Μας δάνεισαν και το μέλλον μας;

Εντάξει, ζούσαμε -λέει- εδώ και χρόνια με τα δανεικά (τους). Και έτσι θα συνεχίσουμε, αν και για όσο καιρό μας τα δίνουν.
Ωστόσο, εύλογα ανακύπτουν τα ερωτήματα:
– Το γνωρίζαμε;
– Μας το είχαν πει;
– Όφειλαν να μας το είχαν πει;
– Οφείλαμε, μήπως, να το γνωρίζουμε… οίκοθεν, από μόνοι μας;
Αυτή η τελευταία «προσέγγιση» σίγουρα δεν είναι ρεαλιστική, έστω και αν μας καταλογισθεί έλλειψη αυτογνωσίας. Ενώ, δηλαδή, κάθε εργαζόμενος, κάθε οικογένεια, έκανε το αυτονόητο; Να προσπαθούν, δηλαδή, να βελτιώσουν τους όρους της διαβίωσής τους, ανοίγοντας «χαραμάδες» για το μέλλον…
Ποια διδάγματα, άλλωστε, επικρατούσαν στην άκρως καταναλωτική κοινωνία μας;
– Δωρεάν αγορά αυτοκινήτου (κι ας τρέξουν οι δόσεις ύστερα από κάνα-δυο χρόνια).
– Κάρτες (να φάνε και οι κότες).
– Εορτοδάνεια… Διακοποδάνεια (… και δεν συμμαζεύεται).
Ενδεικτικά, βέβαια, τα παραπάνω, ξέχωρα και από τις παραμέτρους της εύκολης αρπαχτής, του «ωαχαδελφισμού» και άλλων νοσηρών, αναμφισβήτητα, παραμέτρων, που απομείωναν τις αντιστάσεις της κοινωνίας, ελλείψει και φωτεινών προσωπικών παραδειγμάτων-υποδειγμάτων, που θα έδειχναν πως ακολουθούμε λάθος δρόμο.
Από την άλλη, πάντως, δεν μπορεί να μη φταίνε κάποιοι (όλοι μαζί αποκλείεται να φταίμε και πάντως ο βαθμός του φταιξίματος δεν μπορεί να είναι ίδιος για όλους).
Παρασυρθήκαμε, λοιπόν, βολευτήκαμε και… μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!
Δεν το είχαμε σχεδιάσει, ωστόσο.
Άλλοι, το φρόντισαν…
Κι ας μην εκληφθούν οι παραπάνω απλές ή και απλοϊκές σκέψεις ως πρόσδοση άλλοθι σε έναν λαό και σε μια κοινωνία που -παραγνωρίζοντας υπαρκτές αδυναμίες- αρέσκεται να τα φορτώνει όλα στον ξένο παράγοντα.
Βρήκαν και μας χορεύουν.
Βρήκαν, γιατί δεν… βρέθηκαν στο ύψος των περιστάσεων οι ταγοί που θα είχαν έγκαιρα επισημάνει τη στρεβλή μας πορεία.
Αυτοί, σε κάθε περίπτωση και γνώριζαν και όφειλαν.
Η προσωπική, εκάστου, «ευθύνη» έπεται…
Σίγμα