«Αυτοκτόνησαν»… την ελπίδα!
Το μεγαλύτερο ΕΓΚΛΗΜΑ που διέπραξε η «πολυκλαδική» ηγεσία του τόπου μας, τις τελευταίες δεκαετίες, είναι η δολοφονία της ελπίδας και της διάθεσης για ζωή! Κι αυτό δεν αποτελεί ούτε υπερβολή ούτε λεκτική κορώνα. Δυστυχώς, αποτυπώνει την τραγική πραγματικότητα, όπως τη βιώνουμε στην αβάσταχτη καθημερινότητα!
Το ακόμη εγκληματικότερο είναι ότι σ’ αυτό το κακούργημα πρωτοστάτησε και συνεχίζει να πρωτοστατεί η λεγόμενη ή καλύτερα αυτοαποκαλούμενη (κομπάζοντας) «πνευματική» ηγεσία!
Και επειδή καθένας κρίνεται από τα αποτελέσματα, ο σημερινός εφιάλτης αποτελεί το αμάχητο τεκμήριο της ολοκληρωτικής κατάρρευσης των επιλογών της ηγεσίας μας (που γι’ αυτό ανεπιφύλακτα τις χαρακτηρίζουμε ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΕΣ!) και της πλήρους αποτυχίας της!
Και για να διασαφηνίσουμε τα πράγματα:
Ποιος πριν από μισό αιώνα θα φανταζόταν ότι μια οικονομική κρίση θα χαρακτηριζόταν η μεγαλύτερη καταστροφή που βρήκε ποτέ αυτόν τον τόπο και τον λαό;
Ποιος πριν από λίγες δεκαετίες θα διανοείτο να ισχυρισθεί ότι finito Grecia επειδή θα κινδύνευαν οι καταθέσεις, οι μισθοί και οι συντάξεις;
Ποιος τις δεκαετίες του 1940 και του 1950 θα έθετε ως θέμα εθνικής επιβίωσης και ύψιστη προτεραιότητα την πρόοδο της τότε παντελώς ανύπαρκτης ελληνικής οικονομίας;
Ασφαλώς ΟΥΔΕΙΣ! Απλούστατα διότι τότε μπορεί οι τρύπιες τσέπες να μην είχαν ούτε καν πεντάρες και δεκάρες, αλλά οι καρδιές ήταν γεμάτες με αρχές, με αξίες και πλούσια αισθήματα και συναισθήματα!
Τότε, ο πάμπτωχος ήρωας του έπους του ’40 και ο γιος του, παρότι τα κρατικά ταμεία ήσαν άδεια γιατί τα κατέστρεψαν και τα κατέκλεψαν οι ορδές του γερμανοναζισμού και οι συνακόλουθοί τους, χαμογελούσαν κι έλεγαν: «Έχει ο Θεός, χίλιες Του Δόξες»! Τότε, παρότι για μια ολόκληρη δεκαετία θέρισε το δρεπάνι του Χάρου κυριολεκτικά τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας, οι αλάνες ήταν γεμάτες από χαρούμενες φωνές παιδιών ξυπόλυτων, που τα ευλογούσαν οι χαρακωμένες μανάδες τους, τους γέμιζαν την ψυχούλα τους με πίστη, και παρότι ορφανά και πεινασμένα είχαν πλήρη την ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο!
Κάντε μια σύγκριση με το σήμερα… Τι κατάφερε η ανερμάτιστη διανόηση, αντικαθιστώντας τον Θεό με τα λεφτά, την πίστη με την απιστία, τη φιλοπατρία με τις διεθνιστικές αντιλήψεις, την παραδοσιακή οικογένεια με τη σεξουαλική απελευθέρωση και τα μονογονεϊκά πρότυπα; Ποιο το όφελος της αντικατάστασης του Παπαδιαμάντη και του Παλαμά από τους γνωστούς αντίποδές τους, παλιότερους και σύγχρονους;
Τι μας απέμεινε; Πράγματι χάθηκε κάθε ελπίδα; Όντως η κατάστασή μας είναι ανίατη; Κάποιοι θα το ήθελαν πολύ και το επιδιώκουν διακαώς! Aν όμως εμείς αποδείξουμε ότι δεν το θέλουμε, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ!
Δεν μας εξαφάνισε η τετρακοσίων χρόνων σκλαβιά και η γερμανική μπότα της Κατοχής, θα μας εξαλείψει η πνευματική υποκουλτούρα και τα φερέφωνά της; ΠΟΤΕ! ΠΟΤΕ! ΠΟΤΕ! Όσοι «ζωντανοί», δώστε ελπίδα, αναστήστε τις αθάνατες ιδέες, ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ σε μια ειρηνική αντεπίθεση, και η ΝΙΚΗ είναι δική μας!