Η κ. Αποστολάκη και το δημοψήφισμα
Η νέα δανειακή σύμβαση της χώρας, με τους δανειστές της, τη δεσμεύει για μια δεκαετία. Προφανώς η χρονική διάρκεια των δέκα χρόνων υπερκαλύπτει τη συνταγματική θητεία της κυβέρνησης Παπανδρέου, γιʼ αυτό και η υπογραφή της συμφωνίας πρέπει να έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ορισμένοι προτείνουν τις πρόωρες εθνικές εκλογές, ως μέσο νομιμοποίησης. Ωστόσο στις εθνικές εκλογές κρίνεται το σύνολο της πολιτικής θητείας μιας κυβέρνησης κι όχι αποκλειστικά η νέα δανειακή σύμβαση, η οποία και θα καθορίσει εάν η χώρα θα μείνει στο ευρώ ή θα επιστρέψει στη δραχμή. Επομένως ο μόνος δρόμος νομιμοποίησης της υπογραφής της νέας δανειακής σύμβασης απομένει το δημοψήφισμα, ώστε ο λαός να εγκρίνει ή να απορρίψει τη σύμβαση.
• Κακώς το δημοψήφισμα και η έκφραση της λαϊκής γνώμης προκάλεσε τέτοια αναταραχή. Κατανοούμε ότι το δημοψήφισμα θα κατανάγκαζε όλα τα κόμματα να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι και να αναλάβουν τις ευθύνες της επιλογής τους – κάτι που εμφανώς δεν επιθυμούν καθότι προτιμούν να ψαρεύουν ψήφους σε θολά νερά. Όμως το δημοψήφισμα προκάλεσε την οργή και την ανεξαρτητοποίηση της κ. Αποστολάκη, γιατί, λέει, «αποτελεί μια βαθιά διχαστική διαδικασία». Από πότε όμως η λαϊκή βούληση και η έκφρασή της που είναι το Α και το Ω της Δημοκρατίας βαφτίζεται διχαστική; Μήπως δεν έπρεπε να γίνει ούτε το δημοψήφισμα περί βασιλείας ή δημοκρατίας, καθότι τότε όντως το 35% του λαού ήθελε βασιλευόμενη δημοκρατία; Αλήθεια, πώς μπορεί να υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά ότι ο λαός δεν έχει λόγο για μια σύμβαση που δεσμεύει τη χώρα για μια δεκαετία;
• Κι όσοι κουτοπόνηροι λένε γιατί δεν έγινε δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, ξεχνούν ότι το Μνημόνιο δεσμεύει τη χώρα για χρονικό διάστημα εντός των συνταγματικών ορίων της διακυβέρνησης, άρα η νομιμοποίηση της υπογραφής πρέπει να είναι περίπου αυτούσια, κάτι που μετατρέπει το δημοψήφισμα σε αναγκαιότητα.
ΥΓ.: Τα περί κυβέρνησης συνεργασίας τα ζήσαμε σʼ αυτή τη χώρα: συγκυβέρνηση ΝΔ – Αριστεράς, οικουμενική κυβέρνηση. Το διά ταύτα αυτών των συμπράξεων είναι το απόλυτο πολιτικό τίποτα – όποιος δεν έχει μνήμη προτείνει τελικά το… τίποτα!
Η απαίτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας να μην τεθεί στο δημοψήφισμα η νέα δανειακή σύμβαση αλλά το ερώτημα ναι ή όχι στο ευρώ ισοδυναμεί με παρέμβαση σε θέματα εθνικής κυριαρχίας. Και ως εκ τούτου είναι απαράδεκτη και απορριπτέα και καθιστά εκ των πραγμάτων το δημοψήφισμα άνευ αντικειμένου.