ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΚΕΦΙ…

Μια από αυτές το «Δέρμα που κατοικώ» του απελευθερωμένου Ισπανού προχωρημένου Αλμοδόβαρ, όπου το «τζιβιτζιλάτο» πάει κι έρχεται σε όλη του την «αδερφοπρέπεια» με τη «μετάλλαξη», την «κλωνοποίηση» και το «τρανς», μέχρι που ο πρωταγωνιστής του, εκείνος ο κάποτε ωραίος νέος, μέχρι με τον εαυτό του… αυτοπηδιέται για τον Αντόνιο Μπαντέρας λέμε, αφού για να καταλάβεις, βλέπεις… βλέπεις… βλέπεις και ρωτάς «παίζει και κανένας φυσιολογικός σ’ αυτήν την ταινία που να μην πηδιέται» και σου λένε «ούτε ένας, μέχρι κι ο μηχανικός που την παίζει… την ταινία, τον υποψιαζόμαστε». Θα τη βρείτε σε 16 αίθουσες με άνετες ξαπλώστρες.

Άλλο, «Κάποτε στην Ανατολία» ο τίτλος, τούρκικη η προέλευση και αμανέ απουσιάζοντος, προχωρημένο κι αυτό στο διάδρομο της ποιότητας. Πρόκειται περί μιας σκατοπαρέας που ψάχνει σε ένα σκοτεινό νεκροταφείο να βρει το πτώμα ενός δολοφονημένου που είχαν προηγούμενα μαζί του και που τελικά ανοίγοντας δεν ξέρω πόσους τάφους, οι σκατόφατσες βρίσκουν το σκουληκιασμένο πτώμα, όλα αυτά στο πολύ ποιητικό, ενώ αν το ζητήσετε τρέχει μια ταξιθέτρια να σας φέρει μια λεκάνη για να μη λερώσετε με τον εμετό σας τη μοκέτα που φέτος την αλλάξανε. Κατά τα άλλα, το τουρκαλάδικο είναι της πρωτοπορίας και μην το χάσετε, διότι το παίζει το «Άστυ» και από εκεί ζουν οικογένειες και είναι και φίλοι μας.

Παρακάτω, «Αι ειδοί του Μαρτίου», πολιτικό θρίλερ όπου μπορείτε να πληροφορηθείτε το τι χαμός από μηχανορραφία γίνεται κάθε φορά που έχουν εκλογές στην Αμερική. Ιδιαιτέρως μάθαμε ότι εκτός από τον Τζορτζ Κλούνεϊ που το σκηνοθέτησε, προθυμοποιήθηκαν να βάλουν χέρι στο σενάριο και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τελικά δεν τους χρειάστηκαν, επειδή αυτοί στην πολιτική μηχανορραφία είναι «δάσκαλοι» και σιγά τώρα να μην τους μάθουν γράμματα οι δικοί μας που σαν κυβέρνηση δεν μπορούν να βγάλουν ολόκληρη τετραετία!

Έχουμε και το ελληνικό όμως, με το βραβείο που πήρε στο εντελώς ξαφνικό και στο αναπάντεχο ο Γιώργος Λάνθιμος με τις «Άλπεις» (καμιά σχέση με τα παλιά ψυγεία με τη ρεκλάμα «αιώνια παγωμένα βουνά», εδώ η κατάψυξη έρχεται κατευθείαν σερβιρισμένη από το σενάριο) και το λέμε «αναπάντεχα» για το βραβείο γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που κάποια βραβεία έρχονται ουρανοκατέβατα επειδή ο πρόεδρος της επιτροπής «στραβοϊκανοποιήθηκε» αποβραδίς και το πρωί ξύπνησε με τα μούσια του. Έγινε πέρυσι με τον Ντε Νίρο.

Έτσι και με το βραβευμένο σενάριο του Λάνθιμου, που το έργο του είναι, λέει, μια παρέα σαλεμένοι που το παίζουν ζωντανοί νεκροί για να κάνουν παρέα σε χήρες και ορφανά που έχουν χάσει τους δικούς τους, αλλά που όλα αυτά δεν τα λέει η ταινία, πρέπει να τα υποψιαστεί μόνος του ο θεατής και για να δούμε τι καταλάβανε και οι κριτικοί μας που κάτι παραπάνω καταλαβαίνουν από εμάς τους κάφρους.

Τίποτα, λέει, δεν κατάλαβε ο καλός μου ο Δημήτρης, ο Δανίκας ντε, που όπως έβλεπε την ταινία γυρίζει να δει τον διπλανό του και τον βλέπει να έχει ανάψει τσιγάρο και κάθε μισό λεπτό να αλλάζει κωλομέρι στο κάθισμα. Γυρίζει να δει τον μπροστινό του και τον βλέπει να έχει βγάλει μαντίλι και να φυσιέται να καταλάβει αν του κάνουν πλάκα ή αν πρόκειται για ταινία. Ρίχνει μια ματιά στον πισινό του, στον πίσω του δηλαδή, και ο άνθρωπος έχει ανοίξει το παράθυρο της αίθουσας προβολής και έχει πέσει από τον 5ο όροφο. «Ίλεος, ίλεος, ζαβαρακατρανέμια…» που λέει και ο Μαρκόπουλος…

Διαβάζω την κριτική του Ζουμπουλάκη, που κι αυτός νογάει από σινεμά, ο οποίος φράφει: «είναι πασιφανές ότι ενώ ο Λάνθιμος κάνει αυτό ακριβώς που έχει στο μυαλό του, στην πραγματικότητα δεν λέει τίποτα, επειδή ακριβώς δεν έχει να πει τίποτα». Και ένας άλλος πάλι, άγνωστός μου, Μπούρας, γράφει σε μια ολόκληρη σελίδα κυριακάτικης πολυφυλλάδας: «Τα ασυνάρτητα και τα ανεξήγητα που συμβαίνουν στην ταινία αφορούν μια μεγάλη παρένθεση ανάμεσα στην πρώτη και στην τελευταία σκηνή της. Ακολουθεί μια σουρεαλιστική κατεδάφιση, χωρίς οι διάλογοι να βγάζουν νόημα, ενώ τα πρόσωπα τοποθετούνται μπροστά στο φακό, έτσι ώστε να ανατρέπεται η ισορροπία του κάδρου και ανεβαίνοντας στις “Άλπεις” η έννοια ουρανός μπερδεύεται με την έννοια παράδεισος και εν ολίγοις «Άβατ«ορ» και ο νέος σαφέστατος!

Με συγχωρείτε, μήπως είδατε να παίζουν σε κανένα συνοικιακό καμιά ταινία με Χοντρό και Λιγνό, να έρθουμε στα ίσα μας; Και ας είναι και παλιά η κόπια…

***

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΝΕΚΔΟΤΩΝ… ΟΧΙ ΜΟΝΟ «ΠΑΝΤΟΣ» ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΥ ΚΑΙΡΟΥ!

• Φαίνεται πως τα «ανέκδοτα» όσο πάνε και λιγοστεύουν. Και τα πιο σύντομα και τα πιο τολμηρά. Αλλά περισσότερο λιγοστεύουν εκείνα, που όταν τα ακούς και τα σκεφτείς, τότε δεν θέλεις πια να γελάσεις, απλούστατα επειδή δεν οδηγούν σε γέλιο, αλλά σε ζωηρή ανησυχία.

Όπως εκείνο που το ακούσαμε και το είδαμε σε απευθείας μετάδοση χωρίς να μας το πει κανένας Λάκης Λαζόπουλος, κανένας διασκεδαστής, κανένας από τους όσους άξιους ή μη που στήνονται μπροστά σε ένα μικρόφωνο και μας λένε «σύντομα ανέκδοτα» από τη ζωή μας, ενώ μας κλείνουν και το μάτι με σημασία, για να βάλουμε μυαλό και να μην ξαναγίνουμε «ο μικρός Τοτός» της απερισκεψίας μας.

Λέμε για το απαράδεκτο «ανέκδοτο» που το είδαμε το μεσημέρι της 28ης Οκτωβρίου, με τη συμπεριφορά κάποιων θερμοκέφαλων να προσβάλλουν και να ματαιώσουν τον εορτασμό ενός από τα πιο αποφασιστικά «ΟΧΙ» της Ιστορίας μας, αναγκάζοντας τον εκπρόσωπο της Δημοκρατίας μας να αποχωρήσει ταπεινωμένος.

Ό,τι χειρότερο σε μια τόσο κρίσιμη εποχή, εκτός αν θέλουν να βάλουν τον ΚΥΡ να ξαναθυμηθεί τα σκίτσα εκείνης της εποχής.