Είχε προσυμφωνηθεί από τον Μάιο 2010 το «κούρεμα»!
ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών αποκάλυψε ότι το «κούρεμα» του χρέους, το οποίο ο προκάτοχός του μας διαβεβαίωνε ότι αποκλείεται να γίνει, είχε προσυμφωνηθεί ήδη από τον καιρό που συντάχθηκε το πρώτο Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010.
Οι ακριβώς είπε ο κ. Βενιζέλος; Αντιγράφουμε από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας του, της περασμένης Τετάρτης, που διανεμήθηκε στους δημοσιογράφους από το Γραφείο Τύπου του υπουργείου:
= Υπάρχουν, βεβαίως, ερωτήματα εύλογα (σ.σ.: για το «κούρεμα» του χρέους). Κατά τη γνώμη μου, το κολοσσιαίο ερώτημα είναι γιατί δεν κάναμε εξαρχής τη δραστική μείωση του ονομαστικού βάρους του χρέους. Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα για τους εταίρους μας, γιατί θα μπορούσε πράγματι αυτό να έχει γίνει το 2010, το 2009, το 2008, αλλά, βλέπετε, έπρεπε να ωριμάσουν οι συνθήκες και έπρεπε να απαντήσουμε σε μια πάρα πολύ απλή, σκληρή, κατανομή ευθύνης.
=Μας είπαν, ούτε λίγο ούτε πολύ: «Δείξτε ότι μπορείτε να μειώσετε το έλλειμμα, κάντε τη δημοσιονομική προσαρμογή σε επίπεδο ελλείμματος και θα έρθει η στιγμή που θα κάνουμε πιο δραστική διαχείριση του ζητήματος του χρέους». Και αυτό έγινε τώρα. Θα μπορούσε να έχει γίνει νωρίτερα. Αλλά αυτό έπρεπε να είναι συμφωνημένο και πρέπει πάντα να είναι συμφωνημένο, γιατί μόνοι μας, ως μέλος του ευρώ, δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.
Δηλαδή, το «κούρεμα» είχε συμφωνηθεί, αν καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα, από τον καιρό που οι εταίροι μας υπέδειξαν στην Ελλάδα τον μαρτυρικό δρόμο μιας εντελώς αναξιόπιστης προσπάθειας μείωσης του ελλείμματος, χωρίς την παραμικρή μείωση στο βάρος του χρέους.
Δηλαδή, από τον Μάιο του 2010, οπότε και συμφωνήθηκε το αρχικό και παταγωδώς αποτυχημένο Μνημόνιο! Όλη αυτή την περίοδο, μέχρι και τον Ιούνιο που ο Γ. Παπακωνσταντίνου απομακρύνθηκε, ο ελληνικός λαός ουδέν πληροφορήθηκε επίσημα γι’ αυτή τη μυστική συμφωνία. Σε όλους τους τόνους, σε κάθε ευκαιρία, παρότι όλοι οι αναλυτές της διεθνούς αγοράς προεξοφλούσαν ως βέβαιο το «κούρεμα» του χρέους ή την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας, μας διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του χρέους (δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να παρουσιάσουμε σχετικές δηλώσεις του Γ. Παπακωνσταντίνου, γιατί ήταν τόσο συχνές, που αντηχούν στα αυτιά των περισσοτέρων). Αυτό, όμως, που οι Έλληνες είχαν… κρυφό καμάρι, οι ξένοι τραπεζίτες το είχαν «τούμπανο»: στους 14 μήνες από το Μνημόνιο, μέχρι την απόφαση του Ιουλίου 2011 για το «κούρεμα» κατά 21%, είχαν όλη την άνεση να «ξεφορτώσουν» από τα χαρτοφυλάκιά τους τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα. Σε αυτούς τους 14 μήνες, η απόδοση των ελληνικών τριετών ομολόγων, εξαιτίας αυτού του «ξεφορτώματος», που έγινε από όσους γνώριζαν ή μάντευαν με αρκετή ασφάλεια τις μυστικές συμφωνίες του Μαΐου 2010, εκτινάχθηκε από 8,28% σε 34,61%! Και μόνο εξ αυτού του γεγονότος, που αντανακλούσε την προσδοκία των αγορών για βέβαιη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί οποιαδήποτε πολιτική ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας, πολύ περισσότερο η ισοπεδωτική συνταγή λιτότητας του Μνημονίου. Ποιοι κέρδισαν από αυτή τη συμφωνία χρονικής μετάθεσης του «κουρέματος» και την πολιτική απάτη των διαψεύσεων, που έστησαν ως συνένοχοι οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και η ελληνική; Αναμφίβολα, οι μεγάλες ευρωπαϊκές (γαλλογερμανικές, πρωτίστως) τράπεζες αλλά και όσοι με ασφάλεια κερδοσκόπησαν εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, ακόμη και στην αγορά παραγώγων. Ποιοι αναμφίβολα έχασαν; Ο ελληνικός λαός, που καταδικάστηκε σε μια εξαρχής αποτυχημένη στρατηγική εξόδου από την κρίση, για να διευκολυνθούν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και οι τράπεζές τους. Τι θα μπορούσε να έχει κερδίσει η χώρα, αν η διαπραγμάτευση του περασμένου Μαΐου οδηγούσε εξαρχής σε μια γενναία ελάφρυνση από το χρέος, που θα διευκόλυνε και την προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής; Δεν μπορούμε να κάνουμε εύκολα τέτοιες υποθέσεις, αλλά ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί πολύ καλύτερα για τη χώρα.