Κι άλλο έργο έχει μπλοκάρει ο Όμιλος Μπόμπολα επειδή το έχασε!
Μετά την αποκάλυψή μας στο προηγούμενο φύλλο ότι ΕΝΝΕΑ μήνες έχει μπλοκάρει το έργο στο Λασίθι, με συνεχείς ενστάσεις και προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (να δούμε, θα… ελεήσει τον… φτωχό;), φαίνεται ότι ταράξαμε τα νερά, και βροχή οι πληροφορίες για τις παρεμβάσεις του Ομίλου Μπόμπολα σε κάθε έργο, που λόγω ακριβότερης τιμής που έχει προσφέρει το χάνει και προσπαθεί σε άλλο επίπεδο να το κερδίσει, αδιαφορώντας για τις τεράστιες χρονικές καθυστερήσεις, που έχουν μεγάλες επιπτώσεις στην ανάπτυξη διάφορων περιοχών της χώρας και στην καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών.
Σήμερα φέρνουμε στο φως άλλη μια… δραστηριότητα του Ομίλου Μπόμπολα. Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο που έχει δημοπρατηθεί φέτος (μέχρι σήμερα) στην Ελλάδα, την επέκταση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του λιμένα Θεσσαλονίκης, προϋπολογισμού 151.219.512 ευρώ (συν ΦΠΑ).
Στον διαγωνισμό που έκανε ο ΟΛΘ, η Άκτωρ, το κατασκευαστικό χέρι του Ομίλου Μπόμπολα, είχε την… ατυχία να προσφέρει η εταιρεία Μοχλός ΑΕ μεγαλύτερη έκπτωση, ήτοι 50,97% έναντι 45,58%, που σε χρήματα ήταν ακριβότερη πάνω από 8.000.000 ευρώ. Απολύτως σωστά ο ΟΛΘ, τηρώντας όλες τις νόμιμες διαδικασίες, κατακύρωσε το έργο στη Μοχλό, που είχε προσφέρει τη φθηνότερη τιμή. Στον διαγωνισμό πήραν μέρος εννέα εταιρείες.
Τα πήρε στο… κρανίο ο Όμιλος Μπόμπολα και από κείνη τη στιγμή κατέφυγε στη γνωστή τακτική. Ξεκίνησε έναν νομικό και δικαστικό αγώνα κατά της μειοδότριας εταιρείας και του ΟΛΘ. Και μέχρι σήμερα έχει μπλοκάρει το απαραίτητο για τη Θεσσαλονίκη έργο, εμποδίζοντας την υπογραφή της σύμβασης.
Αποτελεί πλέον… καθεστώς αυτή η τακτική ενστάσεων και προσφυγών κατά (φανταστικών) παραλείψεων που γίνονται (δήθεν) αντιληπτές μήνες ή και χρόνια μετά τον διαγωνισμό. Και θα συνεχίζεται στο διηνεκές, μέχρι η Άκτωρ να πετύχει τελικά τον (προφανή) σκοπό της, που δεν είναι άλλος από το να καθυστερήσει τη διαδικασία ανάθεσης της σύμβασης του έργου, ελπίζοντας τελικά σε ακύρωση και επαναδημοπράτησή του. Άλλωστε, με αυτήν την τακτική που ακολουθεί, γνωρίζει πια τις προσφορές των ανταγωνιστών της (το πιο απόρρητο στοιχείο κάθε διαγωνισμού, μέχρι την αποσφράγισή τους), οπότε θεωρεί ότι η επικράτησή της κατά την επαναδημοπράτηση θα είναι πολύ εύκολη.
Το μεγάλο ερώτημα που μπαίνει είναι αν το ελληνικό Δημόσιο θα επιτρέψει στην Άκτωρ να εμποδίζει τη νόμιμη ανάθεση όλων των έργων στα οποία δεν είναι μειοδότης, επειδή κάποια άλλη εταιρεία (όπως η Μοχλός ή η Ίντρακατ στις περιπτώσεις που φέραμε στο φως – υπάρχουν κι άλλες, πάρα πολλές, που στα επόμενα φύλλα θα αποκαλύψουμε) υπέβαλε ανταγωνιστικότερη προσφορά από εκείνη.
Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και τόσο εύκολο σε καμία κυβέρνηση, είτε πράσινη είτε γαλάζια, να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τις μεθοδεύσεις και τις έμμεσες ή άμεσες πιέσεις και να μην κάνει βήμα πίσω απ’ αυτό που προστάζει η νομιμότητα. Όπως επίσης και οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες, όταν απέναντί τους είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες των ΜΜΕ, που έχουν τεράστια δύναμη… Και εδώ, αν δεν ισχύουν αυτά, θα φανεί από το πού θα καταλήξει το έργο του ΟΛΘ, όπως και του Λασιθίου, που βρίσκονται στο Συμβούλιο της Επικρατείας και εκεί οι δικαστές θα πρέπει να κλείσουν τ’ αυτιά τους προς κάθε κατεύθυνση…
Ίδωμεν…