Έλλειμμα στρατηγικής σκέψης

Εσχάτως πληθαίνουν οι φωνές παραγόντων του πολιτικού προσωπικού της χώρας που ζητούν είτε «κυβέρνηση συνεργασίας» είτε «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» είτε «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης». Προφανώς το αίτημά τους εδράζεται στην εκτίμηση ότι η χώρα διέρχεται (και πράγματι διέρχεται) έκτακτες καταστάσεις, που μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από κυβερνήσεις ευρείας πολιτικής συγκρότησης. Ωστόσο το εύλογο αυτό αίτημα πάσχει στο πεδίο της στρατηγικής σκέψης. Και εξηγούμεθα: Είτε το θέλουμε είτε όχι, το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας συγκροτείται από δύο κόμματα: το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να συμμετάσχουν στο σύστημα διακυβέρνησης. Απομένουν τα κόμματα του κ. Καρατζαφέρη, της κ. Μπακογιάννη και του κ. Κουβέλη, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να συμπράξουν, ωστόσο τα δύο από τα τρία δεν έχουν έως τώρα εκλογική νομιμοποίηση. Εκ των πραγμάτων λοιπόν όσοι ζητούν κυβέρνηση ευρείας πολιτικής αποδοχής ζητούν επί της ουσίας κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
•Παρότι όντως μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα είχε ευρύτερη πολιτική εμβέλεια και ενδεχομένως αποτελεσματικότητα, θα τίναζε στον αέρα το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, καθότι αγκαλιά τα δύο κόμματα εξουσίας θα υφίσταντο το ίδιο πολιτικό κόστος μέσα στον λαβύρινθο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και των δεσμεύσεων της χώρας έναντι των δανειστών της. Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα ήταν καταναγκασμένη να βαδίσει στον δρόμο των αντιδημοφιλών μέτρων και θα κατέληγε στην πολιτική φθορά και των δύο κομμάτων εξουσίας – κάτι που με τη σειρά του θα οδηγούσε σε αδιέξοδο το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, που στηρίζεται στην εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία.
•Όμως παρότι ο κ. Σαμαράς ορθώς δεν φορτώθηκε τη φθορά του Μνημονίου και των σκληρών, αντιδημοφιλών μέτρων, λαθεμένα δεν βάζει εμμέσως πλάτη στο Μεσοπρόθεσμο και στη νέα δανειακή σύμβαση. Επειδή το «όχι σε όλα» θα το βρει μπροστά του ως πρωθυπουργός, όταν θα κληθεί αυτός να διαχειριστεί την καταναγκαστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Με δεδομένες τις υποχρεώσεις της χώρας εντός της Ευρωζώνης, θα ήταν σοφό εκ μέρους του κ. Σαμαρά να αρχίσει από τώρα να προσαρμόζει τις τακτικές του κινήσεις στις ανάγκες του ορθολογικού αύριο που θα κληθεί να διαχειριστεί.