Βυζάντιον

Σήμερα ο μήνας έχει 27, και μόνο τρεις μέρες για να τελειώσει. Λατρεύω πλέον τους μήνες με 31 μέρες. Από τη στιγμή που αυτά που οφείλεις να πληρώσεις είναι περισσότερα από αυτά που βγάζεις, σε συμφέρει ο χρόνος να κυλήσει αργά, εν ανάγκη να αντιστραφεί. Εγώ έχω να πληρώσω ενοίκιο, έκτακτη εισφορά, κάρτες, αγγλικά, τέλος ακινήτου, ασφάλεια ζωής. Αλλά ελπίζω. Ο Χαμπλ, που έδωσε και το όνομά του στο διαστημικό τηλεσκόπιο, έδειξε ότι οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Άρα το σύμπαν διαστέλλεται από τη δημιουργία του ως σήμερα. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποτε θα επιστρέψει στην προτέρα κατάσταση, δηλαδή θα αρχίσει να συστέλλεται. Τότε ο χρόνος θα αρχίσει να κυλάει αντίστροφα. Ελπίζω αυτό να συμβεί το επόμενο τριήμερο.

Ο Χαμπλ, που λέτε, ενίσχυσε τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης όταν έδειξε ότι το σύμπαν διαστέλλεται. Οι γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Αυτό συνεπάγεται ότι κάποτε ήταν πιο κοντά. Τόσο κοντά, που χωρούσαν όλα μέσα σε ένα μηδενικό. Η υπόθεση της αντιστροφής λέει ότι δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, για λόγους που δεν γνωρίζουμε, να αρχίσει η συστολή του σύμπαντος. Μπορεί όλα πάλι να συγκλίνουν προς ένα σημείο, να ξαναγίνουν τίποτα και συνάμα τα πάντα. Και μετά θα γίνει πάλι μία μεγάλη έκρηξη. Φανταστείτε τώρα ότι αυτό το έργο, αν ευσταθεί, ίσως έχει παιχτεί άπειρες φορές στο παρελθόν. Δισεκατομμύρια φορές το σύμπαν έζησε για δισεκατομμύρια χρόνια, έσβησε και άναψε ξανά. Σκεφτείτε το και πείτε μου αν έχετε διάθεση να σας πω για τον Σαμαρά. Δεν έχετε. Εγώ, λοιπόν, προσδοκώ συστολή του σύμπαντος. Αν συμβεί με το καλό, η θεωρία εικάζει ότι θα αντιστραφεί το βέλος του χρόνου. Εγώ θα ξαναγράψω αυτό το κομμάτι και τα ποτήρια που έσπασαν θα κολλήσουν ξανά. Θα γιορτάζουμε στα νεκροταφεία και θα κλαίμε στα μαιευτήρια. Στην περίπτωση που δεν συμβεί αυτό τις επόμενες μέρες, φοβούμαι ότι θα έχω πρόβλημα.
•••

H οικονομική κρίση, αγαπητοί μου, σου επιτρέπει να μάθεις πράγματα που δεν γνώριζες, να διευρύνεις τους ορίζοντές σου, προσθέτοντας νέες διαστάσεις στη σκέψη σου. Μπορείς τώρα να πάρεις ένα κομμάτι χαρτί, να γράψεις επάνω τις οικονομικές σου υποχρεώσεις και να περιγράψεις το άγχος σου με απόλυτους αριθμούς. Βγάλε στη βάση του χαρτιού έναν αριθμό που ισοδυναμεί με τα λεφτά που χρειάζεσαι. Είναι επίσης ο αριθμός που περιγράφει τον βαθμό του άγχους σου. Ας πούμε, λοιπόν, ότι χρειάζεσαι 10.000 ευρώ για την κάλυψη βασικών αναγκών. Δεν τα έχεις. Αργότερα, όμως, βρίσκεις, από θαύμα, ένα τμήμα τους. Το άγχος σου μειώνεται ποσοτικά. Το βλέπεις και ελπίζεις. Αλλιώς βλέπεις τον κόσμο με άγχος 8.300 βαθμών και αλλιώς με άγχος 10.000 βαθμών.
•••

Να σας πω την αλήθεια, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Το πρόβλημά μου είναι πρωτίστως αισθητικό και πολιτισμικό. Χάνουμε στροφές από τον κόσμο που γυρίζει ή, ακόμα χειρότερα, τις παίρνουμε ανάποδα. Όλη την εβδομάδα διάβαζα στα ξένα σάιτ για το πείραμα που έδειξε ότι τα νετρίνα κινούνται πιο γρήγορα από το φως. Αν επαληθευτεί πολλές φορές, θα ανατρέψει ολόκληρη τη Φυσική όπως τη γνωρίζουμε. Θα αναθεωρηθεί ο Αϊνστάιν, και μόνο το ελληνικό Μνημόνιο θα παραμείνει χωρίς αναθεώρηση. Ξέρετε τι σημαίνει να υπάρχουν σωματίδια που κινούνται πιο γρήγορα από το φως; Σημαίνει ότι, υπό συνθήκες, το αποτέλεσμα θα προηγείται της αιτίας που το προκάλεσε. Κατά μία εκδοχή συμβαίνει και τώρα στην τσέπη σου: Πρώτα πληρώνεις και μετά μαθαίνεις για ποιο λόγο έγινε αυτό.
•••

Ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ πιο γρήγορα από όσο ξέραμε. Σε έναν πλανήτη που γυρίζει με μεγαλύτερη ταχύτητα και είναι έτοιμος να μας ξεράσει. Αυτή η μιζέρια, αυτή η στάση μας απέναντι στα πράγματα, είναι ο παράγοντας που γυρίζει τη χώρα πίσω. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων και οριζόντων, εμείς επιλέγουμε την εσωστρέφεια, σαν ένα σαλιγκάρι που θέλει να πεθάνει από ασφυξία μέσα στο κέλυφός του. Και το χειρότερο είναι πως όλα αυτά παρουσιάζονται ως μία λυτρωτική λύση. Φαντάζεσαι να μπει ο Φαήλος με τον Χρύσανθο στο Μαξίμου; Αν δεν έχεις μουστάκι, θα παίρνεις κλήση. Επιστροφή στις παραδόσεις, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και Ελληνισμός. Φοβάμαι. Δείτε, ας πούμε, παρεμβάσεις στο κυβερνητικό έργο τις τελευταίες μέρες. Ο υφυπουργός Παιδείας έβαλε προτεραιότητα να ξανακάνει υποχρεωτικό μάθημα τα θρησκευτικά, ο Άδωνις παρανομεί με το πολυτονικό και γύρω από τη βαρβατίλα του Σαμαρά αρχίζουν να πέφτουν τάλιρα και δεκάρικα. Δραχμή, θρησκεία και όση οικογένεια μας μείνει. Μια χαρά.
•••

Και όμως, ρε σεις, κανένας δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Τον υπολογίζουν είτε με τα μηδενικά στα ποσά είτε με τα καντάρια της εθνικής αξιοπρέπειας. Κανένας σας δεν παίρνει στα σοβαρά τον κίνδυνο η χώρα να πορευτεί σε μια βαλκανική μιζέρια που διεθνώς θα προκαλεί αποστροφή, αλλά εδώ θα εκλαμβάνεται ως εθνική υπερηφάνεια. Οι περισσότεροι από σας αρνούνται να δουν την απειλή για τις επόμενες γενιές, που δεν είναι ο αφελληνισμός, όπως τον αντιλαμβάνεστε, αλλά η επιστροφή στη φουστανέλα, στο τσαρούχι και στην ελληνική λεβεντιά, που ούτε κοκορέτσι δεν θα έχει να ψήσει. Ξέρω, θα μου πείτε για τον «κοσμάκη» και το δικαίωμα της πλειοψηφίας να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα βαδίσει στην ιστορία. Δεν διαφωνώ. Απλώς, πείτε το εγκαίρως, ώστε όσοι διαφωνούμε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε εγκαίρως από εδώ.
•••

Την προηγούμενη εβδομάδα φώτιζα, ως θετική εξαίρεση των ημερών, τη σύλληψη επιχειρηματιών. Και αυτή την εβδομάδα θα παραμείνω στον χαριτωμένο χώρο της καταστολής, επιβραβεύοντας την αποτελεσματική επιχείρηση της Αστυνομίας στην κατάληψη της ΔΕΗ. Το μπουζούριασμα, δε, του Φωτόπουλου είναι να το κάνεις ηλεκτρονικό παιχνίδι για παιδιά. Ειδικά το σημείο όπου αντιστέκεται ο αγωνιστής να μπει στο περιπολικό παίζει σε κωμωδίες υψηλών προδιαγραφών. Δεν ξέρω αν άλλαξαν τα ήθη, είναι βέβαιον ότι άλλαξαν οι εποχές. Παλαιότερα δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Ο αστυνομικός που θα ακουμπούσε, έστω διά βλέμματος, τον Φωτόπουλο, θα έπρεπε να έχει μία καλή δικαιολογία για την ΕΔΕ που θα ακολουθούσε. Ας είναι. Ο Φωτόπουλος ήθελε να μετατρέψει το κέντρο διακοπών της ΔΕΗ σε «Πολυτεχνείο» κατά του Μνημονίου. Είναι θετικό που η κοινωνία γίνεται σκληρή και προς τη σωστή κατεύθυνση. Και αυτό, φυσικά, οφείλεται κατά βάση στην απουσία κυβέρνησης. Πριν από έναν μήνα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει η επέμβαση των ΜΑΤ. Διότι ο Παπουτσής θα τηλεφωνούσε στο Μαξίμου, το Μαξίμου στην Αριστερά και θα ακολουθούσε πενθήμερο διάστημα παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων. Ευτυχώς, τελείωσαν αυτά, προς το παρόν. Αν μια κοινωνία περιμένει τον Φωτόπουλο για να λυτρωθεί, καλύτερα να μην περιμένει τίποτα.

****

Για τον στρατηγό

Θα το γράψω έστω με καθυστέρηση. Ο στρατηγός ήταν γείτονας στη στήλη για χρόνια. Και η σχέση μας, ως στήλες, ήταν αντίστοιχη αυτής που διατηρεί ο ουρανός με τη γη, το άσπρο με το μαύρο, η βροχή με τη λιακάδα. Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή του εκδότη να μας βάλει δίπλα δίπλα, αλλά η αλήθεια είναι πως μερικές φορές έκανα ακόμα και τα φύλλα της δάφνης στο καπέλο του να σηκώνονται από θυμό. Δικαίως. Και το κατάλαβα αργότερα, όταν έμαθα για τον Δημήτρη Δήμου. Ο στρατηγός δεν ήταν, απλώς, ένας επαγγελματίας στρατιώτης. Ήταν ένας πατριώτης ή, για να το πω καλύτερα, ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στις ιδέες που πίστευε. Μπορεί να μη μοιραζόμασταν τις ίδιες αξίες, αλλά πώς θα μπορούσα να μη θαυμάσω τη συνέπειά του; Εντέλει πώς θα μπορούσα να μη σεβαστώ την αγνότητα και την ανιδιοτέλεια του ανδρός; Στρατηγέ μου, αν πίσω από τους τουφεκισμούς ακούστηκε ένα σεμνό χειροκρότημα, ήταν το δικό μου. Και είναι μεγάλος ο σεβασμός προς την οικογένειά σας, που γνωρίζει, μέσα στον πόνο της, ότι αποτελεί τύχη αγαθή η οδύνη να απαλύνεται από τιμή.