Ώδινεν όρος
Ειδικότερα, το συμπέρασμα αυτό ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας. Συνεπώς, άλλοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο στην απότομη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος κατά τα δύο τελευταία χρόνια», Λουκάς Παπαδήμος, 10/11/2010 (διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής).
Σε πιο απλά λόγια, ο σημερινός πρωθυπουργός ισχυρίζεται πως δεν είναι η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η υπερσυσσώρευση κερδών, η αρχιτεκτονική της ΕΕ και ο αντίστοιχος μηχανισμός του ευρώ υπεύθυνες για την κρίση χρέους στην Ελλάδα, αλλά τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας – στα οποία και ο ίδιος συνέβαλε ως τραπεζικός ασκών πολιτική.
Άρα αρκεί μια δημοσιονομική προσαρμογή περικοπής μισθών και εισοδημάτων, εξαφάνισης του κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους, εκποίησης της κοινωνικής περιουσίας, αύξησης της ανεργίας, επιβολής ισοπεδωτικών φόρων, ώστε να ‘χουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να βγούμε από την κρίση.
Και η Ιρλανδία; Άλλα διαρθρωτικά προβλήματα; Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Γαλλία; Άλλα; Η Γερμανία με χρέος 2,1 τρισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 80% του ΑΕΠ της);
Ο κ. Παπαδήμος εκφράζει απλώς τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης σκέψης. Που αρνείται πεισματικά να δει πως δεν υπάρχει λύση, αν δεν καταστραφεί μέρος του «θησαυρού».
Που βλέπει τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών ως απλούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Που εκφοβίζει, απειλεί και εκβιάζει τον ευρωπαϊκό λαό και απαιτεί ολοκαύτωμα – όχι θυσίες.
Στο επόμενο διάστημα στην Ελλάδα, στην Ιταλία και αλλού θα ζήσουμε μια ιδιότυπη κατάσταση. Θα ασκείται η σκληρή πολιτική του Μνημονίου, θα δρομολογείται ακόμη σκληρότερη της νέας δανειακής σύμβασης και θα διεξάγεται προεκλογικός αγώνας -ίσως και χωρίς εκλογές- όλων εναντίων όλων, με ισχυρή συμμετοχή μεγαλοπαραγόντων της ΕΕ και εγχώριων μεσαζόντων, είτε οικονομικών είτε άλλων συμφερόντων.
Ο κ. Παπαδήμος εμφανίζεται ως τριμηνιαίος πρωταγωνιστής με υποθήκες μέλλοντος στην πολύ πιθανή αναδιάταξη του συστημικού πολιτικού σκηνικού.
Ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι, όμως, ο ίδιος ο λαός. Αυτός που θα διεκδικήσει δημοκρατία, κυβέρνηση αλλιώς, έναν νέο συνασπισμό εξουσίας με τον ρεαλισμό μιας αντίθετης πολιτικής κατεύθυνσης.