Το Πολιτικό Σύστημα και ο Μοιραίος Γόνος…
Θα αποτελούσε ματαιοπονία να υπομνησθεί στον γόνο-κλώνο της «Φαμίλιας των Παπανδρέου» η κραυγή αυτή του «Γένους των Ελλήνων», που από το βάθος δύο αιώνων, συγκεκριμένα 205 χρόνια, ο Ανώνυμος ο Έλλην της «Ελληνικής Νομαρχίας» προσδιορίζει ως ΧΡΕΟΣ της ηγεσίας του να υπεραμύνεται της Εθνικής Ανεξαρτησίας του ολιγάριθμου αυτού Έθνους!
Το Ιστορικό Χρέος αποτελεί «άγνωστο τόπο», κενό περιεχομένου, για τον άμοιρο της Ελληνικής Ιστορίας Γ. Παπανδρέου τον Γ’, αλλά και για το Πολιτικό Σύστημα, το οποίο αρύεται την παρουσία του στην ηγεσία αυτής της Χώρας από τα διαπιστευτήρια που καταθέτει στην Ξενοκρατία!
Πολιτικό Σύστημα το οποίο θέτει υπεράνω του συμφέροντος του Έθνους και του Λαού το ιδιοτελές, «τοις ρήμασι της Ξενοκρατίας πειθόμενο», και προσβλέπει και μόνο στο διαγούμισμα της οικονομικής ικμάδας και του ιδρώτα του Ελληνικού Λαού!
Πολιτικό Σύστημα το οποίο σχεδόν 90 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και εξήντα επτά ενιαυτούς μετά την αποτίναξη του Ναζιστικού Ζυγού, οδηγεί τον Ελληνικό Λαό στην οικονομική υποτέλεια του Δ’ Ράιχ και υποθηκεύει το μέλλον των γενεών στις επιταγές και τις ορέξεις της Ξενοκρατίας!
Αποτελεί ίσως ιδιοτροπία της Ιστορίας, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να απουσιάζει από το Ελληνικό Προσκήνιο η μορφή του Τιμωρού Νικόλαου Πλαστήρα και να φαντάζει στο βάθος το Γουδί, ο τόπος της Εθνικής Νέμεσης…
Έντρομο το Σύστημα
Έντρομο το Πολιτικό Σύστημα μετά την εμφάνιση των Λαϊκών Δυνάμεων στο Πολιτικό Προσκήνιο την Επέτειο του ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, συνενώνεται και μηχανεύεται τρόπους και μέσα για την καταδολίευση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του Λαού και την αποδοχή εκ μέρους του της Νέας Αποικιοκρατίας…
Η Ευρωπαϊκή Προοπτική, από τότε που την οραματίστηκαν οι «Πατέρες της Ευρώπης», ενείχε το στοιχείο της Ισότητας των Μελών της Ένωσης και ουχί, βεβαίως, τον Γερμανικό Ρεβανσισμό, ο οποίος, με την εμφανή αδυναμία της Γαλλίας να αντιδράσει, το αντίθετο μάλιστα, επιδίδεται στη δημιουργία Ζωνών Επιρροής, εντός των οποίων το Δ’ Ράιχ, στο προηγούμενο του Γ’ Ράιχ, εγκαθιστά Γκαουλάιτερ, στην περίπτωση της Ελλάδας τον Χορστ Ράιχενμπαχ, από το Γραφείο του οποίου παίρνουν εντολές τα ανδρείκελα, οι υποδυόμενοι το ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο!
Παραλλήλως, όμως, το Πολιτικό Σύστημα, οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες Πολιτικοί δηλαδή, διαγκωνίζονται ποιος θα εγκλωβίσει τον άλλον σε μικροκομματικά παίγνια, κατά περιφρόνηση της απαίτησης του Λαού να λειτουργήσουν οι Δημοκρατικοί θεσμοί και ο ίδιος ο Λαός ν’ αποφανθεί περί του δέον γενέσθαι…
Άβουλος θεατής…
Την ίδια στιγμή και ενώ η Χώρα οδεύει προς την άβυσσο, ο εγγυητής του Συντάγματος και κατ’ ακολουθίαν της ομαλής δημοκρατικής πορείας του Τόπου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ανεξηγήτως, παραμένει άβουλος θεατής των τεκταινόμενων. Και μάλιστα όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι υποδυόμενοι την Πολιτική Ηγεσία του υποτιθέμενου Αστικού Χώρου ταυτίζουν με τα πρόσωπά τους όχι μόνο τους ΘΕΣΜΟΥΣ, αλλά και την ίδια την πορεία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος!
Και το τραγικότερο: Οι υποδυόμενοι τους υπουργούς της Κυβέρνησης του Νεο-ΠΑΣΟΚ, και δη ο Α’ αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, διά των οβιδιακών μεταμορφώσεών του, συμπορεύονται με τα μικρόνοα τεχνάσματα του Γ. Παπανδρέου του Γ’ να αγκιστρωθεί στην Εξουσία και «γαία πυρί μειχθήτω»…
Είναι ΜΙΚΡΟΙ για τις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται ο Τόπος… Αλλά ο Λαός έχει λάβει τις αποφάσεις του: Μετ’ ολίγον θα αποτελούν παρελθόν και στίγμα στην πρόσφατη Πολιτική Ιστορία του Τόπου…
Ο Μικρός Βαγγέλης…
Ο κ. Βενιζέλος, αν και παρουσιάσθηκε στο Πολιτικό Προσκήνιο ως «νέος με καλές συστάσεις», αγνόησε τη λαϊκή θυμοσοφία ότι «ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται», χάνοντας τον άτολμο βηματισμό του μπροστά στον τολμηρό, δυναμικό διασκελισμό της συντοπίτισσάς του Εύας Καϊλή, που θέτει το Εθνικό Συμφέρον υπεράνω του ατομικού!
Κατά την περιγραφή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για έναν άλλο πολιτικό με «καλές συστάσεις», τον Αριστείδη, ο θεσσαλονικέας πολιτευτής θα μπορούσε να προσομοιάζει με τον τελευταίο, αν γίνουν οι αναγκαίοι για την περίπτωση συνειρμοί, αλλά πάντα με την αρνητική σημασία του λόγου:
• «Δεν κέρδισες εσύ ούτε τη μάχη του Μαραθώνα, ούτε τη ναυμαχία της Σαλαμίνος. Δεν ήσουν ο πρωταγωνιστής στη μάχη των Πλαταιών. Ήσουν ο φίλος -εταίρος- του Κλεισθένους, αλλά το νέο πολίτευμα των Αθηνών, μετά την πτώση των Τυράννων, ήταν δικό του έργο και όχι δικό σου. Έτσι, ενώ πολέμησες στον Μαραθώνα, τη μάχη την κέρδισε ο Μιλτιάδης. Ενώ η συμβολή σου στη νίκη της Σαλαμίνος ήταν σημαντική, τη ναυμαχία την κέρδισε ο Θεμιστοκλής. Και τη μάχη των Πλαταιών -αν και ήσουν εκεί ο στρατηγός οκτώ χιλιάδων Αθηναίων- την κέρδισε ο Παυσανίας…».
Βεβαίως, θα αποτελούσε ιστορική ιεροσυλία αν οι συνειρμοί οδηγούσαν στην απειροελάχιστη σύγκριση των Τιτάνων του 5ου αιώνα π.Χ. με τον Γ. Παπανδρέου τον Γ’ ή Μικρό…
Ο τελευταίος, με τις τυχοδιωκτικές ενέργειές του, πρόσφερε την τελευταία εκδούλευσή του στην Ουάσινγκτον, να υπονομεύσει και μάλιστα αποτελεσματικά (!) τη σύνοδο των G20 να αναζητήσουν στις Κάννες μια νέα νομισματική βάση που θα οδηγούσε το παγκόσμιο Νομισματικό Σύστημα στην απολύτρωση από τη δουλεία του δολαρίου, ενώ ταυτοχρόνως επισφράγισε με την παρουσία του και τα φληναφήματα περί δημοψηφίσματος τις επιδιώξεις του Δ’ Ράιχ να επικυριαρχήσει της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ενσωματώσει στις ζώνες οικονομικής επιρροής του στο επίπεδο της οικονομικής υποτέλειας και την Ελλάδα.