Τα ανίκανα τίποτε… οι ανίατοι της Ελλάδας

Έτσι ο Κηφήνας πρόεδρος της εταιρείας έφερε μια μάναντζερ, την Πασχαλίτσα, για να επιβλέπει το ωράριο του μυρμηγκιού. Η Πασχαλίτσα προσέλαβε γραμματέα την Αράχνη για να οργανώσει το γραφείο. Ο Κηφήνας πρόεδρος είπε στην Αράχνη να ετοιμάσει μια μελέτη και προσέλαβε γι’ αυτό την Κατσαρίδα, που της αγόρασαν και έναν υπολογιστή.

Το μυρμήγκι άρχισε να διαμαρτύρεται για όλη αυτήν τη γραφειοκρατία και άρχισε σιγά σιγά να μην αποδίδει -όσο έπρεπε- γιατί παρακουράστηκε.

Ο πρόεδρος Κηφήνας έφερε γι’ αυτό έναν ειδικό διευθυντή αρμόδιο για να επιβλέπει το εργατικό μυρμήγκι. Τη θέση αυτή την κάλυψε με τον Τζίτζικα, ο οποίος άλλαξε γραφεία και πολυθρόνες και ασχολήθηκε με την αντίδραση του εργαζόμενου. Διαπίστωσε δε ότι ο εργαζόμενος δεν προσφέρει εργασία στην επιχείρηση. Γι’ αυτό προσέλαβε την Κουκουβάγια για να εισηγηθεί κάποια λύση στο θέμα της εργασίας.

Αφού λοιπόν μελέτησε όλη την υπόθεση… πρότεινε:

Στην επιχείρηση υπάρχει πλεόνασμα προσωπικού. Έτσι, ο πρόεδρος Κηφήνας, με συνοπτικές διαδικασίες, απέλυσε το εργατικό μυρμήγκι.

Τα συμπεράσματα φυσικά είναι πάρα πολλά:

– Από το να είσαι εργατικός και παραγωγικός προτιμότερο είναι να είσαι ένα ανίκανο τίποτε.

– Εάν δημιουργήσεις μια δική σου επιχείρηση, είσαι εσύ εργατικός, αλλά και θρέφεις-συντηρείς Κηφήνες, Πασχαλίτσες, Αράχνες, Κατσαρίδες, Τζιτζίκια, Κουκουβάγιες… σίγουρα θα πέσεις έξω.

Δυστυχώς το ίδιο συνέβη -και συμβαίνει- με τη χαροκαμένη Ελλάδα μας. Το ψευτοπροοδευτικό κηφηναριό, που εδώ και χρόνια διοικεί και διευθύνει, ανακυκλώνεται και δεν εξαρθρώνεται δυστυχώς!

Υπάρχει ριζωμένη μια ισχυρή αρρωστημένη μειοψηφία, «μάγκες και ξύπνιοι», που επέβαλε και εξακολουθεί να επιβάλλει τις νοσηρές και καταστροφικές ιδεοληψίες της, αλλοιώνοντας σε βάθος την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση.

Αυτή η ανικανότητα, η αυθάδεια του λόγου, η ανεπάρκεια, που γι’ αυτούς ήταν ο «οδικός χάρτης» για το μέλλον μας, μας οδήγησαν στο κρεβάτι των ασθενειών μας.

Αυτοί οι αδρανείς ανθέλληνες έφεραν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού.

Η Ελλάδα έθρεψε ακαμάτηδες, χαραμοφάηδες, ψωροκαταλύτες, ανάξιους… έλεγε ο Βιζυηνός… και εξακολουθεί…

– Η σήψη και ο εσμός… έγιναν θεσμός.

– Οι μισοί Έλληνες ήταν της αραχτής και άλλοι μισοί της αρπαχτής.

Οι υγιείς δυνάμεις είχαν περιθωριοποιηθεί, με αποτέλεσμα η ανευθυνότητα να είναι νομιμοποιημένη, ώστε καθημερινά να βελτιώνεται η ζωή μας… προς το χειρότερο και να έχει γεμίσει η Ελλάδα μας… φτωχούς με… παλάτια.

Κατάντησαν έτσι τη χώρα, από Ελλάδα της βιοπάλης, Ελλάδα της κραιπάλης και της απόγνωσης. Μας έβαλαν σε μια βάρκα τώρα όλους και με πολύ φόβο αντιμετωπίζουμε το παγόβουνο που έρχεται… Όλοι οι εχθροί μας δεν μπόρεσαν να κάνουν το κακό που κάνει ο Έλληνας στη χώρα του.

Σήμερα η ευφυΐα και η αρετή επιβραβεύονται με… πείνα, δυστυχία και μετανάστευση. Επιβραβεύονται τα «τούβλα», αυτοί που έπρεπε να τους πάρουμε με τις πέτρες. Εξακολουθούν οι αρετές να θεωρούνται μειονεκτήματα και τα μειονεκτήματα επιτυχίες, έτσι ώστε οι άξιοι να αποθαρρύνονται και οι ανάξιοι να αποθρασύνονται.

Όλα αυτά τα μηδενικά κατάντησαν την Ελλάδα… κεφαλοτύρι. Παντού… τρύπες. Τρύπα του όζοντος, τρύπα του προϋπολογισμού, τρύπα στο παντελόνι μας, τρύπια η τσέπη μας, τρύπα στα όνειρά μας… όλα μια τρύπα στο νερό!

Όσο, Ελλάδα μου, θα σε κυβερνούν αόμματοι… ποτέ δεν θα σε δούμε… καλοχτενισμένη. Η Ελλάδα χρειάζεται Ανάσταση. Η Ανάσταση θέλει σταύρωση. Η σταύρωση θέλει θυσίες. Αν είμαστε διατεθειμένοι για θυσίες που να πιάνουν τόπο, θα τη βγάλουμε -ενωμένοι φυσικά όλοι- από το τραγικό αδιέξοδο, όπου την οδηγήσαμε.

Φτάσαμε στο σημείο να λέμε αυτά που έλεγε ο Μένιππος στον Χάροντα:

«Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Έτοιμοι να μας κουρέψουν, μια και γεμίσαμε… ψείρες οικονομικές. Πριν από το κούρεμα, θα ευχόμουν να γινόταν το ξεδόντιασμα όσων ανίκανων μας έφεραν σ’ αυτό το σημείο και σαν αμοιβή να τους κάναμε… καγκελάριους (στον Κορυδαλλό).

Παρά τις Κασσάνδρες που προφητεύουν καταστροφές και κατακλυσμούς, πιστεύω πως ο Θεός δεν θα την ξεγράψει την Ελλάδα. Θα την κρατήσει ζωντανή… όπως πάντα.

Πεθαίνοντας, ο Τρικούπης είπε: «Η Ελλάδα θέλει να ζήσει, και θα ζήσει».

Αυτό το ελπίζουμε όλοι μας.

Ταξίδης Ηλίας
Τριανδρία Θεσσαλονίκης