Μόνο «όποιος κουνιέται δεν πεθαίνει»
Ζούμε σε καθεστώς δικτατορίας των αγορών. Το ευρώ κατέστη έρμαιό τους και απειλείται με τεμαχισμό ή τελειωτική εξαφάνιση.
Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα πρεσβεύει την υπαλληλοποίηση της πολιτικής και «προσλαμβάνει» τους πολιτικούς με σχέση εξαρτημένης εργασίας. Με το νέο μοντέλο Ελλάδος – Ιταλίας προχωρεί πιο πέρα, τοποθετεί κατά-δικούς του επικεφαλής κυβερνήσεων.
Ο ευπρεπής κ. Παπαδήμος είναι σαρξ εκ της σαρκός αυτού του αμαρτωλού συστήματος, τη συνταγή του οποίου βιώνει ο ελληνικός λαός στο μεδούλι του και με κατάλληλες για το σύστημα αναπροσαρμογές θα συνεχίσει να εφαρμόζει ο νέος πρωθυπουργός.
Τίμια φωνή ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν αποφαινόταν πρόσφατα ότι «στην τρέχουσα κρίση η λιτότητα απέτυχε όπου κι αν εφαρμόσθηκε: Καμιά χώρα με μεγάλο χρέος δεν κατόρθωσε να το περικόψει και να επιστρέψει σε μια καλή σχέση με τις χρηματαγορές» («N. Y. Times» / «Κ» 13.11.11).
Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων για το μάταιο και το καταστροφικό της εμμονής σε μια πολιτική που –φευ– υπερψήφισαν (οικτρόν ιδείν και απίστευτον ειπείν!) τα 9/10 του Κοινοβουλίου μας;
Η τραγωδία της χώρας είναι ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα τσουβάλιασε τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, ενώ οι «απεξαρτημένοι» μεριμνούν και τυρβάζουν περί πολλά, την ώρα που ενός εστί χρεία: της συσπείρωσης σʼ ένα Μέτωπο Σωτηρίας. Μέτωπο συγκροτούμενο από υγιείς απελεύθερες δυνάμεις ως αρχή Κάθαρσης από τα Παθήματα της τραγωδίας.
Η κατʼ εξακολούθηση τρομοκράτησή μας με αποπομπή από τη δεινά κλυδωνιζόμενη Ευρωζώνη, η εν εξελίξει μεθόδευση για τεμαχισμό του νομίσματος σε Βορρά και Νότου, ασχέτως της νομικής αδυναμίας αποπομπής μας, τέλος αυτό καθαυτό το υπαρξιακό πρόβλημα της Ευρωζώνης προοιωνίζονται επιπρόσθετες και γενικότερες αναστατώσεις.
Πάντα ταύτα επιβάλλουν μίαν εκ βαθέων επανεκτίμηση της μεγαλομανούς επιλογής Σημίτη. Εκείνος και ο νυν πρωθυπουργός, βασικός μοχλός ως διοικητής της ΤτΕ, όφειλαν και ηδύναντο να γνωρίζουν ότι η οριζόντια και εξαρτημένη από τις εισαγωγές ελληνική οικονομία θα συντριβόταν στις μυλόπετρες των κυρίαρχων κάθετων, εξαγωγικών οικονομιών Γερμανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας (που είναι η μεγαλύτερη επανεξαγωγική χώρα).
Δεδομένης της φενάκης περί κοινοτικής αλληλεγγύης, η εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος ισοδυνάμησε με παραίτηση από το δικαίωμα της εθνικής ανεξαρτησίας.
Νηφάλια ανάλυση επιχειρεί (ένθʼ αν.) ο νομπελίστας Κρούγκμαν όπου επισημαίνει ότι καθοριστικός παράγων για το ύψος του επιτοκίου δανεισμού δεν είναι, όπως παραπλανητικά προβάλλεται, το χρέος, αλλά το ίδιον νόμισμα.
Παραδείγματα: Η Ιαπωνία με πολύ μεγαλύτερο χρέος, δανείζεται με 1%, ενώ η Ιταλία με μικρότερο με 7%, η δημοσιονομικά χειρότερη Βρετανία με 2% έναντι της Ισπανίας με 6%. Κοντολογίς, οι δέσμιες στο ευρώ χώρες, «υποβίβασαν ουσιαστικά τους εαυτούς τους στο επίπεδο τριτοκοσμικών χωρών.
Ο τέως στις 27/10 υπέταξε το ελληνικό χρέος στο αγγλικό δίκαιο, με ό,τι αποτρόπαιο σημαίνει αυτό. Οι Παπαδήμος και Σαμαράς θα έχουν το κουράγιο να αποτινάξουν αυτήν τουλάχιστο την εκκρεμή δουλεία; Αλλιώς, από τη μια η ΕΚΤ αυτοεξαιρέθηκε απʼ το κούρεμα, από την άλλη ο ΓΑΠ παρητήθη από το τεράστιο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα του ελληνικού δικαίου. Όμως εκ τρίτου υποτιμάται γενικά ότι το μέγιστο του χρέους μας ανήκει σε ιδιώτες δανειστές. Ο εστί μεθερμηνευόμενον ότι οι ιδιώτες τοκογλύφοι κερδίζουν-χάνουν καθημερινά στα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους. Ας χάσουν και μια φορά από μας…
Στο μεταξύ, το «στραβό κλήμα» το ʼφαγε κι ο γαϊδουράκος: Πρωτεύσαμε στην επιστροφή επιδοτήσεων (μας περίσσευαν!) λόγω καθυστερήσεων στα έργα, 3 δισ. ευρώ, αλλά ευελπιστούμε να εισπράξουμε 473 εκατ. ευρώ απʼ τους… κουλοχέρηδες!
Όσοι ζωντανοί, στο μυαλό, να κουνηθούμε, γιατί μόνο «όποιος κουνιέται δεν πεθαίνει» (παροιμία).