Η «Μελαγχολική Δημοκρατία» του κ. Λουκά Παπαδήμου…
Η «Μελαγχολική Δημοκρατία» του Λουκά Παπαδήμου, αναδυθείσα εκτός Δημοκρατικής Νομιμότητας, προϊόν επιβολής των ξένων επικυρίαρχων της χώρας σε συνεργασία με την εγχώρια «κυβερνώσα Ελίτ» (Μεταπρατικό Κεφάλαιο, ΜΜΕ – λυμεώνες του κρατικού κορβανά και απαύγασμα των «Εθνικών Εργολάβων» και την εν γένει ημεδαπή κλεπτοκρατία), δεν προοιωνίζεται για τον έλληνα Πολίτη ειμή να αντικρίζει το φως του Κόσμου τούτου αγκαλιά με Χρέος, να ζει με σύντροφό του τον Φόβο και να οδεύει προς εκμέτρηση του βιολογικού του κύκλου μέσα στη Φτώχεια και τη Μιζέρια!
Έντρομη η «Κυβερνώσα Ελίτ» από την ορμητική είσοδο στο προσκήνιο των πολιτικών εξελίξεων το περασμένο Καλοκαίρι των Λαϊκών Δυνάμεων και κορύφωση τις αντιδράσεις τους κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, έσπευσε να «θυσιάσει», προκειμένου να τη διασώσει και να διασωθεί και η ίδια, την «Ιφιγένεια», γόνο της «Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», και να τοποθετήσει στη θέση της με συμμόρφωση και πειθαναγκασμό στη βούληση και τις επιδιώξεις των μέχρι τότε «αμφισβητιών» τον «σοβαρό» και «εκλεκτό» του Διεθνούς Τραπεζικού Κεφαλαίου, κ. Λουκά Παπαδήμο!
Δεν καινοτόμησαν…
Δεν καινοτόμησαν η «Κυβερνώσα Ελίτ» και οι αλλοδαποί εντολείς της. Είχαν το ιστορικό προηγούμενο των αρχών της δεκαετίας του 1950, όταν και τότε η Ξενοκρατία με τη μορφή της «Ανθυπατείας Πιουριφόϋ», των «Παγωμένων Πιστώσεων» και εν γένει των πρωταγωνιστών της λεηλασίας του Εθνικού Πλούτου, από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι, και εν όψει παγίωσης στη Λαϊκή Συνείδηση των διακηρύξεων της Λήθης, αλλά και της διαμόρφωσης ενός οικονομικού Εθνικού Προγράμματος ανόρθωσης της Χώρας από την Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα με πρωταγωνιστή και εμπνευστή τον τότε υπουργό Συντονισμού Γεώργιο Καρτάλη, «εν κρυφώ και παραβύστω», προετοίμαζαν τον «λαοσωτήρα με τις στραταρχικές επωμίδες» Αλέξανδρο Παπάγο…
Και τότε τα κυρίαρχα δημοσιογραφικά Συγκροτήματα («Λαμπράκη», «Εστίας» και «Καθημερινής») παρασκεύασαν το έδαφος για την ανατροπή της Εθνικής Πολιτικής της τριάδος Νικόλαου Πλαστήρα – Γεωργίου Καρτάλη και Κυριάκου Βαρβαρέσου και έλευσης του «Μεσσία» Στρατάρχη…
Είναι δε σύμπτωση (;) ότι και τότε, όπως και σήμερα, στη θέση του «προπαγανδιστή του κυβερνητικού έργου» διορίσθηκε ανώτατο στέλεχος του κυρίαρχου Δημοσιογραφικού Συγκροτήματος, ο γνωστός Γεράσιμος Λύχνος. Αν και στην τελευταία περίπτωση ο διορισμός προήλθε χωρίς την παραβίαση, τύποις, της «Δημοκρατικής Νομιμότητας»!
Οι εποχές παρήλλαξαν, αλλά η μεθοδολογία και οι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι… Και ο κίνδυνος για την «Κυβερνώσα Ελίτ», και τότε και σήμερα, υπήρξε η ενεργοποίηση των Λαϊκών Δυνάμεων και η επιδίωξη των τελευταίων να θέσουν τέλος στη θεσμοθετημένη κλοπή του Λαϊκού Μόχθου, να ανακόψουν την εκθεμελίωση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, να διαφυλάξουν την Εθνική-Λαϊκή Κυριαρχία, να αντιστρατευθούν στην οικονομική υποτέλεια της Χώρας στο Διεθνές Τοκογλυφικό Κεφάλαιο, στην εγκληματική κερδοσκοπία και την απεριόριστη απληστία των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής.
Στραγγαλίζεται
η Δημοκρατία…
Το «Πείραμα Παπαδήμου» -ο διορισμός της Κυβέρνησής του από τον άξονα Γερμανίας-Γαλλίας και επέκεινα από την Goldman Sachs- επιμαρτυρεί, κατά την αξιολόγηση του γερμανού Φιλοσόφου, Γιούργκεν Χάμπερμας, «το πρόβλημα του δημοκρατικού ελλείμματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο».
Ο Χάμπερμας προσδιορίζει «πως υπάρχει (στις χώρες-μέλη της ΕΕ) μία σταδιακή απώλεια του ελέγχου των Εθνικών Κοινοβουλίων λόγω της εφαρμογής των χρηματοπιστωτικών νόμων. Υπάρχει επομένως κάτι το υποκριτικό, γιατί η πολιτική που ασκείται από τη Γερμανία και τη Γαλλία σιγά σιγά στραγγαλίζει τη Δημοκρατία σε εθνική κλίμακα, χωρίς αυτή η απώλεια να αντισταθμίζεται και σε ευρωπαϊκό επίπεδο…» («Ελευθεροτυπία», 30 /11/2011).
Ο ίδιος Φιλόσοφος, αναφερόμενος στο «Δόγμα του Σοκ», που έχει επιβληθεί από την «τρόικα» στην Ελλάδα, λέει ότι «είναι πράγματι μία θεραπεία διπλά προβληματική, τόσο από οικονομικής πλευράς -το πρόγραμμα λιτότητας, χωρίς αντίστοιχα προγράμματα ανάπτυξης, που νεκρώνει την ελληνική οικονομία- όσο και πολιτικής, το δικαίωμα ελέγχου της «τρόικας» επιφέρει, εδώ και αρκετό καιρό, την απώλεια κυριαρχίας που αλλάζει τα συνταγματικά δεδομένα, και για τις αλλαγές αυτές δεν έχει ερωτηθεί ο Ελληνικός Λαός…».
Τέλος, ο γερμανός Φιλόσοφος καταλογίζει στην ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία -και βεβαίως και στην αντίστοιχη ελληνική- «φόβο έναντι της Δημοκρατίας».
• «Οι ευρωπαίοι πολιτικοί αρχηγοί φοβούνται μη χάσουν την πλειοψηφία και την εξουσία τους.
Σε κανονικές εποχές, βέβαια, αυτός είναι ο δημοκρατικός ρόλος των κομμάτων, όμως αυτό που πρέπει να φοβόμαστε σήμερα είναι ότι οι πολιτικοί ηγέτες, άντρες και γυναίκες, είναι ανίκανοι να αναγνωρίσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της κατάστασης και να αδράξουν τις ευκαιρίες που υπάρχουν σε περιόδους κρίσης…».
Και καταλήγει:
• «…Οι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να δείξουν την ικανότητά τους βλέποντας με ανοιχτό πνεύμα τις προοπτικές μιας αναδιοργάνωσης της Ευρώπης και έχοντας το θάρρος να κολυμπήσουν αντίθετα στο ρεύμα, αντί να καταφεύγουν σε δημοσκοπήσεις προκειμένου να δουν αν συγκεντρώνουν την πλειοψηφία.
Θα έπρεπε να προσπαθήσουν ακόμη περισσότερο… απέναντι σε μία βαθύτερη συνεργασία στην Ευρώπη…».
Ήλθε να μείνει…
Η «Μελαγχολική Δημοκρατία» του κ. Λουκά Παπαδήμου δεν «κατασκευάστηκε» ως μία παρένθετη λύση για τη διέξοδο της Χώρας από το αδιέξοδο στο οποίο την είχαν περιαγάγει οι παιδαριώδεις χειρισμοί του τελευταίου(;) γόνου της «Φαμίλιας των Παπανδρέου».
Οι «κατασκευαστές» της, υποκρινόμενοι το παρένθετο της υπόστασής της, προετοιμάζουν μεθοδικώς τη μακροημέρευσή της σε συνδυασμό με την οικοδόμηση του προφίλ του ηγέτη της, του τραπεζίτη κ. Παπαδήμου, ως του «Μεσσία» στο αντίστοιχο των «στραταρχικών επωμίδων» του Αλέξανδρου Παπάγου.
Οι στόχοι των «κατασκευαστών» είναι τριπλοί:
1.- Ο εξορκισμός των εκλογών, ει δυνατόν, μέχρι περαίωσης της τετραετίας της παρούσας Βουλής.
2.- Η προετοιμασία, με την κατάλληλη «πλύση εγκεφάλου» του εκλογικού σώματος εκ μέρους των ΜΜΕ του Μεταπρατικού Κεφαλαίου, να συνεχισθεί το παρόν «σχήμα συνεργασίας» -το «Κόμμα του Μνημονίου» – και μετά τις προσεχείς εκλογές, ώστε να συνεχισθεί, «χωρίς αμφισβήτηση», η οικονομική υποτέλεια της Χώρας και η ολοκλήρωση της εκποίησης της Δημόσιας Περιουσίας, αλλά ταυτοχρόνως και η επίλυση κατά το συμφέρον των «κατασκευαστών» των θεμάτων του Αιγαίου, των Σκοπίων και των υποθαλάσσιων ενεργειακών πηγών των ελληνικών θαλασσών.
3.- Διάσωση του Γ.Α. Παπανδρέου από το ενδεχόμενο παραπομπής του στο Ειδικό Δικαστήριο για τη μεθοδευμένη υπαγωγή της Χώρας στην κηδεμονία της «τρόικας», την εκποίηση του Εθνικού Πλούτου, και κυρίως, την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας στο Δ’ Ράιχ και τους οικονομικούς επικυρίαρχους της Χώρας.