Ας τελειώνουμε τώρα με επιτηρητές και κυβέρνηση

Η Ευρώπη έχει περιέλθει σε κατάσταση απελπισίας ως προς τη συνύπαρξη που επέλεξε προ εικοσαετίας ήδη να οικοδομήσει και οικοδόμησε κατά τρόπο επιπόλαιο και ασύμφορο. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η Γερμανία (κυρίως, διότι προσκολλήθηκαν και άλλες χώρες σε αυτήν την προοπτική μικρομεγαλισμού) θεώρησε (και εν μέρει σωστά σε ό,τι αφορά τα δικά της συμφέροντα) ότι πρέπει να μπορεί να καλύψει το κενό της υπερδύναμης που αυτοκαταργήθηκε. Έτσι, αγκάλιασε σταθερά τις απελευθερωμένες χώρες από το σοβιετικό σύστημα και παρουσιάστηκε ως σωτήρας και υπερασπιστής της αυτονομίας τους. Οι χώρες αυτές (Τσεχία, Σλοβακία, Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία) μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία προστέθηκαν στις φυσικές συμμάχους και συνεργάτιδες της Γερμανίας, Αυστρία και Φινλανδία, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί και επίσημα ένα γερμανικό μπλοκ που περνάει γραμμή στους υπόλοιπους και επιβάλλει τη θέλησή του. Η ελληνική κρίση ήταν η αφορμή για να φανερωθεί η βαθιά ευρωπαϊκή ανεπάρκεια στο πεδίο των χειρισμών, αλλά κυρίως των ιδεών και των ενοποιητικών στοιχείων. Η ανεπάρκεια αυτή είχε φανεί με τραγικό τρόπο στην περίπτωση των βομβαρδισμών κατά της Σερβίας από το ΝΑΤΟ (1999) όταν η Ευρώπη δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη διάλυση μιας αρχαίας ευρωπαϊκής χώρας από εξωευρωπαϊκές δυνάμεις με άλλα και όχι ευρωπαϊκά συμφέροντα. Αυτό ήταν το μεγάλο πλήγμα που δέχτηκε η ευρωπαϊκή εικόνα, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, από το οποίο ποτέ δεν μπόρεσε να συνέλθει και να ανακάμψει. Στην πραγματικότητα η ενωμένη Ευρώπη έδειξε ότι δεν υπάρχει: Τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν να αποφασίζει η Ευρώπη να επιτεθεί σε χώρα της αμερικανικής ηπείρου, στον Καναδά π.χ. ή στη μικρή Κόστα Ρίκα και οι Ηνωμένες Πολιτείες να μείνουν αδιάφορες και αμέτοχες. Είναι δυνατόν ποτέ να πιστέψει κανείς ότι θα συνέβαινε στο έδαφος της αμερικανικής ηπείρου ένα γεγονός και οι ΗΠΑ θα αδιαφορούσαν γιʼ αυτό; Η Ευρώπη όμως αδιαφόρησε όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι, μόλις 800 χιλιόμετρα μακριά από το Μόναχο, την καρδιά της Ευρώπης γεωγραφικά. Από τότε η υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέστη διαβλητή: η Ευρώπη άρχισε να μην εμπνέει ούτε ως όραμα ούτε ως πρακτική. Όχι ότι ποτέ ενέπνευσε και αποτέλεσε κινητήριο δύναμη των οραμάτων των πολιτών, αλλά υπήρξαν περίοδοι ενισχυμένων προσδοκιών που σήμερα εξανεμίστηκαν. Μέσα στη δίνη αυτή η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο επειδή χρειάζονται οι άλλοι λαοί, οι άλλες χώρες μια σχετική βιβλιογραφία κρίσης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως εγχειρίδιο «Πείτε μου τι να κάνω αν μου συμβεί αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα». Κατανοητό, αλλά όχι επαρκές για να δεχτούμε την τοποθέτησή μας σε δοκιμαστικό σωλήνα πειραμάτων. Ό,τι αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες για τη μείωση του χρέους και την τοποθέτηση επιτηρητών για την εφαρμογή του νέου προγράμματος διαρκών περικοπών και φτώχειας, δεν είναι τίποτε άλλο από την υπαγωγή της Ελλάδας σε διαρκή εξάρτηση. Δεν είναι τίποτα άλλο από την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας με όσα αυτό σημαίνει για την υπόσταση της χώρας μας. Η κυβέρνηση συζήτησε και διαπραγματεύτηκε στη βάση μιας και μόνης λύσης: Δεν κατόρθωσε να θέσει και άλλες λύσεις, εναλλακτικές. Όταν μια συζήτηση διεξάγεται στη βάση μιας και μόνο λύσης παράγει συγκεκριμένα και περιορισμένα αποτελέσματα: μόνο μικρές μεταβολές μπορούν να συμβούν στο αρχικό σχέδιο, τέτοιες που θα παρουσιάσουν ως μικρότερο κακό αυτό που βγήκε ως αρχική πρόταση από τα στόματα αυτών που θέτουν τους όρους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει τους όρους και να βάλει στο τραπέζι άλλες λύσεις που να περιέχουν τη λογική «αν μας θέλετε στην Ευρωζώνη, αλλά και στην ενωμένη Ευρώπη, πρέπει κι εσείς να κάνετε βήματα προς την πλευρά μας. Δεν γίνεται να πνίξουμε τον λαό στα χρέη και τους φόρους, ούτε να εκχωρήσουμε την εθνική μας κυριαρχία με αντάλλαγμα την παραμονή μας στο ευρώ». Πολύ περισσότερο όταν μας υποχρεώνουν να μείνουμε στο ευρώ με συνθήκες δραχμής: ακριβό ευρώ, μικροί μισθοί, χαμηλότερες συντάξεις, πτώση της ποιότητας ζωής, κι όλα αυτά μόνο για μη διαταραχθεί η εμπιστοσύνη των άλλων λαών στο ευρώ και η λειτουργική καθημερινότητα που χαράζει η γερμανική Ευρώπη. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Όχι μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας που διασύρεται χάνοντας την εθνική της κυριαρχία για μερικά ευρώ, εξισορροπητικά για την παραμονή του Γ.Α. Παπανδρέου στην εξουσία. Αλλά για όλες τις χώρες που θα μπουν σε ανάλογο πρόγραμμα υποταγής και ελέγχου. Με τις λογικές και τις αντιλήψεις αυτές δεν μπορεί να προχωρήσει η κατʼ όνομα ενωμένη Ευρώπη. Ίσως είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτήν την (αυτ)απάτη όσο είναι καιρός. Ήδη η χώρα μας περνά από το επίπεδο του πειραματόζωου στο στάδιο του υπόδουλου. Δεν το δεχτήκαμε σε εποχές πολέμου, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το δεχτούμε τώρα.