συνεργάτης ή η αξιαγάπητη φίλη και συνεργάτις επίσης δεν υπάρχουν πια στη ζωή, ανεξάρτητα του αν τόσο μακρινή και από μιας καλημέρας και ενός εγκάρδιου χαιρετισμού, που καμιά φορά αυτές οι μακρινές απουσίες μιας συνάντησης κάνουν τη σχέση πιο τρυφερή.

Δύο από αυτές τις απροσδόκητες «αναχωρήσεις» έγιναν την περασμένη εβδομάδα κι αυτές «κατόπιν εορτής», αν μπορεί να χαρακτηριστεί «εορτή» όταν χάνεις ένα φίλο και συνεργάτη που σε χωρίζουν 58 ολόκληρα χρόνια από τότε που είχες για πρώτη φορά δουλέψει μαζί του.

Μιλάω για τον εξαίρετο συνθέτη, πιανίστα και μαέστρο και χαίρομαι που την αναγγελία του θανάτου τη συνόδευσαν, δυστυχώς όχι όλες οι εφημερίδες, σαν εφάμιλλο του Νίκου Σκαλκώτα και του Γιάννη Χρήστου και εννοώ τον Αργύρη Κουνάδη που έφυγε από τη ζωή στα 87 του χρόνια στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου έμενε εκεί εγκατεστημένος από πολλά χρόνια, όταν βρέθηκε το 1958 με υποτροφίες της γερμανικής και της ελληνικής κυβέρνησης, μένοντας εκεί σαν μόνιμος καθηγητής, παράλληλα με την πλούσια συνθετική του δραστηριότητα.

Η γνωριμία μας ξεκίνησε όταν έγραψε τη μουσική της πρώτης ταινίας που σκηνοθέτησα, του «Μπαμπά εκπαιδεύεται», στην οποία μεταξύ άλλων έλεγαν κάποια τραγούδια του και η Ζωζώ Σαπουντζάκη και ο Νάσος Πατέτσος και εδώ να θυμίσω ότι υπήρξε ένας από τους πιο φανατικούς για τη στήριξη του λαϊκού τραγουδιού με τραγούδια που έγραψε για την Τζένη Βάνου, τον Αντώνη Καλογιάννη κ.ά., καθώς επίσης και τη μουσική για τις ταινίες «Άσοι του γηπέδου» του Βασίλη Γεωργιάδη, «Ερόικα» και «Κορίτσι με τα μαύρα» με την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν και το «Γεύση από έρωτα» με τον Γιώργο Τζώρτζη και τη Λίλιαν Μηνιάτη του Φράνσις Καραμπότ, δικής μου παραγωγής και τελευταίας συνεργασίας μας, με ένα πολυπράγμονα συνθέτη και με παράλληλη αγωνιστική δραστηριότητα σαν γραμματέας της ΕΠΟΝ, όπου «καλοπέρασε» κι αυτός στα κρατητήρια της Ασφάλειας και που ήταν μια από τις αφορμές που τον οδήγησαν να παραμείνει για ολόκληρη τη ζωή του αυτοεξόριστος.

Γ. Λ.

****