Το τζάμπα πέθανε

Είναι μόνο λίγοι μήνες και μοιάζει σαν να πέρασε αιώνας.

Το Σύνταγμα γεμάτο από αγριεμένα πλήθη. Σημαίες, ταμπούρλα, λέιζερ και ελικόπτερα. Καραϊσκάκηδες, Μπουμπουλίνες και Τσεγκεβάρες.

Ατελείωτες ώρες κουβέντα – θέλουμε «Συντακτική Εθνοσυνέλευση» – όχι, θέλουμε «Λαϊκή Μεταπολίτευση».

Στις 28 Οκτωβρίου, η κορύφωση. Έξω οι «επίσημοι» από τις εξέδρες.

Παρελαύνει ο λαός!

Και ύστερα…

Κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ξεροί οι Καραϊσκάκηδες και οι Τσεγκεβάρες, παρατηρούν τα εισοδήματά τους (δηλαδή τα μέσα για αξιοπρεπή ζωή) να αναχωρούν ως αποδημητικά πτηνά για θερμότερα κλίματα (δηλαδή προς εξευμενισμόν του Βερολίνου).

Και αρχίζουν να πέφτουν στην αγορά του «διατροφικού πνεύματος» νέα σαβουροφάγια… «Το σχέδιο του ΓΑΠ και οι καταραμένοι διάδοχοι»… «Η υπογραφή του Αντώνη»… «Το καθάριο μέτωπο της συντρόφισσας Αλέκας και ο ύπουλος Τσίπρας»… «Ο Άδωνις ναυμάχος».

Για να επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά το ρηθέν υπό των ποιητών πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».

Όπου αρετή δεν είναι μόνο η προσωπική εντιμότητα. Είναι και η ευφυΐα και η καλλιέργεια του πνεύματος και της αισθητικής – και τα δύο αποτελούν είδη προς εξαφάνιση στην κοινωνία μας.

Και τόλμη… είναι η τόλμη. Ο λόγος για τον οποίον ευδοκιμούν (και θα ευδοκιμούν) στον τόπο αυτόν οι δωσίλογοι είναι ότι ο δρόμος του αγώνα προϋποθέτει διακινδύνευση, θυσίες και, ενδεχομένως, θυσία.

Όλα τα άλλα είναι μπούρδες, εύκολα απογεύματα με σφυρίχτρες, σουβλάκια και μούντζες, με μουσική υπόκρουση «Μακεδονίες ξακουστές» -που ενίοτε γίνονται «ύμνος στην 21η Απριλίου»- και παιάνες για τα αρχ… του Καραϊσκάκη. Τον οποίο, για να μην ξεχνιόμαστε, τον σκότωσαν «Έλληνες».