Τα 153 «ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη»…
Πιστά στον κλώνο της «Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» και αρνητές της Πατρίδας τα 153 «ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη», που υποδύονται την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γ’!
Επιλήσμονα τα «153 ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη» του ότι εκφράζουν το Έθνος και ουχί την ανικανότητα γόνων-κλώνων των «Πολιτικών Φαμιλιών», άγονται και φέρονται, «άβουλα και μοιραία», και συμπαρασύρουν τη Χώρα στον όλεθρο!
Ήδη ο χειρισμός των οικονομικών προβλημάτων της Χώρας από τον πρωθυπουργό και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ενώ εγγίζει τα όρια της Εθνικής Μειοδοσίας και παραπέμπει αναμφιβόλως σε μια Ελλάδα με μειωμένη Εθνική Κυριαρχία και οικονομική υποτέλεια στο Διεθνές Τοκογλυφικό Κεφάλαιο, αντικαθρεπτίζει παραλλήλως την πλήρη πολιτική ανικανότητα του ατόμου που, βάσκανος Μοίρα (= «Ο Λαός ο καλός και ηγαπημένος, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», κατά τον Εθνικό Ποιητή), το τοποθέτησε επικεφαλής της δυστήνου αυτής Χώρας!
Κλαυσίγελως…
Ο χειρισμός των προβλημάτων της Χώρας την τελευταία τετραετία είναι ένας κλαυσίγελως. Πολύ συχνά αγγίζει τα όρια του τραγικού, ενώ άλλοτε κυριαρχεί εντόνως το κωμικό στοιχείο.
Αν προσφύγει κανείς στην Ιστορική Μνήμη, θα αναγνώσει ότι οι Έλληνες της κλασικής περιόδου αλλά και των περιόδων ανάτασης του Νεοελληνισμού αντιλαμβάνονταν και καλλιεργούσαν βαθιά την τραγική αίσθηση της ζωής.
Οι Ρωμαίοι, που η Ιστορική Μνήμη τούς κατατάσσει στο επίπεδο των πρακτικών, δεν αντιλαμβάνονταν την πορεία των Λαών ως τραγωδία, αλλά ως σοβαρή υπόθεση, και συνακολούθως εκτιμούσαν ιδιαίτερα μεταξύ των ανθρώπινων ιδιοτήτων την Gravitas (= βαρύτητα, σοβαρότητα) και ολιγότερο τη Levitas (= ελαφρότητα).
Ο «Κοινοβουλευτικός Κληρονομικός Μονάρχης» Γ. Παπανδρέου ο Γ’ και ο «Κοινοβουλευτικός Λόχος των 153», που εμμένει να τον ακολουθεί στην οδό της αβύσσου όπου οδηγεί τη Χώρα, αδυνατούν να κατανοήσουν τη σημασία και της Gravitas και της Levitas για την τύχη του Λαού και του Ελληνικού Έθνους!
Οι «153» θα συνειδητοποιούσαν, ενδεχομένως, τη Levitas των πράξεών τους αν προσέφευγαν στη μελέτη του δοκιμίου του Carlo M. Cipolla «Περί ανθρώπινης… «ευφυΐας»» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα). Στις σελίδες του θα παρατηρούσαν ότι:
«Α) Πρόσωπα που στο παρελθόν είχαν κρίνει ως λογικά και ευφυή, στη συνέχεια αιφνιδίως αποκαλύπτονται σαφώς και αθεραπεύτως άνοα.
Β) Ημέρα με την ημέρα, με μια ακατάπαυστη μονοτονία, περιπλεκόμαστε και εμποδιζόμαστε στις δραστηριότητές μας από αμετάπειστα άνοα άτομα, που εμφανίζονται αιφνιδίως και απροσμένως στους ολιγότερο κατάλληλους τόπους και χρόνους…».
Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση των χειρισμών της Τύχης της Χώρας θα κατανοούσαν οι «153» ότι με τη Levitas που έχουν επιδείξει στον πρόσφατο δημόσιο βίο τους συντείνουν στον όλεθρο του υπερήφανου κατά τα άλλα Ελληνικού Λαού.
Finis Graeciae?
Αν οι «153» επιλήσμονες της αποστολής τους δεν συναισθάνονται πού οδηγεί τη Χώρα η Levitas των «πολιτικών» πράξεών τους, ο Λαός όχι μόνο δεν λησμονεί, αλλά το έχει καταγράψει και το έχει αξιολογήσει στο βάθος της ψυχής του και συντόμως και αναποτρέπτως «βίβλοι ανοίγονται και τα κρίματα καταλογίζονται». Θα καταλάβουν στις σελίδες της Νεοελληνικής Ιστορίας τη θέση που έχει επιφυλάξει για τον Δωσιλογισμό της Γερμανικής Κατοχής 1941-1944.
Ο Μαχητής Λαός ουδέποτε θα συλλαβίσει το Finis Graeciae που έχουν συναποδεχθεί με την ψήφο τους οι κατ’ ευφημισμόν «153» patres patriae!
Είναι απορίας άξιον το ότι οι «153» δεν έχουν –ούτε χάριν περιεργείας– προσφύγει, αν όχι στη μελέτη, τουλάχιστον στην ανάγνωση της Χάρτας του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και ειδικά των άρθρων 55 και 56, τα οποία επιτάσσουν:
• «Τη βελτίωση των επιπέδων διαβίωσης των Λαών, την πλήρη απασχόληση και συνθήκες προόδου και ανάπτυξης στην οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων… τον οικουμενικό και πραγματικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών για όλους…»
• «Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Σύμφωνα με αυτό το δικαίωμα, καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό καθεστώς τους και εξασφαλίζουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και μορφωτική τους ανάπτυξη. Για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, όλοι οι λαοί μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα τον πλούτο και τους φυσικούς τους πόρους, με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη διεθνή οικονομική συνεργασία, η οποία στηρίζεται στην αρχή του αμοιβαίου συμφέροντος και του διεθνούς δικαίου. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ένας λαός να στερηθεί τα μέσα επιβίωσής του…».
Διλήμματα και ερωτήματα…
Διερωτώνται, άραγε, οι «153» αν τα δεσμά που έχουν επιβληθεί από την «τρόικα» τόσο με τα μέτρα λιτότητας όσο και με την επιβολή καθεστώτος Μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας στην Ελλάδα, με την ψήφο και των ιδίων, συνιστούν περιφρόνηση της Δημοκρατίας;
Προβληματίζονται, άραγε, οι «153» για το ότι κάθε δάνειο που χορηγείται με την επιβολή πολιτικών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως προσδιορίζονται από τη Χάρτα του ΟΗΕ, είναι επαχθές και επομένως αντίθετο στο Διεθνές Δίκαιο και συνακολούθως παράνομο;
Εμμένουν ενώπιον αυτής της κατάστασης, που υποθηκεύει το μέλλον της χώρας για τις προσεχείς δεκαετίες, οι «153» να προτάσσουν του συμφέροντος της Χώρας και του Λαού της το «πολιτικό συμφέρον» του γόνου της «Πολιτικής Φαμίλιας των Παπανδρέου»;
Αν ναι, τότε οι «153» πρέπει να αναζητήσουν σε ποία κατηγορία ατόμων ανήκουν με βάση τον «Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο» του δοκιμίου του Carlo M. Cipolla «Περί της ανθρώπινης… «ευφυΐας»»: στους αμόρφωτους (χωρίς πνευματικά εφόδια), τους έξυπνους, τους κακοποιούς και τους άνοες…
Αναμφιβόλως, οι «153» ανήκουν στην κατηγορία dramatis persona. Και όπως ο μυθικός Ηρακλής, διερωτώνται ιστάμενοι στο σημερινό κρίσιμο σταυροδρόμι της πολιτικής σταδιοδρομίας τους: «Ποτέραν των οδών τράπωμαι;». Ποιον δρόμο να ακολουθήσω, εκείνον της τιμής του Λαού και της Πατρίδας ή εκείνον της πίστης στον γόνο της «Φαμίλιας Παπανδρέου»;
Εδώ δεν χωρεί η απορία του Άμλετ…