6 ημέρες και 1 νύχτα – ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ!

Εκτός αν κάποτε επανέλθει σαν «ρετρό», αλλά και αυτό θα πρέπει να το αποκλείσουμε, γιατί τι από όλα του να θυμηθείς; Τις ποδηλατικές του ικανότητες; Το πρωινό του τζόκινγκ ή εκείνο το μονίμως οριζοντιωμένο και δυσερμήνευτο χαμόγελό του σε ύφος Μόνα Λίζα, κάθε φορά που περνούσε τον διάδρομο για να μπει στην αίθουσα κυβερνητικού συμβουλίου στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι -και αυτό θα πρέπει να του το αναγνωρίσουμε- το πόσο ελάχιστα φταίει για την ελεεινή θέση στην οποία έχει βρεθεί, από την ώρα που σε όλους μας είναι γνωστό ότι οι συνθήκες, η μοίρα μας και το ότι «του καθενός είναι γραμμένο το δικό του πεπρωμένο», έχοντας προγραμματισμένα όλα μας τα βήματα από την πρώτη ημέρα που αρχίζουμε το οδοιπορικό της ζωής μας. Το επιβεβαιώνει άλλωστε σημειολογικά και ο Γιώργος Νταλάρας σαν αναγνωρισμένος Ουμπέρτο Έκο του λαϊκού μας άσματος.

Και αυτό βεβαίως, αν επειδή κάτω από άλλες βιολογικές συνθήκες δεν λεγόταν Γιώργος Παπανδρέου και αν δεν ήταν κληρονόμος της Παπανδρεοκρατίας, που κοντά έναν αιώνα κρατάει ρόλο πρωταγωνιστικό στις πολιτικές μας περιπέτειες, για τις οποίες μάλιστα δεν είναι λίγες και οι οικογενειακές ευθύνες, τόσο του δραστήριου παππού όσο και του δραστηριότερου πατρός και που αν δηλαδή ο καημένος ο εγγονός Γιωργάκης λεγόταν Νικολαΐδης, Πετρίδης, Λαζαρίδης ή και Φούφουτος ενδεχομένως, τότε χωρίς την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχε αλαφιασμένα πρωινά ξυπνήματα, αν βέβαια η πολιτική του ευαισθησία τον έκανε να βλέπει στον ύπνο του σαν πρόχειρο εφιάλτη τον Αντώνη Σαμαρά. Το λιγότερο απ’ όλα θα περνούσε δίπλα μας με το προνόμιο του ασήμαντου περαστικού που κανένα δεν ενδιαφέρει. Τόσο μουντός, τόσο ανέκφραστος και τόσο με ένα άδειο μάτι, κοντολογίς «ο κύριος με το μάτι χωρίς βλέμμα».

Ακόμα και αν τον βλέπαμε να ανεβαίνει σε μια καρέκλα σαν «νούμερο» ή σε κανένα παγκάκι πλατείας, από αυτές που δεν τις έχουν ακόμα κατακυριεύσει οι Πακιστανοί και να μας βγάζει λόγο: «Σύντροφοι και συντρόφισσες, μη σας νοιάζει και μη στενοχωριέστε για το λούκι που περνάει ο τόπος, μπόρα είναι και θα περάσει, θα πιάσω εγώ τον Σαρκοζί από το γιακά και τη φράου Μέρκελ από το τσουλούφι και όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες της Ευρώπης που δεν μου δίνουν τα λεφτά που τους γυρεύουμε και να το δείτε ότι ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ…».

Τι θα λέγατε για αυτόν τον Δελαπατρίδη «καταφερτζή» πρωθυπουργό που μας έτυχε στη ζωή μας; Ότι δεν είναι δυνατόν! Και όμως τα είπε, μέσα στην Ελληνική Βουλή και βρέθηκαν από κάτω 154 που σηκώθηκαν ΟΡΘΙΟΙ, βουλευτές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Αδιαπραγμάτευτου Κινήματος και τον χειροκρότησαν κατασυγκινημένοι, έτοιμος να συμπληρώσει τον απολογητικό του λόγο και με το αγαπημένο τραγούδι του αείμνηστου πατέρα του, όπως το συνήθιζε και εκείνος σε ανάλογες περιπτώσεις:

«Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…».

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα μέσα σε μια παπανδρεϊκή ατμόσφαιρα, μια εποχή μάλιστα ήμουν και οπαδός (άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε) και δεν θέλω εδώ να πω ότι όλες οι προηγούμενες, τόσο του παππού όσο και του μπαμπά, είχαν καμιά σχέση με την ανικανότητα του εγγονού, ο οποίος ακολουθώντας την κοινή μοίρα της κληρονομικότητας, που τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι οι διάδοχοι θα είναι αντάξιοι των προηγούμενων, έστω και στα όσα καλά τους, τελικά οι διάδοχοι, όπως οι Λουδοβίκοι στη Γαλλία, οι Τσάροι στη Ρωσία, οι Αμβούργοι στη Μέση Ευρώπη, μέχρι και οι Φαρούκ στην Αίγυπτο, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ώρα σου καλή και όποια σου προκύψει και ειλικρινώς δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ ούτε στο πλοίο…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ
ΤΗ «ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΞΙ»
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΨΗ

Σχετικά με το δημοσίευμα που είχαμε πριν από μερικές εβδομάδες για το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Γιάννη Καψή «Η δίκη των έξι», για τη συνταρακτική υπόθεση της καταδίκης και της εκτέλεσης των έξι καταδικασθέντων ως υπεύθυνων της Μικρασιατικής Καταστροφής του 1922, ο εγγονός του ενός από τους έξι εκτελεσθέντες, Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, μου έστειλε μια εξαιρετική ενδιαφέρουσα επιστολή του, από την οποία μαζί με τις ευχαριστίες μου, σταχυολογώ τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της:

«Ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης δεν έδωσε μόνος του τέλος στη ζωή του, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, σύμφωνα με μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων της εκτέλεσης και από στρατιώτη του εκτελεστικού αποσπάσματος, ο Πρωτοπαπαδάκης ήταν όρθιος μαζί με τους πέντε συνεργάτες του, μέχρι τη στιγμή που δόθηκε το μακάβριο παράγγελμα: ΠΥΡ».

Και συνεχίζει ο κ. Πρωτοπαπαδάκης στην επιστολή του: «Άλλωστε, δεν υπήρχε λόγος να οδηγηθεί ο Πρωτοπαπαδάκης στην αυτοχειρία από φιλότιμο, αφού δεν προκύπτει από πουθενά ότι κάποια απόφασή του προκάλεσε την ήττα. Τα αίτια της καταστροφής, σύμφωνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, βρίσκονται σε γενικότερες συνθήκες και όχι σε αποφάσεις ή σε ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων. Το έργο κατέρρευσε και εγώ λέγω ότι η κατάρρευση οφείλεται εις την διαίρεση του λαού. Παρόμοια είναι η παρατήρηση του Γ. Γλέζου, ο οποίος σε γράμμα του αναφέρει ότι την ημέρα της εκτέλεσης πήγε στο Α’ Νεκροταφείο πριν την κηδεία και ανοίγοντας το φέρετρο του Πρωτοπαπαδάκη είδε ότι το μυαλό του που είχε πεταχτεί έξω, πράγμα που και αυτό αποδεικνύει ότι ο νεκρός είχε κτυπηθεί από σφαίρες στο κεφάλι».

Παραθέτω ένα επίσης ιδιαίτερα ενδιαφέρον απόσπασμα της επιστολής του κ. Μ. Πρωτοπαπαδάκη για τον πρόγονό του:

«Η πολιτική ευαισθησία του Πρωτοπαπαδάκη εκδηλώθηκε σε πολλές περιστάσεις. Επίκαιρη για τις μέρες μας ήταν η ”ανδροπρεπής”, όπως τη χαρακτήρισε ο Βενιζέλος, στάση του, όταν ως υπουργός Οικονομικών πραγματοποίησε το προαναφερθέν εσωτερικό δάνειο (διχοτόμηση του χαρτονομίσματος).

Σύμφωνα μ’ αυτό, κάθε πολίτης έπρεπε να δανείσει στο κράτος τα μισά του χρήματα, κόβοντας τα χαρτονομίσματά του στη μέση. Το ένα μισό το έδινε στο κράτος και έπαιρνε ένα αντίστοιχο κρατικό ομόλογο. Το άλλο μισό το κρατούσε ο ίδιος με τη μισή του αξία.

Είναι φανερό πως η κίνηση αυτή επέφερε βαρύ πλήγμα στον λαό. Δεν υπήρξαν, όμως, σοβαρές διαμαρτυρίες, επειδή ο ίδιος σήκωσε το βάρος μαζί με τον λαό.

Ο Πρωτοπαπαδάκης, υπουργός των Οικονομικών, κατείχε ελάχιστα χαρτονομίσματα, άρα η διχοτόμησή τους δεν θα του προκαλούσε σοβαρό πρόβλημα. Γι’ αυτό, πριν ψηφιστεί ο σχετικός Νόμος, πήρε δάνειο από την Τράπεζα, βάζοντας υποθήκη το σπίτι του. Έτσι, βρέθηκε με πολλά ολόκληρα χαρτονομίσματα, τα οποία έπρεπε να διχοτομήσει. Το δάνειο, όμως, έπρεπε να επιστραφεί στην ολόκληρη αξία του, πριν εισπράξει αυτά που εδικαιούτο από τα ομόλογα.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο λαός δέχθηκε τη θυσία αδιαμαρτύρητα. Οι λίγες αντιδράσεις που υπήρξαν, είχαν φανερά αντιπολιτευτικό χαρακτήρα, πράγμα που δεν επηρέασε τον λαό. Το παράδειγμα του ηγέτη ήταν πιο δυνατό από την κομματική προπαγάνδα.

Οι διεθνείς τοκογλύφοι, σύμφωνα πάλι με τον Βενιζέλο, ενοχλήθηκαν από την κίνηση αυτήν, επειδή είχαν ετοιμαστεί να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη ανάγκη της Ελλάδας για χρήματα. Γι’ αυτό ξεσήκωσαν λιποτάκτες αξιωματικούς και Μικρασιάτες πρόσφυγες εναντίον του. Αυτή ήταν η πραγματική αιτία της εκτέλεσής του.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Μ. Α. ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
τ. Βουλευτής».

Και εγώ θερμά ευχαριστώ τον κ. Μίκη Πρωτοπαπαδάκη, ιδιαίτερα για την ειδική πληροφόρηση της οικονομικής λύσης που έδωσε πάλι με το αίμα του ο λαός.

Ούτε παραγγελία να την είχα στο πρώτο θέμα του σημερινού μου σημειώματος.

***

ΚΑΙ ΤΑ «ΑΝΕΚΔΟΤΟΛΟΓΙΚΑ» ΜΑΣ!

• ΑΙΣΘΗΤΗ η απουσία του βραδινού ενημερωτικού δελτίου του ALTER από την τηλεόραση, τόσο για τη σοβαρή αντιμετώπιση της πολιτικής δραστηριότητας από τον Νίκο Χατζηνικολάου με την επαινετή του αμεροληψία στις τοποθετήσεις, τις μονίμως αιχμηρές παρεμβάσεις του Γιώργου Τράγκα, από τις οποίες δεν έλειπαν και οι απολύτως αποδεκτοί σχολιαστικοί του μορφασμοί σε στιλ περίπου Βασίλη Αυλωνίτη, οι διακριτικές αλλά μη στερούμενες του απαραίτητου δηλητηρίου, μονίμως «ΠΑΣΟΚίζουσες» απόψεις της Κάτιας Μακρή, τις «από άλλο πλανήτη» αλλά πάντα καταγγελτικές παρεμβάσεις του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, συνοδευόμενες από τα ταμ-ταμ της «Ζούγκλας» του, τις επίσης θετικές πάντα ενημερωτικές πληροφορίες των Παυλόπουλου και Κωνσταντάτου και τις συνήθως στενόχωρες και πλήρεις συμφοράς οικονομικές ειδήσεις του κ. Κώνστα, που, βρε παιδί μου, λες και το χαίρεται όταν μας λέει «τέρμα, αύριο θα κρεμάσουμε τα πιρούνια και τις κουτάλες». Όπως και να ήταν, πάντως, ο ALTER ξεχώριζε και είναι κρίμα που η αναγκαστική απεργία των τεχνικών και όχι μόνο, χωρίς κανένας να ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι έχουν άδικο που από τον Γενάρη είναι απλήρωτοι, το γεγονός της σιωπής του είναι κάτι που μετράει στην ανάγκη της πολυμέτωπης πληροφόρησης. Και μακάρι να βρεθεί μια λύση που θα ξαναφέρει ένα κανάλι αξιόλογο στη μάχιμη δημοσιογραφική επικαιρότητα. Θα μου πεις «εύκολο είναι;». Γιατί; Είπα εγώ ότι είναι; Αλλά μόνο με μια Έλλη Στάη γίνεται δουλειά που με τα «ομιλητικά της μάτια» είναι σαν να σου λέει «ως εδώ μπορώ, μια λέξη παραπάνω και θα δω πόρτα»! Εντάξει, κυρία Στάη, συνεννοηθήκαμε…

• ΠΑΜΕ τώρα στο «Ντάνσινγκ στον πάγο». Όπως το λέει κι ο τίτλος του. Παγερό, αδιάφορο και κρυόμπλαστρο. Με τους περισσότερους παγοπαίχτες και παγοπαίχτριες άγνωστους, σε λίγο δεν θα ενδιαφέρεται άνθρωπος να το βλέπει. Λείπει και η πλάκα του προηγούμενου, όπου κάτι λίγο ο Τρύφωνας, κάτι ο Λάτσιος με τα «σοβαρά» του, κάτι οι παπαρδέλες του καθενός, το πράγμα είχε τη βόλεψή του, ενώ τώρα με τον αυτοπροβαλλόμενο Πέτρο Κωστόπουλο (που τι είναι τέλος πάντων ο άνθρωπος; Δημοσιογράφος; Εκδότης; Βραδινός παρουσιαστής; Γιάπης του ’70; Χαριτωμενούτσικος; Παπουτσομανεκέν; Κριτικός με άποψη επί των πάντων, μπράβο, ρε παιδί μου, αυτό είναι που λέμε «όποια πέτρα να σηκώσεις από κάτω θα τον βρεις»;) τελικά το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο του «σόου» είναι το εκτεθειμένο ως πλατφόρμα αεροδρομίου των Σπατών στήθος της κ. Παπαρίζου με την «απεραντοσύνη» του! Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις και δεν χορταίνεις…