Οι επιλογές και το τέλος του Γ. Α. Παπανδρέου
Και μόνο για όσα συνέβησαν στις Κάννες, στο περιθώριο της συνόδου των G-20, θα έπρεπε να παραιτηθεί την ίδια ώρα ή έστω το επόμενο πρωί ο Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά είναι εντυπωσιακό πώς και πόσο η εξουσία διαφθείρει και αλλοτριώνει τους ανθρώπους. Στην περίπτωση του έλληνα πρωθυπουργού τον μετέβαλε σε ένα εξαρτημένο ον που έχει χάσει κάθε δυνατότητα επιλογών και ευφυών κινήσεων. Έχει χάσει ακόμα και τη δυνατότητα να επιλέγει συνεργάτες, αφού παρασυρμένος από τον ιδότυπο προσκοπισμό του και την πρωτογενή αφέλεια λατρείας προς νεωτεριστικές ιδέες, αγκαλιάζει όποιον του πλασάρει κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο. Αν μάλιστα αυτό είναι πασπαλισμένο, διανθισμένο με στοιχεία «πράσινα», οικολογίας, ατομικών ελευθεριών, τότε ο Γ.Α. Παπανδρέου ενθουσιάζεται και ο (μετα)φορέας της ιδέας συχνά γίνεται μέλος της προσωπικής του παρέας. Ίσως και στενό, οργανικό μέλος. Κάπως έτσι έγινε και στην περίπτωση του πολυπράγμονος πανεπιστημιακού Ηλ. Μόσιαλου που σε κάποια φάση ενθουσίασε τον πρωθυπουργό με τις ιδέες του κι έτσι λίγο μετά βρέθηκε να είναι βουλευτής Επικρατείας (!) και σύντομα υπουργός Επικρατείας (!), κάτι σαν Ρουσόπουλος. Βέβαια αυτό συνέβη προς το τέλος της γεωργοπαπανδρεϊκής εξουσίας, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να κάνει όσα προέκυπταν από τον ρόλο του ως απόλυτου άρχοντα για τα ΜΜΕ (όπως και ο πρώην δημοσιογράφος Θ. Ρουσσόπουλος που κατέστη εξ απορρήτων του Κ. Καραμανλή, αλλά αυτός πρόφτασε να ασκήσει την τεράστια εξουσία του πριν δαιμονοποιηθεί ως ιθύνων νους της διαφθοράς στη ΝΔ), αλλά να προλάβει να σχεδιάσει το πολιτικό του μέλλον αδειάζοντας αυτόν που τον έφερε στο ΠΑΣΟΚ και την πολιτική: τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο άνθρωπος λοιπόν που πήρε από τον Γ.Α. Παπανδρέου την ευθύνη για τα ΜΜΕ και έγινε από το πουθενά υπουργός Επικρατείας, άδειασε τον πολιτικό του ευεργέτη και προσχώρησε στην ομάδα των τριών που φιλοδοξούν να διαδεχθούν τον ΓΑΠ (Λοβέρδος – Διαμαντοπούλου – Ραγκούσης) φροντίζοντας το πολιτικό του μέλλον. Προφανής στόχος των τριών είναι να προωθήσουν έναν εξ αυτών, όπως συνέβη και με την ομάδα των τεσσάρων παλιότερα, Σημίτης, Βάσω Παπανδρέου, Αυγερινός, Πάγκαλος, που προώθησε τον Σημίτη για πρωθυπουργό. Προφανώς ο κ. Μόσιαλος δεν έβλεπε μέλλον μένοντας κοντά στον Γιώργο και «την έκανε» εγκαίρως, ξεχνώντας, όπως όλες οι ομοειδείς περιπτώσεις, ποιος τον έβαλε στην πολιτική και τι επιτάσσουν οι στοιχειώδεις κανόνες ηθικής. Εκτός αν τον έστειλε ο ΓΑΠ να κατασκοπεύσει τι κάνουν οι τρεις για να τους εξουδετερώσει ευκολότερα!
Είναι προφανές λοιπόν, ακόμα κι από αυτό το παράδειγμα, ότι ο Γ. Παπανδρέου έχει χάσει κάθε ικανότητα και δυνατότητα να πράττει με ευφυΐα και καθαρότητα πνεύματος. Άλλο πράγμα είναι να στήνει παγίδες προς τρίτους προκειμένου να μακροημερεύσει στην εξουσία (π.χ. η μπλόφα του δημοψηφίσματος) και άλλο η πρωθυπουργική επάρκεια που φαίνεται ότι λείπει. Ακόμα και η μπλόφα του δημοψηφίσματος, που υποτίθεται ότι του απέφερε κέρδη στο εσωτερικό στριμώχνοντας τη ΝΔ, του έκανε πολύ κακό στο εξωτερικό αφού ρεζιλεύτηκε από το σκληρό δίδυμο Σαρκοζί – Μέρκελ και παρουσίασε εικόνα επισκέπτη-πλασιέ στη νότια Γαλλία που απέρχεται χαμογελώντας αμήχανα, σε μια προσπάθεια να κάνει πως δεν κατάλαβε ότι δεν μπόρεσε να πουλήσει το εμπόρευμά του.
Το κατάλαβαν όμως όλοι οι άλλοι. Αλλά το κυρίως κακό δεν το έκανε στον εαυτό του. Το έκανε στη χώρα, που άκουσε σκληρά και προσβλητικά λόγια από το γαλλογερμανικό δίδυμο, άκουσε προειδοποιήσεις σε ιταμό ύφος και απαξιωτικές εκφράσεις που ντροπιάζουν το έθνος και κάθε έλληνα πολίτη χωριστά. Αυτό δεν θα το συγχωρήσει κανείς στον «παίκτη» Γιώργο, που έκανε δύο λάθη: Πρώτον, δεν κατάλαβε εγκαίρως ότι έχει τελειώσει και παρέμεινε προσπαθώντας να διατηρήσει την πρωθυπουργία (υπό το καταστροφικό σύνθημα-σύνδρομο της οικογένειάς του «ένας Παπανδρέου ποτέ δεν παραιτείται»). Δεύτερον, διέσυρε τη χώρα χρησιμοποιώντας την ως μέσο εκπλήρωσης των προσωπικών του σχεδίων. Αυτό είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται.